Jak grzecznie powiedzieć moim współlokatorom, że nie chcę z nimi spędzać czasu? *
Informacje w tle:
W zasadzie nie mam dość czasu. To irytujący problem, który chyba większość ludzi podziela, ale nadal mnie to niepokoi. Mam tak wiele rzeczy, które chcę robić (książki do czytania, opowiadania do pisania, obrazki do rysowania, gry do zabawy, oprogramowanie do rozwijania, języki do nauki, programy telewizyjne do oglądania, rzeczy do czytania itp. Wiele z tych rzeczy muszę też zaplanować z przyjaciółmi, co jeszcze bardziej komplikuje sprawę.
Mam gry, w które chcę grać, ale nie mogę znaleźć czasu, ponieważ są inne rzeczy, które chcę robić jeszcze bardziej. Od dłuższego czasu chciałam nauczyć się koreańskiego, ale chociaż potrafię pisać i czytać, nigdy nie miałam na to czasu (co oznacza, że nie wiem, co oznaczają rzeczy, które piszę lub czytam).
Spędzanie czasu na rozmowach o różnych rzeczach wydaje mi się tak wielką stratą czasu i ciągle myślę o wszystkich rzeczach, które wolałabym robić, bez względu na to, jak bardzo się staram. Mogę tolerować to w krótkich odstępach czasu (maksymalnie pół godziny), ale chodzi o mój limit, nie nudząc się przy tym z umysłu.
To samo dotyczy wychodzenia na drinka. Ludzie zawsze wydają się być zdezorientowani w tej części, ale wychodzenie na drinka tylko mnie nudzi. A potem marnuje dużą część następnego dnia, co czyni go jeszcze gorszym. Jest po prostu tyle lepszych rzeczy do zrobienia…
Wciąż robię to czasem… To znaczy… Poddaję się w pewnym momencie, kiedy ludzie ciągle pytają. Kiedy przyjaciel naprawdę “potrzebuje” drinka, ja też nie pozwolę mu pić samemu. Tak naprawdę nie mam problemu z piciem i wiem, że ja też czuję się dobrze, kiedy jestem pijana, więc rozumiem, dlaczego inni tak bardzo to lubią, ale dla mnie osobiście są po prostu lepsze rzeczy do zrobienia z moim czasem.
Do tej pory prowadziłam całkiem szczęśliwe życie (i planuję dalej to robić).
Miałam współlokatorkę, z którą nie dzieliłam żadnych interesów. Wciąż go lubiłam i byliśmy na dobrych warunkach, ale nigdy tak naprawdę nie spędzaliśmy razem czasu. W zasadzie: Świat był dobry.
The Situation:
Now we got a new, additional roommate, with her boyfriend.
And they… Nie wiem… oni po prostu wydają się znudzeni.
W zasadzie mają tylko jedno hobby, które jest świetne, ale nie mogą tego robić cały czas (byłoby zbyt drogie) i ja nie mam żadnego zainteresowania tym hobby i nigdy nawet nie spróbuję, ponieważ pieniądze, które by to kosztowało i czas, który musiałabym zainwestować, zanim nawet mogłabym spróbować, po prostu nie wydają się rozsądne (oni lubią jeździć na motocyklach i musiałabym przynajmniej zdobyć prawo jazdy, aby tego spróbować).
Więc spędzają dużo czasu w naszej kuchni i innym pokoju moich współlokatorów. Oba są w porządku, nie przeszkadzają mi nawet czasy, kiedy są głośne. Jestem naprawdę dobra w strojeniu odgłosów tła.
Jednak oni ciągle próbują mnie wciągnąć w spędzanie z nimi czasu. Kiedy spotykają się z moim drugim współlokatorem, chcą, żebym do nich dołączył. Kiedy są w kuchni (która znajduje się tuż obok mojego pokoju), ciągle pukają i zadają mi pytania (naprawdę grzeczne i nawet miłe pytania, ale wolałbym, żeby mi nie przeszkadzali). Gotują za dużo jedzenia i zapraszają mnie, żebym do nich dołączył (w porządku, w porządku, ten nie jest w zasadzie aż tak dużym problemem ;)). Proszą mnie, żebym poszedł z nimi na zakupy. I tak dalej.
To ogólnie wszystko jest bardzo miłe z ich strony, ale problem w tym, że spędzanie z nimi czasu jest dla mnie nudne. Naprawdę je lubię. Myślę, że to wspaniali ludzie. Ale po prostu nie mam z nimi wiele wspólnego i ciągle mam wrażenie, że marnuję z nimi czas.
Chociaż powinnam wspomnieć: Wszyscy lubimy grać w gry planszowe i mieliśmy już z nimi kilka zabawnych wieczorów. Nie chciałbym jednak robić z tego czegoś codziennego - czy nawet tygodniowego - zwłaszcza, że w przeciwieństwie do mnie, oni naprawdę lubią dużo pić podczas tych wieczorów.
Nie podzielają żadnych moich innych zainteresowań i wydają się być całkowicie zaskoczeni, że tak bardzo je lubię. Są bardzo mało skłonni zrozumieć, że samotne siedzenie w moim pokoju i czytanie książki jest dla mnie bardziej pociągające niż - na przykład - pójście z nimi na drinka i mam ochotę powiedzieć, że tak będzie bardzo, bardzo źle.
Rozmawiam z nimi kilka razy dziennie (i ta część nie musi się zmieniać, jeśli o mnie chodzi), zawsze jestem przyjazny i miły, szczerze zainteresowany tym, co mówią (naprawdę jestem) i nawet kiedy denerwuję się, że mi przeszkadzają lub proszą, żebym spędził z nimi czas, zawsze zachowuję się tak grzecznie, jak to tylko możliwe. Nigdy też nie byłam w złym nastroju, ani po prostu nie odkładałam ich na bok, ani nic podobnego podczas interakcji z nimi.
Wiem, że oni już wiedzą, że staram się trzymać od nich dystans, i wiem też, że im to przeszkadza. Nie wiem, czy myślą, że ich nie lubię, że jestem po prostu niegrzeczna, czy może myślą… Jestem zbyt… idk… przestraszony…? aby poprosić o spotkanie z nimi, ale w moim sercu naprawdę chcę…?
Tak czy inaczej, chciałbym usiąść z nimi i spróbować wyjaśnić sytuację, ale nieważne, jak próbuję to sformułować w mojej głowie, to po prostu brzmi niewiarygodnie niegrzecznie i nieprzyjaznie i nie mogę sobie wyobrazić, że naprawdę to rozumieją, nawet jeśli ja to wyjaśniam. Bardzo chciałbym być z nimi w dobrych stosunkach (tak jak powiedziałem): Lubię je i mimo wszystko będę musiała z nimi żyć).
Moje pytanie:
Co byłoby dobrym sposobem na wyjaśnienie im tego bez obrażania ich?
