Jak mogę powiedzieć potencjalnemu partnerowi o moim autyzmie?

Background to my response

I’ll start by giving some context from my own experience. Jestem kobietą, która spotyka się z mężczyzną, który ma Aspergera od ponad półtora roku. Mieszkamy razem także od około dziewięciu miesięcy. Spotkaliśmy się na portalu randkowym online i nasz związek nadal się umacnia.

Powiedział mi, że ma Aspergera na naszej drugiej lub trzeciej randce. Na tym etapie, rozmawialiśmy dużo i okazało się, że był bardzo skoncentrowany na swoich obszarach pasji, więc kiedy powiedział mi, że to nie była wielka niespodzianka. Jednakże, po prostu zaakceptowałem to jako część jego osobowości i niezależnie od tego, czy nazywacie to Aspergera czy nie, nie zmieniło to mojego postrzegania go. Jedyne co zrobił, to uświadomił mi, jak się czuł w pewnych sytuacjach społecznych, abym mogła pomóc mu być tak wygodna, jak to tylko możliwe.

Więc kiedy powinieneś powiedzieć swojemu potencjalnemu partnerowi?

Cóż, najpierw zobaczyłabym, czy wydajesz się “kliknąć”. Jeśli nie masz tego na początku, to ujawnienie Aspergera nie zrobi żadnej różnicy, tak czy inaczej. Dlaczego to mówię? Bo jeśli musisz jej wytłumaczyć swoje cechy, to już masz problem. Dla mnie, jego ujawnienie Aspergera było po prostu wskazówką dla mnie, aby umieścić kontekst wokół wzorców zachowań, które już z nim widziałem i z którymi czułem się całkowicie komfortowo.

Rzecz w tym, że nawet teraz on bardziej martwi się o swojego Aspergera niż ja. On jest nim i to są po prostu aspekty jego osobowości, które czynią go tym, kim jest.

Podsumowanie

Najważniejszą radą, jakiej mogę udzielić jest upewnienie się, że nie jesteś tak skupiony na swoim Aspergerze, jak na problemie, który robisz z niego jeden. Bądź sobą, a jeśli sprawy idą dobrze, to ujawnienie Aspergera będzie bardziej “Oh, ok. To ma sens!”, a nie coś, co nagle stanie się problemem.

Jeśli to jest problem dla niej, to prawdopodobnie masz przed sobą poważniejsze długoterminowe problemy.

Powodzenia, mam nadzieję, że ci się uda!

To wszystko jest kwestią czasu. Jeśli powiesz jej za późno, będzie nieszczęśliwa, że nie powiedziałeś jej wcześniej. A jeśli powiesz jej za wcześnie, może źle zrozumieć lub się przestraszyć. Niestety, “właściwym czasem” jest, gdy jest w stanie zrozumieć, co mówisz, ale nadal lubi cię na tyle, by powiedzieć “co z tego?” Nie ma dobrej recepty na to.

Wielką rzeczą jest to, żebyś ty kontrolował narrację. Pozwól jej dowiedzieć się w sposób, który nie jest wielką rzeczą i nie wiąże się z dużą zmianą w swoim zachowaniu razem. Proponuję przede wszystkim chodzić na randki, gdzie jest mniejsze ryzyko, że problemy sensoryczne zostaną wyzwolone. (Zakładam, że są to jasne światła/głośne dźwięki, ale to jest coś, co wyciągam z mojego… no wiesz.) Wyjdź z nią jeszcze 2 lub 3 razy i daj jej się poznać i pozwól jej poznać ciebie. Pozwól jej zobaczyć, że jesteś zabawną osobą, która ma wiele do zaoferowania. Wtedy, gdy będzie jej wygodniej z tobą, powiedziałbym, że to odpowiedni moment.

Zabierz ją gdzieś, gdzie oboje będziecie się dobrze bawić i cieszyć się razem. Następnie, pod koniec wieczoru, powiedzcie “Naprawdę dobrze się dziś bawiłem, a ostatnie kilka randek było świetną zabawą”. Powinienem wam powiedzieć, że wolałbym nie być w pobliżu pewnych sytuacji i są to… [twoje wyzwalacze] One tak na mnie wpływają…“ Powiedz jej, jaki jest skutek, a nie przyczyna. Jeśli jej zależy na tobie i lubi się z tobą widywać, to właśnie to będzie miało wpływ na nią, a nie na twojego Aspergera. Więc skup się na tym.

Ona może zadawać pytania; nie unikaj. Jeśli wyjaśnienie czegoś jest żenujące, powiedz jej, że nie jesteś jeszcze gotowy na wyjaśnienie, ale będziesz to robił później. Doradzić jej, że "to jest to, co wyglądam, gdy mam przeciążenie sensoryczne i oto, co chciałbym poprosić o pomoc z.” Większość ludzi nie ma problemu z tym, że ktoś prosi o pomoc; nie prosisz jej, aby była twoją pielęgniarką, ale raczej aby była twoją partnerką, aby sobie z czymś poradzić.

Możesz to zrobić! Najważniejsza jest pewność siebie i zdolność do stawienia czoła twojej chorobie. Oczywiście zrobiłaś już drugą studnię, co powinno pomóc w zrobieniu pierwszej.

Kiedy ona wie, że jesteś całkiem normalny. Więc nie na datę #1, ale po 3-4 tygodniach datowania/tekstów (lub, jeśli nie pisać dużo i widzieć się tylko raz w tygodniu, może 5-6 tygodni), kiedy wie, że nie jesteś super społecznie nieudolny.

Jak Przynieś go, gdy jesteś (dość) prywatne i mieć trochę czasu. Ona będzie miała pytania i może najlepiej będzie porozmawiać o czymś innym później, aby zakończyć randkę na inną nutę. Restauracja może być dobrym miejscem. Poczekaj na normalny czas, aby zmienić temat.

Co powiedzieć Mógłbyś powiedzieć “Przy okazji, powinieneś wiedzieć, że faktycznie zdiagnozowano u mnie Aspergera. Pomyślałem, że powinienem powiedzieć ci wcześniej, więc… :)”.

Pewnie będzie trochę zaskoczona, i albo nie wie co powiedzieć, albo zapyta “jak to wpływa na twoje życie?”“ (lub coś podobnego). Jeśli naprawdę nie wie, co powiedzieć, wyjaśnij to i tak. Pomiń tę teorię i podaj przykłady. Tak jak dwie główne rzeczy, a nie wyczerpująca lista! Jeśli jest ich więcej, nawet jeśli są ważne, to pewnie powinni poczekać jeszcze jeden raz, dopóki nie będzie to pilne.

Przykładem jest mój: Na przykład, uważam, że nowe sytuacje, jak pójście do nowej szkoły za pierwszym razem, są trudniejsze do rozwiązania niż większość ludzi, ponieważ muszę nauczyć się działać. Nie jest to dla mnie aż tak automatyczne.”_

Jako aspiracja sama, a także późno zdiagnozowana, sugerowałbym, że “wkrótce jest dobrze”, ale “nie za szybko” - powinna mieć oczy otwarte zanim jej “za późno” emocjonalnie i niechcący wyrządzisz jej krzywdę. Nie znam ani ciebie, ani jej, a więc trudno jest znaleźć na niej jakąś figurę, a wiele aspiracji nie jest zbyt dobrych w “dostrzeganiu chwili”.

Pewnie zdaje sobie sprawę, że nie jesteś do tej pory mało funkcjonalnym członkiem spektrum, więc nie kłopoczyłbym się tym wyjaśniać. Po prostu bądź z góry o tym, jakie drobne usprawnienia są potrzebne, a jakie naciskać przyciski. Twoje nie brzmią dla mnie zbyt nietypowo i ekstremalnie. Ona i tak może mieć jakieś w rodzinie lub znajomych i wiedzieć co robić.

Możesz dostać niespodziankę tak jak ja. Moja randka też okazała się być jedną z nich.

Jest tu wiele dobrych odpowiedzi, więc mam nadzieję, że uda mi się dodać coś wartościowego :)

Jestem też osiłkiem. Nie robię z tego tajemnicy, ale rzadko zdradzam ludziom. Kilka lat temu zaczęłam spotykać się z moim chłopakiem. Pomyślałam, że dla mojego partnera życiowego ważna będzie wiedza o (przyczynach) moim zachowaniu. Zrobiłam sobie plan.

W ciągu pierwszych miesięcy, dokładnie sprawdziłam, ile wiedział o autyzmie i Aspergerze. Gdyby wiedział, od razu bym mu o tym powiedział. Gdyby znał te stereotypy, powiedziałbym mu tylko o moich “objawach”. Gdyby nie miał pojęcia, zrobiłabym kombinację.

Zaczęłam dawać jasne wskazówki, że nie jestem neurotypiczna. Zwykle tego nie robię, ale z nim wskazałabym, co jest dla mnie trudne. Powiedziałabym mu, że nienawidzę powtarzania dźwięków i mokrych rzeczy i że mogę być bardzo neurotyczna. Nie powiązał żadnego z nich z autyzmem, ale zrozumiał, gdzie potrzebuję pomocy.

Zaczął zadawać pytania, jak to, co jest dla mnie trudne i jak może pomóc. Chciał wiedzieć, w jakim stopniu mogę funkcjonować na własną rękę. Był naprawdę pomocny, udzielając mi pomocy, której potrzebuję.

To nie jest część Twojego pytania, ale pomyślałam, że i tak je włączę. Mój poprzedni partner próbował “naprawić” mój autyzm, zmuszając mnie wielokrotnie do znajdowania się w niekomfortowych sytuacjach, żebym się do nich “przyzwyczaił”. Wszystko to doprowadziło mnie do depresji. Nauczyło mnie to jasno komunikować moje potrzeby mojemu partnerowi i że jeśli nie będzie ich szanował, to nie będzie to dobry związek.

TL;DR: Przekaż, co Cię wyróżnia i czego potrzebujesz (od niej), jak najszybciej. Nie bój się być inny, nawet neurotypiczni ludzie mają rzeczy, których nie mogą zrobić.

Jedną z kwestii często spotykanych przy opowiadaniu komuś o chorobie lub zaburzeniu psychicznym jest to, że wiele osób ma co najwyżej mylące wyobrażenie o tym, co nazwa (etykieta) zaburzenia przekłada się na jego rzeczywiste znaczenie. I ogólnie rzecz biorąc, różne osoby doświadczają różnych stopni i przejawów powiązanych ze sobą objawów. Co więcej, etykieta jest terminem rodzajowym, który po prostu nie jest relatywny sam w sobie, chyba że osoba ta jest już zaznajomiona z kimś innym, do kogo się odnosi.

Zaburzenia o nazwach, które w języku werbalnym oznaczają coś innego niż ich kliniczne zastosowanie są na to podatne, podobnie jak zaburzenia, które często są w centrum uwagi przy laminowaniu lub innym podobnym leczeniu, co tylko potęguje nieporozumienie, które jest ich podstawą.

Osobiście zawsze uważałem, że najlepszym podejściem jest start z tym, co będzie istotne w Twoich interakcjach z osobą, z którą rozmawiasz, i pozwolić, aby było to otwarte na dalszą dyskusję na bardziej ogólny temat/diagnozę.

Ten

• umieszcza punkt ciężkości i kontekst na Tobie.
• Sprawia, że temat staje się od razu relatywny, ponieważ you jest rzeczywistym przedmiotem zainteresowania tematu, a nie uogólnionym pojęciem.
• Pomaga uniknąć zamieszania związanego z wcześniejszymi lub innymi porozumieniami, które nie mają zastosowania do Twojej sytuacji: ludzie zazwyczaj trzymają się tego, co już wiedzą (lub myślą, że wiedzą), a najłatwiejszym sposobem na zmianę wiedzy jest dostarczenie doświadczenia, a nie tylko powiedzenie komuś, że coś jest inne niż ich obecne przekonania.
• Jest szczerym przejawem otwartości i zaufania.
• Zaprasza do dalszej rozmowy związanej z Tobą i Twoimi doświadczeniami, wyraźnie sygnalizując, że jesteś otwarty na rozmowę o tym w ten sposób.

Nadal mam problemy sensoryczne, które mogą być problematyczne. Chociaż nie mówię wszystkim o moim stanie, nigdy na poważnie nie mógłbym umówić się z kimś, kto nie wiedział. Jest to niemalże gwarancja, że w pewnym momencie, kiedy z nią będę miała problemy, których nie będę mogła kontrolować, ponieważ jestem autystyczna, a jeśli będzie świadoma, to będzie w stanie lepiej zrozumieć i poradzić sobie z tą sytuacją. Żeby było jasne, jestem w pełni samowystarczalny (praca, mieszkanie, itd…) i nie szukam kogoś, kto by się mną zaopiekował. Po prostu nie chcę jej przestraszyć, gdy po raz pierwszy zobaczy, że doświadczam przeciążenia sensorycznego.

Dlaczego nie zaczniesz tutaj? Masz stan medyczny, który generalnie jest pod kontrolą, ale może powodować pewne rzeczy, gdy doświadczasz pewnych środowisk. Możesz zaoferować szczegóły na ten temat. Bądź otwarty na to, co czujesz, gdy to się dzieje, i to jest w porządku, aby być otwartym na to, jak ogólnie czujesz się o tym dyskutować.

Częścią dobrej relacji jest budowanie zaufania i ustalenie, jak daleko sięgają te poziomy zaufania, kiedy w jakiś sposób narażasz się na niebezpieczeństwo, a kiedy mówisz komuś, że masz kliniczne zaburzenie i określasz je jako takie, to z pewnością jest to jeden ze sposobów, aby to zrobić, zawsze odkrywałem, że prowadzenie z osobistymi doświadczeniami, a następnie wyjaśnianie czegoś, co jest klasyfikowane jako objęte pewną etykietą kliniczną, prowadzi zarówno do mniejszego zamieszania, jak i jasno oznacza, że do chcesz i jesteś otwarty na rozmowę o tym w kontekście osobistym, a nie tylko jako etykieta.

Etykiety istnieją po to, aby ułatwić szybkie (nadane tylko z tą etykietą), wspólne, przypuszczalnie wspólne ogólne zrozumienie w sposób, który z konieczności jest zarówno nieprecyzyjny i bezosobowy. Są one najbardziej użyteczne, gdy chodzi o to, aby uniknąć konieczności podawania pełnej definicji czegoś, gdy wystarczy tylko sama etykieta. Ale punkt tutaj powinien być o tobie i twoim potencjalnym partnerze i twój życiu i jak to znaczy w nich, i twój zdolność komunikować między dwa tobą na osobistych sprawach jak to… nie tylko ogólny termin.

Zaczynając od osobistych aspektów życie z twój chorobą pomaga umieszczać wynikową rozmowę w kontekście ono być osobistą dyskusją ty i twój życie i nie tylko ogólny kliniczną etykietkę która stosuje ty w jakaś sposobie.

Nigdy nie znalazłam żadnego konkretnego sformułowania lub podejścia, które by mi to ułatwiło, ale odkryłam, że takie ogólne podejście do szczegółów życiowych może być pomocne w przekształceniu dyskusji w uczciwą rozmowę, która koncentruje się bardziej na osobie, a nie na tym, czy druga osoba czuje, że otwierasz się na głębszą dyskusję, czy też nie, lub nawet defensywnie przeciwko stereotypom lub innym nieporozumieniom (lub, co gorsza, dowiedzenie się później, że druga osoba twierdziła, że rozumie, ale miała takie nieporozumienia, ale nawet ich nie wypowiedziała, i podkolorowała kolejne interakcje).

Jest to rodzaj dyskusji, którą osobiście bym raczej wcześniej niż później poruszył, gdybym czuł, że jestem do punktu, w którym mógłbym powiedzieć, że to ktoś, kto zrobiłby dobrze Przyjaciel, z którym chciałbym spędzać czas bez względu na to, czy związek rozwijał się dalej romantycznie, czy też nie, gdy przynajmniej kilka bardziej ogólnych tematów osobistych zostało już poruszonych.

Myślę, że w momencie, w którym oceniasz z tego, jak sprawy potoczyły się, że będziesz widział drugą osobę na tyle dużo więcej, że będzie to dobre dla nich, aby być świadomym swojego stanu po prostu ze względu na wynik objawów to jest prawdopodobnie właściwy czas.

Mówiąc być może bardziej osobiście, nie sądzę, że ukrywasz cokolwiek, jeśli ten czas nadejdzie później niż wcześniej, i ja również osobiście czułbym, że każdy, kto uważa, że “ukrywasz” coś po prostu dlatego, że rozwinąłeś silne umiejętności radzenia sobie i nie jest to powierzchownie widoczne, że cierpisz na cokolwiek… może być kimś, z kim lepiej nie być w związku. Jeśli obawiasz się, że będzie to miało wpływ na związek, lepiej jest wiedzieć wcześniej, niż spędzać z kimś zbyt wiele czasu tylko po to, aby dowiedzieć się, że bardziej interesuje go etykieta, która jest tylko jedną z wielu, które mogą być wykorzystane do opisania Ciebie, niż są z prawdziwą osobą, z którą spędzałeś czas.

Jeśli pierwsza randka poszła dobrze bez powiedzenia jej, czy to możliwe, że po prostu cię lubi? Może jeszcze nie potrzebować tych informacji.

W czasach, gdy Aspergers była tak szeroko rozumiana, było wiele niezdiagnozowanych osób i wszystko, co było objawem Aspergers, było po prostu postrzegane jako cecha osobowości. Z czasem wszyscy poprawiamy swoją osobowość, nawet neurotypy! Twój rozwój w celu “wpasowania się”, jak to ująłeś, nie różni się tak bardzo.

Jeśli istnieje jakaś popularna etykieta dotycząca tego wśród społeczności Aspergers, nie jestem tego świadomy. Mówię wyłącznie z własnego doświadczenia, znam kilka osób związanych z Aspergers i myślę, że byłbym szczęśliwszy, gdybyśmy się o tym dowiedzieli od kogokolwiek znacznie później, zwłaszcza jeśli dobrze się dogadywali bez wyjaśnienia, dlaczego tak się zachowywali lub mówili.

Jeśli uważasz, że dobrze się dogadujesz, a związek się rozwija, to dlaczego nie wstrzymać się na chwilę? Zobacz, aby odpowiedzieć na Twoje pytanie: “Jak powiedzieć jej o byciu autystycznym i problemach, które powodują, nie zagrażając potencjalnemu związkowi? ”…

Powiedzenie jej na wczesnym etapie może wiązać się z dużo większą ilością mowy, szczególnie jeśli nie rozumie Aspergers. Będziesz musiał/a wytłumaczyć jej stan, a następnie wyjaśnić, jakich rzeczy może od Ciebie oczekiwać.

Powiedzenie jej później - albo w momencie, w którym czujesz się naturalnie we właściwym momencie w Twoim związku, albo w momencie, w którym czujesz, że dane zachowanie wymaga wyjaśnienia - będzie oznaczało, że doświadczyła już Twojego zachowania, będzie miała ramy odniesienia i prawdopodobnie zrozumie je znacznie lepiej.

Nie wiem, czy jest to popularna opinia, czy to, co chcesz usłyszeć, ale jestem gotów/a to wyrzucić, aby spróbować być pomocnym/a. Jest to uczucie kogoś, kto jest neurotypiczny (choć czasem się zastanawiam!) i jeśli dana dziewczyna jest taka sama, to może to być również jej perspektywa.

Ik ben neurotypisch, dus ik wou je voorstellen om het vroeg te zeggen of zelfs dicht bij het begin. Maar ik zie een aantal van de andere antwoorden hier en ze maken zeer goede punten. Ik geef nog steeds mijn oorspronkelijke antwoord, maar met iets minder naïviteit.

Ik denk dat het afhangt van het type persoon dat ze is tot op zekere hoogte. Je hebt haar net ontmoet op de app, maar je hebt ook een eerste date gehad, dus ik denk dat je in het duidelijk bent voor zover het haar in het algemeen vertelt. Het is het makkelijkst, natuurlijk, als ze een vriendelijk, zachtaardig persoon is, maar hoe dan ook, ik denk dat je het zo vroeg mogelijk moet vertellen op je volgende date.

Ik zou er niet speciaal naar toe leiden. Net als:

Hé, ik wil je vertellen dat ik Asperger’s heb, die ik alleen maar noem omdat ik soms zintuiglijke problemen heb. Ik wil gewoon dat je van tevoren weet dat als [ik de kamer moet verlaten, of wat je ook doet om er mee om te gaan], het alleen maar is omdat ik een beetje overbelast ben en mezelf moet egaliseren.

Ik bedoel, dat zijn woorden die ik zou gebruiken, maar zoiets voelt voor jou natuurlijk aan. Ze zal het op prijs stellen dat je het van tevoren weet, vooral omdat je ervoor zorgt dat ze geen verwarrende signalen krijgt. Ze zal je waarschijnlijk wat vragen stellen, en ik zou ze net zo eerlijk en direct beantwoorden als jij je op je gemak voelt.

Ze voelt zich misschien een beetje ongemakkelijk, maar als ze dat doet, kun je zeggen:

Maak je geen zorgen, het is gewoon iets waarvan ik wilde dat je het zou weten. Laten we het over iets interessanters hebben.

Als je iets anders hebt wat je kunt aankaarten, begin er dan over en geef haar de tijd om het te verwerken.

Als ze het waard is om te daten, gaat het prima. Ik hoop het echt.

Zamierzam nieco osłabić ten trend czymś, co może być niepopularne.

Myślę, że powinieneś jej powiedzieć jak najszybciej**. (Tzn. na następnej randce - nie w tej sekundzie.)

Mam tendencję do stwierdzania, że im trudniej jest komuś coś powiedzieć, tym ważniejsze jest powiedzenie mu_.

Aby zbadać niektóre z prawdopodobnych scenariuszy:

• Jeśli powiesz jej teraz i będzie miała z tym problem, to oboje będziecie przez chwilę zdenerwowani, ale pójdziecie dalej.
• Jeśli poczekasz, aż zbliżysz się do niej i będzie miała z tym problem, wtedy będzie to bolało o wiele bardziej dla Was obojga.
• Jeśli powiesz jej później i nic jej nie będzie, to będzie dobrze.
• Jeśli powiesz jej teraz i nic jej nie będzie, to będzie to ciężar z Twoich ramion, a ona będzie mogła lepiej zrozumieć niektóre z Twoich zachowań.

Może nie wiedzieć, co to są bakłażany, w którym to przypadku będziesz musiał jej to wyjaśnić.

Postaraj się, aby wyjaśnienie było krótkie i nie zagłębiało się zbytnio w szczegóły, w przeciwnym razie ryzykujesz, że cała randka będzie wyglądać tak, jakbyś miał tylko bakłażany.

Kiedy skończysz tłumaczyć, zapytaj ją, czy ma jakieś pytania i upewnij ją, że nie będziesz się obrażać, w ten sposób będzie to rozmowa w dwie strony, a ona upadnie, jakbyś ją włączał, zamiast zrzucać na nią coś ważnego.

Nakłanianie jej do zadawania pytań jest również dobrym sposobem, aby dowiedzieć się, jaka jest. Na przykład niektóre z jej pytań mogą wynikać z troski, co wskazuje na to, że jest ona prawdopodobnie troskliwą osobą. Jeśli bardziej martwi się o to, czy ma to wpływ na Twoją pracę, może to być dla niej wskazówka, że jest bardziej zainteresowana Twoim portfelem. (Są to uogólnienia, więc pamiętaj o nich, ale nie polegaj tylko na nich)

Co ważne, kiedy nie ma już żadnych pytań, przejdź do innego tematu, aby upewnić się, że nie jest to jedyna rzecz, którą pamięta o tym wieczorze. Być może na koniec zapytasz ją o coś w stylu: “Czyli nie masz nic przeciwko tej całej sprawie z aspergersami? Przepraszam, jeśli to był mały szok.” (tzn. zapytaj ją jak się czuje i brzmi uspokajająco).

Miejmy nadzieję, że jeśli nie jest z tym w porządku, to będzie to punkt, w którym powie “Właściwie to nie sądzę, że powinniśmy się więcej spotykać”, ale najprawdopodobniej po prostu powie “Tak, to nie jest problem, nie przejmuj się tym”.

Spróbuj upewnić się, że pytasz ją tylko o to, że jest z tym w porządku raz lub dwa razy. Jeśli będziesz ją ciągle pytał, może zaczniesz się martwić, że to wielka sprawa lub że jesteś niepewny siebie i szukasz kogoś, kto będzie się tego trzymał.

Czynnikiem, który należy wziąć pod uwagę jest również czas. tzn. nie tylko jak, ale i kiedy. Najpierw chcesz nawiązać kontakt z osobą, która brzmi tak, jakbyś miał.

Gdyby to był ja, wspomniałbym o tym, gdy pojawi się odpowiednia sytuacja. Na przykład może porozmawiasz o czasie, który kiedyś dotknął cię z powodu twojego autyzmu. Nie musisz sprawiać wrażenia biadającego mnie, ale możesz o tym wspomnieć.

Na przykład, jeśli opowiada śmieszną historię o niezręcznej sytuacji, w której po raz pierwszy spotkała jakąś osobę, a ona śmieje się z czegoś niezręcznego, co się wydarzyło, możesz spróbować przywołać ją, wspominając o tobie. Na przykład, śmiejąc się i mówiąc “Podobna rzecz przytrafiła się mnie! Mam autyzm, który trochę utrudnia mi [x], więc kiedy [y] się stało, było to naprawdę niezręczne. Widzieli jednak zabawną stronę, więc było ok”.

W ten sposób nie wspominasz o tym na serio “słuchaj, muszę ci coś powiedzieć”, to w świetle aktualnego tematu, a nie głównego tematu randki. Jeśli ona zadaje kolejne pytania, możesz na nie odpowiedzieć, jeśli tego właśnie chcesz, ale wychowując to przynajmniej ona wie.

Nadzieja, która pomaga

Nie użyłbym tego określenia, ponieważ etykiety są dla puszek, jak ktoś zauważył powyżej. Oni po prostu wrzucają do jednego worka ludzi, którzy mają jakieś wspólne objawy, a nie wszyscy są do siebie podobni. Zamiast tego, kiedy mówisz o możliwym miejscu przyszłej randki, możesz powiedzieć coś w stylu,

“Nie chodzę do wesołych miasteczek, ponieważ hałas i migające światła naprawdę mi przeszkadzają” “Co powiesz na (jakąś aktywność, która spodobałaby ci się, że możecie robić razem, jak na przykład wycieczkę pieszą lub rowerową, albo minigolfa, albo…albo lub…)”. “

Bądź bardzo konkretny na temat tego, z czym masz problem. Moja żona doznała wstrząsu mózgu kilka lat temu i nabrała nawyku mówienia ludziom: "Proszę, nie bierz tego do siebie, ale miałem wstrząs mózgu i mam straszny czas na zapamiętywanie imion”. Najczęstszą odpowiedzią było: “Nie miałem wstrząsu mózgu”. Jaka jest moja wymówka?“ Wyluzuj, bądź miły, bądź sobą.