Jak mogę powiedzieć mojemu przyjacielowi, że nie podoba mi się stan naszej przyjaźni?

The devil’s advocate.

Uwaga :

Moja odpowiedź opiera się na kilku wnioskach między tym, co nam powiedziałeś. Powiedz mi, jeśli się mylę, a ja dostosuję / usunę moją odpowiedź.

Kiedyś byłem taki jak ona, i część mnie nadal taka jest. Wnioskujesz negatywne rzeczy na temat jej działań. Chociaż oczywiście masz prawo mieć opinię na temat stanu waszej przyjaźni, istnieją wyjaśnienia jej zachowania, które mogą być łagodzące:

• Kiedyś byłam niewiarygodnie lękliwa społecznie, do tego stopnia, że zakładałam, iż rozmowa z kimś lub prośba o spotkanie wyda się (mnie samej) zarozumiała.
• Często kończyło się na tym, że miałem nadzieję, że przyjaciel ze mną porozmawia, ponieważ byłoby to niegrzeczne, gdybym to ja zainicjował rozmowę (oni mogli być zajęci, a ja bym im przerywał.
• Tak samo było z umawianiem się na spotkania. Miałem tendencję do czekania, aż mój przyjaciel mnie zaprosi. To nie było lenistwo, to był strach przed odrzuceniem (nawet jeśli mieli wcześniejsze plany, to nadal było to odrzucenie, na które nie byłem gotowy).

Żadnego “cześć”, żadnego “jak się masz?”, tylko “Możesz mi w tym pomóc? Tylko jedno pytanie”.

• Chociaż nie jestem jednym z tych, którzy proszą o pomoc w dziedzinach, na których się znam, prosząc ludzi o pomoc w dziedzinach, na których się nie znam (np. hydraulika lub ogólna konserwacja), nadal mam ochotę zatopić się w ziemi, zamiast o to poprosić. Fakt, że prosi cię o pomoc, może być jej sposobem na tricking jej lęku do rozmowy z ludźmi.
• Część braku chęci przerywania ludziom objawia się jako bycie krótkim, aby zajmować mniej ich czasu; a ty nie zdajesz sobie sprawy z tego, że wychodzisz na krótkiego (tj. niegrzecznego, nie swobodnego).
• Najgorsze w lęku społecznym jest to, że strach przed denerwowaniem ludzi powoduje, że zachowujesz się w określony sposób (broniąc się przed tą możliwością), co jak na ironię może okazać się przyczyną tego, dlaczego ludzie się denerwują.

Ona ma innych przyjaciół oprócz mnie i spędza z nimi czas (koncerty, BBQ, itp.), ale nie jestem pewien, czy jej przyjaciele są zawsze tymi, którzy również inicjują wydarzenia.

• Mimo, że cierpiałem z powodu lęku w stosunku do wszystkich (nawet rodziny), było kilku przyjaciół z dzieciństwa, z którymi się zaprzyjaźniłem i czułem się swobodnie będąc sobą.
• Dla ciebie może to wyglądać jak dowód nieuprzejmości. Ona polega na tobie, aby zaangażować się w przyjaźń, ale nie wymaga tego samego od swoich innych przyjaciół?
• W rzeczywistości, możliwe jest, że przyjaźnią się na tyle długo, że wyklucza to jej niepokój. Długotrwałe, historyczne stosunki z kimś mogą dać ci pewność, że ta osoba nie obrazi się, jeśli popełnisz błąd. Jak długotrwałe musi to być, zależy od osoby i jej niepokoju, tak bym przypuszczał.

Problem: Czuję, że jestem wykorzystywany. Ona nigdy nie inicjuje rozmów ani nie zaprasza mnie do siebie. Jeśli już inicjuje rozmowę, co zdarza się bardzo rzadko, to dlatego, że potrzebuje pomocy. Kiedy jesteśmy na kolacji, zazwyczaj świetnie nam się rozmawia, a ona zawsze jest uśmiechnięta i wesoła. Chciałbym, aby była taka sama poza kolacją.

• Jest prawdopodobne, że ona nie zarejestruje tego jako bycie niegrzeczną, ponieważ stara się pracować wokół swojego niepokoju. Np. płonący mężczyzna nie będzie się przejmował “panie przodem”, gdy będzie przebiegał przez drzwi, ponieważ płonie. Podobnie, twoja przyjaciółka może mieć do czynienia z poważnym lękiem, który przewyższa drobne niegrzeczne działania. Jej działania (które ty uważasz za niegrzeczne) mogą być po prostu mniejszym złem z dwojga złego.
• Kiedy mój przyjaciel zaangażowałby mnie w rozmowę, straciłbym ten niepokój. Ponieważ mówisz, że jest o wiele bardziej otwarta podczas kolacji, to sugeruje, że jej przypadek jest bardzo podobny.

Ale twój problem też wymaga rozwiązania.

Problem: Czuję, że jestem wykorzystywany. Ona nigdy nie inicjuje rozmów ani nie zaprasza mnie do siebie. Jeśli już inicjuje rozmowę, co zdarza się bardzo rzadko, to dlatego, że potrzebuje pomocy. Kiedy jesteśmy na kolacji, zazwyczaj świetnie nam się rozmawia, a ona zawsze jest uśmiechnięta i wesoła. Chciałbym, aby była taka sama poza kolacją.

Niezależnie od bronienia jej, nie oznacza to, że masz po prostu siedzieć tam i przyjmować to. Ona jest twoją przyjaciółką, powoduje pewne tarcia, musi się tym zająć.

Z osobistego doświadczenia, nie chciałabym mówić o moich problemach, ponieważ byłoby to aroganckie i nieuprzejme. Ale czasami miałem ochotę, aby ktoś mnie o nie zapytał, więc byłoby “w porządku”, gdybym o tym mówił.

Zanim zajmiesz się prawdziwym problemem, musisz sprawić, by poczuła się swobodnie.

• Nie denerwuj się, kiedy inicjujesz rozmowę, bo to wyzwala jej niepokój. Sugeruje to, że jej najgorsze obawy się sprawdziły, a to spowoduje instynktowne zachowanie (prawdopodobnie postawienie muru między Tobą a nią).
• Zapytaj ją czy jest osobą niespokojną, czy kiedykolwiek czuje się nieśmiała, itp… Częściej niż nie, osoby z lękiem społecznym nie są w stanie rozmawiać o swoim lęku społecznym. Wyjaśnij, że jest to Bezpiecznie dla niej, aby o tym mówić.
• Po wyjaśnieniu przez nią sprawy, przyznaj się do jej sytuacji. Współczuj jej bez oferowania opcji. Jeśli wygląda na szczególnie skrępowaną, przyznaj się, że czasami czujesz się podobnie.

W tym momencie możesz zająć się zachowaniem. To jest tylko przykładowe podejście, zależy ono od tego, jakie zachowanie chcesz zaadresować. Na przykład, ja skupię się na tym, abyś to ty ustalał okazje towarzyskie i nigdy ona.

• Wspomnij, że poruszyłeś kwestię niepokoju, ponieważ zauważyłeś, że ona nie często inicjuje spotkania towarzyskie.
• Może stać się przepraszająca, co sugeruje, że jest tego świadoma, ale prawdopodobnie nie potrafi znaleźć innego rozwiązania.
• Wyjaśnij jej, że nie jesteś zdenerwowany, bo rozumiesz. Ale podkreśl fakt, że jej działania mogą powodować dokładnie to, czego ona stara się uniknąć.
• Jeśli nadal otwarcie z tobą rozmawia, zaproponuj, że pomożesz jej pokonać lęk poprzez zainicjowanie następnego spotkania towarzyskiego (lub kilku). Powiedz jej, że nie będziesz się w żaden sposób denerwował, gdy to zrobi, a celem tego ćwiczenia jest, aby czuła się z tym komfortowo.

Tylko po to, aby się upewnić: Kładź nacisk na pomaganie jej w pokonaniu niepokoju , a nie na zmuszanie jej do zaprzestania problematycznych zachowań, które cię denerwują. Technicznie rzecz biorąc, robisz jedno i drugie; ale to drugie prawdopodobnie wywoła jej niepokój, ponieważ musi myśleć o tym, że cię zdenerwowała, co z kolei prawdopodobnie ją zdenerwuje.

Miałbym nadzieję, że się z tym zgodzi. Ja bym się zgodziła. To jest dokładnie to, czego potrzebowałem i co jeden przyjaciel rzeczywiście mi zapewnił. Ten niewielki wzrost pewności siebie sprawił, że powtórzyłem to zachowanie z jego przyjaciółmi; i w ciągu kilku miesięcy z 2 przyjaciół przeszedłem do 30 i nagle miałem życie towarzyskie.

Jeśli ona cię odrzuca lub nie chce próbować inicjować, to piłka jest po twojej stronie.

To sprawiedliwe, że nie chcesz tego rodzaju przyjaźni. Bez względu na okoliczności łagodzące, nadal to Ty zajmujesz się tym problemem i masz swobodę, aby go ominąć.

Jeśli masz do tego cierpliwość, sugerowałbym, abyś odpuścił i spróbował ponownie na późniejszym etapie. Jeśli nie masz do tego cierpliwości, to nie rób tego. Jeśli mimo wszystko spróbujesz, stracisz spokój i zdenerwujesz się na nią, sprawisz, że jej obawy się spełnią (co wzmocni w jej głowie, że “jej obawy były słuszne przez cały czas”).

Jeśli chcesz ograniczyć przyjaźń, ale daj jej szansę na odzyskanie sił; uprzejmie oświadcz, że potrzebujesz, aby była bardziej proaktywna, i powiedz jej, że chcesz, aby jej przejąć inicjatywę na jakiś czas. Jest to w jej najlepszym interesie (zdobycie zaufania) i rozwiązuje problem, z którym się borykałeś (konieczność bycia tym, który inicjuje).

Jeśli jej się to uda, odezwiesz się do niej. Jeśli tego nie zrobi, to nie zrobisz tego. Nadal masz możliwość zaangażowania jej, jeśli poczujesz żal później, ale jeśli naprawdę nie możesz już sobie z tym poradzić, masz możliwość nie angażowania jej.

Po pierwsze, to co chciałbyś, może nie być możliwe. Może być wiele powodów, dla których nie nawiązuje ona z tobą kontaktu na własną rękę, między innymi:

• Ona nie jest typem osoby, która zazwyczaj robi plany i przyzwyczaiła się do tego od jakiegoś czasu
• Ona jest społecznie niezręczna lub ma błędne poczucie, że nie chce Cię irytować jeszcze bardziej niż już jest z prośbą o pomoc
• Ona jest romantycznie zainteresowana Tobą, ale obawia się, że Ty nie jesteś
• Ona myśli, że jesteś nią romantycznie zainteresowany, ale nie jest
• Ona nie lubi być twoim przyjacielem, ale jest zbyt uprzejma, aby powiedzieć ci, że do twarzy

Wszystko to może być powodem dla kogoś, aby nie robić planów z tobą z własnej woli. Dla przypomnienia, #1 odnosi się do mnie osobiście. Nie dlatego, że nie lubię moich przyjaciół, ale dlatego, że nigdy nie znajduję motywacji do samodzielnego planowania, chociaż chcę się z tobą spotkać. Nie jestem pewna, czy ktoś mi to powie, ale możesz spróbować.

Kilka kluczowych punktów, na które należy zwrócić uwagę, rozmawiając z nią o tym:

• Nie bądź oskarżycielem (“Nigdy nie planujesz ze mną i po prostu wykorzystaj mnie do pomocy”). To jest ważne
• Wyjaśnij, że chcesz być przyjacielem (to łagodzi #4, ale jeśli #3 jest prawdą, to może się to źle skończyć. W każdym razie, lepiej mieć wspólne oczekiwania)
• Nie wspominaj o niej prosząc o pomoc. Ona albo zauważa siebie albo w każdym razie nie wspomina o tym w tej rozmowie nieuchronnie niesie aurę oskarżeń

Ostatecznie, nie ma nic, co można powiedzieć, że gwarantuje sukces tutaj, i być może trzeba będzie zaakceptować, że ona nie jest typem osoby, aby zrobić plany z pierwszej ręki, ale może być w stanie ściągnąć go.

Wydaje mi się, że główną troską jest to, że relacje między wami dwoma są niezrównoważone. Jesteście bardziej entuzjastycznie nastawieni do rozmów i spotkań, a ona głównie po prostu prosi o pomoc. Zanim wspomnę o tym, jak komunikować to, co chcesz, aby zrobiła, warto zauważyć, że mogła nie zauważyć i są pewne rzeczy, które możesz zrobić sama, które mogą zaspokoić obawy o brak równowagi i może zmienić jej nastawienie zbyt, ale to oczywiście zależy od niej.

Czuję się jakbym był wykorzystywany. Ona nigdy nie inicjuje rozmów ani nie prosi mnie, żebym się z nią spotkał. Jeśli rzeczywiście inicjuje rozmowę (bardzo rzadko), to dlatego, że potrzebuje pomocy.

Zamiast ograniczać przyjacielskie interakcje (jak próbowałaś), dopasowałabym pomoc, o którą Cię prosi. Jest to o wiele bardziej produktywne w osiąganiu Twojego celu, jakim jest bycie przyjacielem, z kilku powodów:

1. Jeśli po prostu tego oczekuje od przyjaciół, to z chęcią pomoże i uzna Cię za bliższego przyjaciela z tego powodu.
2. Jeśli okaże się, że **używała Ciebie, ale po prostu nie wiedziała o tym, wtedy zastanowi się nad tym, jak Cię traktuje, bez potrzeby bycia poinformowanym.
3. Gdyby Cię wykorzystywała i była tego świadoma, zmusiłoby ją to do podjęcia decyzji (spełnienia Twoich próśb, wzajemnego zmniejszenia ilości próśb lub zakończenia przyjaźni).

Teraz w przypadku, gdy próbujesz przekazać jej to, co myślisz. Myślę, że jest to całkiem dobry sposób, aby sobie z tym poradzić i nie spotkałbym się z tak niegrzecznym, jak się wydaje, że jesteś zaniepokojony. Tak długo, jak nie jesteś wymagający i starać się być rozsądny (wydaje się oczywiste już, że to zrobi) to myślę, że jest bardzo mało prawdopodobne, że wyjdziesz jako niegrzeczny. Pragnienie, aby ktoś był bardziej przyjazny nie jest wcale takie złe.

Naprawdę lubię się z tobą spotykać, ale martwię się, że jestem jedyną osobą, która kiedykolwiek robi plany

Jest to miłe i proste, możesz zmienić jak chcesz, ale chodzi o to, że mówienie o tym, co lubisz i jak się czujesz pomaga oddalić się od ryzyka, że spotkasz się z nią, aby obwiniać ją za to, że nie spotykasz się z tobą. Dobrym pomysłem jest również przyjęcie najlepszego założenia podczas rozmowy na ten temat. W ten sposób nigdy jej nie oskarżasz, ale wciąż zwracasz uwagę na swoje obawy.

Chociaż zgadzam się z innymi odpowiedziami, że może być społecznie niespokojna i zbyt nieśmiała, aby rozpocząć rozmowy, to jednak istnieje możliwość, że ona cię wykorzystuje. Trzecim wariantem byłoby, ona jest romantycznie zainteresowana Tobą i wie, że nie jesteś, więc stara się to wyciąć będąc grzeczną.

Całkiem trudno jest dowiedzieć się, co to jest naprawdę. Większość kultur azjatyckich jest zbudowana wokół ukrywania Twoich prawdziwych uczuć i intencji. Ogólna “strategia” zależałaby od jej dokładnego pochodzenia, tzn. jeśli jest z Chin, powinieneś po prostu skonfrontować się z nią i zapytać o wszystko bezpośrednio, ale jeśli jest z Japonii, może jej to zaszkodzić w niektórych przypadkach, etc. (Jeśli powiesz mi jej dokładne pochodzenie, wymyślę akceptowalną strategię dla tej kultury).

Byłam po obu stronach tego rodzaju relacji.

Po jego stronie czułam się potrzebująca, jakbym przeszkadzała mu, jakbym nie miała żadnej wartości i jakbym robiła to z litości lub dobroczynności. Proszenie Cię o coś jest tylko znalezieniem wymówki, aby się z Tobą skontaktować (stwarzając sobie taką potrzebę, może znaleźć siłę, aby przezwyciężyć swoje problemy).

Po Twojej stronie, jeśli chcesz zmienić stan swojego związku, ponieważ od tego czasu podjąłeś wszystkie inicjatywy, możesz to zrobić po raz ostatni. Zrobiłam to, gdy byłam w twojej sytuacji, poprosiłam o zobaczenie drugiej w spokojnym miejscu. Najpierw powiedziałam, jak go znajdę (mądry, zabawny, interesujący, pełen mądrości, cokolwiek), jakie jest moje odczucie co do obecnego stanu związku (ważne jest, aby twoje komentarze były subiektywne, “Myślę”/“Czuję”/“Do mnie”) i w końcu powiedzieć, czego oczekujesz od tego związku. Może to być trudne dla was obojga, ale to wyprostuje sprawy, ale jeśli uważacie, że warto, idźcie na to.

Prosta prawda o przyjaźni jest taka, że przyjaźń nie jest umową. Nikt w przyjaźni nie jest zobowiązany do zrobienia czegokolwiek dla tej przyjaźni. Jeśli przyjaźń działa, to dlatego, że obie osoby robią tyle, ile chcą i są z tego zadowolone. Przyjaźń może zadziałać, kiedy jedna osoba inicjuje wszystkie kontakty, a druga tylko je akceptuje, jeśli obie osoby są z tego zadowolone. Nie można wymagać od przyjaciela, aby miał pewien poziom zaangażowania lub aby zwiększył swoje zaangażowanie. Jeśli nie jesteś zadowolony z tej przyjaźni, to na drugiej osobie nie spoczywa obowiązek jej wzmocnienia. Przyjaźń pójdzie tam, gdzie jest naturalnie przeznaczona.

Ostatnio, stałem się niezadowolony ze stanu naszej przyjaźni. Z refleksji i patrzenia na naszą historię czatu, nigdy nie prosiła mnie, abym coś z nią zrobił (tzn. spędził z nią czas); zawsze prosiłem ją o coś. Ona również nigdy nie wysłała mi pierwszej wiadomości.

Nie ma w tym nic złego, ale fakt, że ci się to nie podoba, wskazuje, że oczekujesz czegoś więcej. Być może będziesz musiał dostosować swoje oczekiwania. Nie możesz zmusić kogoś, aby był bardziej przyjacielski, niż się z tym czuje.

Problem: Czuję się jakbym był wykorzystywany. Ona nigdy nie inicjuje rozmów ani nie prosi mnie o spotkanie. Jeśli rzeczywiście inicjuje rozmowę, co jest bardzo rzadkie, to dlatego, że potrzebuje pomocy.

Nie ma nic złego w tym, że prosi kogoś o pomoc w pewnych sprawach, jeśli nie jest się z nim bliskim przyjacielem. Nie ma obowiązku, aby osoba prosząca o pomoc zgodziła się nawiązać z Tobą więcej kontaktów lub spędzić z Tobą czas w zamian za otrzymanie pomocy. Jeśli nie czujesz się komfortowo, udzielając jej pomocy, ponieważ nie wydaje się, aby chciała w zamian za to robić za ciebie te rzeczy, to nie jesteś zobowiązany do pomocy. Ale jeśli chcesz być jej przyjacielem, nie widzę powodu, dla którego nie pomagałbyś jej bezwarunkowo.

Twierdzisz, że jesteś “wykorzystywany” - ta mentalność wydaje się wynikać z pomysłu, że ona jest ci coś winna w zamian. Ona nie.

What I would like: Chciałbym, żeby poprosiła mnie, żebym się spotkał i robił rzeczy razem, a przynajmniej nie zawsze prosił mnie o pomoc. Zauważ, że nie interesuje mnie romantyczny związek. Chciałbym być (dobrym) przyjacielem i zostawić to w tym miejscu.

Jeśli ona nie chce tego robić, nie jest do tego zobowiązana. Nie zawsze dostajemy to, czego byśmy chcieli.

Jak mogę przekazać jej to, czego bym chciał, delikatnie i nie będąc niegrzecznym?

Będziesz musiał być z tym ostrożny, ponieważ tylko ze sposobu, w jaki piszesz swój post, wydaje się, że zakładasz, że masz prawo do różnych poziomów zaangażowania od niej, a nie jesteś. Weź pod uwagę, że ona po prostu nie jest zainteresowana poziomem twojej przyjaźni, którym według ciebie powinna być. Możesz ją zapytać, dlaczego wydaje się, że nigdy nie chce się z nią spotykać. Pamiętaj o zasadzie: jeśli pytasz, musisz być przygotowany na wysłuchanie odpowiedzi, nawet jeśli nie jest to odpowiedź, którą chciałbyś usłyszeć.

Wiele innych osób mówi o możliwości, że ma lęk społeczny. Kiedyś miałam to do pewnego stopnia kalectwo, więc nie jestem tego ignorantką. Osoba o silnym lęku społecznym nadal jest w stanie przekazać, że naprawdę lubi z tobą rozmawiać i spędzać z tobą czas. Mogą nie inicjować kontaktu tak bardzo (lub wcale), ale z ich mowy ciała / reakcji powinno być jasne, że rzeczywiście lubią spędzać z wami czas. A jeżeli bezpośrednio zapytają, czy lubią spędzać z tobą czas, są w stanie powiedzieć “tak” (mogą też nie być w stanie powiedzieć “nie”, jeżeli naprawdę nie, ale to już inna historia). Więc tak, przyznaję to, ale to czyni resztę odpowiedzi, o poziomie oczekiwań, nie mniej prawdziwą. Bądź bardzo ostrożny rozwijając ideę, że jeśli mają społeczny niepokój, to pomożesz im zapisać. Jeśli napotkasz na jakikolwiek opór, nie naciskaj go. Nie możesz zmuszać ludzi do zaakceptowania twojej rady, a oni mogą nadal chcieć coś z tym zrobić, tylko nie z twoją pomocą. W każdym razie, nie ustaliliśmy, czy teoria społecznego niepokoju jest na tym etapie czymś więcej niż teorią.

Mam kilka dodatkowych sugestii do rozważenia:

Możliwe, że unika imprez towarzyskich, ponieważ z jakiegoś powodu nie lubi jednego z Twoich innych przyjaciół. Byłoby to trudne do wychowania i zachęciłoby ją do zachowania odrobiny dystansu (od przyjaciela do szkolnego kolegi).

Jestem osobą robiącą interesy. Naprawdę nie lubię “spotykać się” - wolałabym raczej spędzać czas z ludźmi pracującymi nad projektem (lub pracować nad odrębnymi projektami razem). Jednocześnie mam przyjaciół, którzy nie są tacy jak ja - więc kończymy na oglądaniu filmów czy czegokolwiek innego. Oni właśnie tego chcą, więc to właśnie robimy - choć dla mnie to jest trochę kompromisowe. Możliwe, że prośba o pomoc jest przez nią postrzegana jako powód do spędzenia trochę czasu. Jeśli tak jest, to prośba o pomoc w zamian (jak sugerował Jesse), byłaby postrzegana jako akt przyjaźni większy niż zwykłe filmy czy “przebywanie”. Mimikra buduje relacje - podświadomie mówi: “Jesteśmy do siebie podobni”.

Możliwe, że nie czuje się dobrze z tą przyjaźnią z jakiegoś innego powodu, a w ogóle tylko tworzy dystans. Wciąż cię widzi, traktuje jak kolegę z klasy, ale jeśli nie skrzyżowałbyś ścieżek w naturalny sposób, nie miałaby nic przeciwko temu. Możesz spróbować z nią o tym porozmawiać, ale jeśli nie lubi konfrontacji, a jej umysł jest wymyślony, powinieneś być przygotowany na odejście od tej przyjaźni - i nie pozwól, by za bardzo cię rozerwała. Czasami ludzie po prostu nie klikają.

Całkiem sporo odpowiedzi dotyczyło już tego, czy powinieneś czuć to, co robisz, czy nie. Nie o to konkretnie pytałeś, ale zgadzam się, że jest to istotne.

Być może z powodu rozwoju mediów społecznościowych mamy teraz więcej “przyjaciół” niż kiedykolwiek wcześniej, ale nie wszyscy są na tym samym poziomie, tak wiele osób stawia granice, zarówno w Internecie, jak i w realnym życiu. Masz swoich wieloletnich przyjaciół, znajomych, kolegów z pracy, kolegów z college'u itd… Być może ta dziewczyna widzi cię jako kolegę ze studiów, a nie (jeszcze?) prawdziwego przyjaciela?

Inną możliwością jest to, że ona rzeczywiście widzi cię jako przyjaciela, ale lubi trzymać grupy przyjaciół oddzielnie. Wiele osób tak robi. Kiedy wszyscy Twoi przyjaciele są w jednej grupie, może to prowadzić do rozczarowania, jeśli nie zostaniesz do czegoś zaproszony. Miło jest mieć inną grupę, do której można się zwrócić. Jeśli jej zwykli przyjaciele znają się już dłużej lub są bardzo aktywni towarzysko, to może po prostu byli zajęci, a nie że woli ich od Ciebie.

Aby odpowiedzieć na Twoje pytanie bezpośrednio (“Jak mogę powiedzieć mojemu przyjacielowi, że nie podoba mi się stan naszej przyjaźni?”) - być może nie musisz? Jeśli nie skontaktuje się z Tobą z własnej woli, to nie ma żadnej przyjaźni, do której można by się zwrócić. Osobiście uważam, że prośba o pomoc od koleżanki z college'u jest całkiem rozsądną rzeczą - być może po prostu musisz spojrzeć na nią tak, jak ona patrzy na Ciebie?

Jeśli z drugiej strony naprawdę chcesz, aby była to przyjaźń i musisz się nią zająć, sugeruję, abyś powiedział coś w stylu:

Zauważam, że nie spotykaliśmy się od jakiegoś czasu. Jak myślisz, dlaczego tak jest?

Zobacz, co ona mówi. Jakakolwiek by nie była jej odpowiedź, mógłbyś na to odpowiedzieć:

Wiesz, zauważyłem, że jako jedyny kiedykolwiek prosiłem o spotkanie i zacząłem się zastanawiać, czy rzeczywiście tego chcesz, widząc, że nigdy tego nie sugerujesz.

Ponownie, zobacz, co ona mówi.

Stwierdziłeś, że nie jesteś zadowolony z obecnego stanu przyjaźni. Zobacz, jaka jest jej pierwsza ocena Twojego związku. Jeśli z jej odpowiedzi jasno wynika, że nie chce niczego więcej niż tylko pogawędki podczas lunchu i okazjonalnej pomocy w pracy, wtedy dokonujesz wyboru. Osobiście, oprócz moich prawdziwych przyjaciół, byłbym zadowolony z takiej przyjaźni. Mam dobrego przyjaciela w pracy, którego nie widuję poza pracą, chyba że od czasu do czasu.

Nie postrzegam go jako gorszego przyjaciela, raczej cieszę się, że mam z kim rozmawiać, kiedy jestem w pracy. Kiedy wychodzę z pracy, mam kilka grup przyjaciół, do których mogę zadzwonić / z którymi mogę się spotkać. Nie czuję potrzeby umieszczania ich wszystkich w jednej grupie. Pomyślałbym o tym, zanim odetniesz, co mogłoby być idealnie dobrym i użytecznym związkiem.