Z perspektywy Wielkiej Brytanii, zadawanie takiego pytania jest uważane za niegrzeczne (może być uważane za wścibskie, ponieważ jest to coś osobistego dla Ciebie i coś, czym tylko Ty możesz się podzielić), ale zagłębię się w to, dlaczego uważam, że nie powinno się zadawać takiego pytania. Zależy to również od tego, kto o to pyta:

Bliscy przyjaciele i rodzina

Ludzie, którym ufasz z taką informacją, chętnie bym im o niej powiedziała. Nie wykorzystają tej informacji dla własnych korzyści, ani nie użyją jej na próżno. Moich rodziców poprosiłbym o porównanie ciężkiej pracy, którą włożyłem, z pracą, którą obecnie wykonuję i o stosowną poradę (jeśli będą chcieli).

“Myślę, że powinieneś znaleźć nową pracę, jesteś wart więcej niż ta”.

może być przykładem. Jak słusznie dodaje @JaneDoe1337 :

Ale z przyjaciółmi tak naprawdę nie dbam o to. Pieniądze i tak często są dość widoczne, gdybym dużo zarabiał, to pewnie jeździłbym wypasionym samochodem i mieszkał w dużym domu, a moi znajomi oczywiście by to widzieli.

Otoczenie zawodowe i/lub urzędnicy

• Kolegów można by zakwalifikować do następnej lub poprzedniej sekcji (zależnie od twoich stosunków z nimi).

• Jeśli starałbym się np. o pożyczkę, ta informacja byłaby całkowicie ważna. Musieliby oni rozważyć, ile możesz spłacić w określonym czasie i ustalić, czy jesteś w stanie pokryć zarówno pożyczkę, jak i jej odsetki.

Ludzie, których tak naprawdę nie znasz, lub których dopiero co poznałeś

Używając pytania, które zadałem jako przykład, jest ono skierowane do ludzi, którzy tak naprawdę Cię nie znają. Musisz rozważyć pozytywy nad negatywami, gdy ktoś korzysta z takich informacji. What they can really do with the information?

Nie ma zbyt wielu pozytywów, jeśli chodzi o ludzi, których nie znasz, chyba że chcą pomóc Ci w znalezieniu nowej pracy i chcieliby wiedzieć, co obecnie robisz, aby pomóc Ci znaleźć lepszą rolę odpowiadającą Twojej wartości, ale szanse na to są niewielkie.

Ale, co negatywnego mogą zrobić z tą informacją? Kilka przykładów może być następujących:

• Mogą traktować Cię inaczej, jeśli oni zarabiają więcej od Ciebie i/lub Ty nie zarabiasz tyle, ile myśleli. “Och, to wszystko?” może być odpowiedzią. (Ty sam możesz poczuć się gorszy (lub sprawić, że oni poczują się gorsi) w zależności od ich reakcji).
  
• Mogą być zazdrośni o twoją pensję i traktować cię w ten sposób negatywnie.
  

Podsumowanie

To po prostu nie jest informacja, która powinna być podawana lekko (szczególnie tutaj w Wielkiej Brytanii) i według mnie lepiej unikać pytań niż na nie odpowiadać, nigdy nie wiesz jak ta informacja może być użyta przeciwko tobie, ani’ czy dana osoba może naprawdę wiele zrobić z tą informacją.

Ludzie niechętnie rozmawiają otwarcie o swoich zarobkach, ponieważ istnieje społeczne tabu wokół tej praktyki.

Jak w przypadku wszystkich tabu, niekoniecznie istnieje dobre uzasadnienie jego istnienia. A tabu może być w rzeczywistości szkodliwe, tak jak w tym przypadku.

W czasach rewolucji przemysłowej nie wolno było mówić o swoich zarobkach. Mogłeś zostać zwolniony, jeśli to zrobiłeś. Pracodawcy tak robili, ponieważ rozmowa o tym, ile zarabiasz, jest oczywistym i wymaganym krokiem w kierunku negocjacji zbiorowych.

Jeśli będziesz rozmawiał o swoich zarobkach, ktoś dowie się, że zarabia mniej pieniędzy niż powinien. Jeśli zarabiają mniej niż powinni, będą chcieli więcej pieniędzy. Ludzie zarabiający na niedopłacaniu ludzi nie chcą płacić więcej. Twoja ignorancja jest bardzo użytecznym narzędziem w obniżaniu twoich zarobków lub zarobków innych - szczególnie mniejszości i kobiet - wokół ciebie.

Tak więc ludzie nauczyli się od dawnych przemysłowców, że zostaną zwolnieni, jeśli okaże się, że mówią o pieniądzach. Ci ludzie opowiadali innym o tym, co im się przydarzyło, że zostali zwolnieni za mówienie o pieniądzach. Od tego momentu wszystko się rozkręciło. Przekazywali tę lekcję innym. Tak więc teraz, mimo że rozmowa o pensji jest prawnie chronionym prawem, ludzie wahają się, czy z niego korzystać.

Nierozmawianie o pensji jest nadużyciem. Rozwinęła się jako historyczny artefakt z nadużyć bogatych i potężnych na początku rewolucji przemysłowej, który utorował sobie drogę do społeczeństwa i jest nadal forsowany przez tych samych sprawców dzisiaj.

Jest to rzecz “społeczna”. Porównywanie (lub przynajmniej ujawnianie) zarobków daje wskazówkę, gdzie stoisz w społecznym porządku dziobania. Dla większości ludzi jest to trochę krępujące. Nie chcesz więc nikogo zawstydzać, pytając o te informacje, chyba że sam się zgłosi.

Jednym z powodów “dobrowolności” są randki. Tam, osoba, zazwyczaj mężczyzna, może być skłonna ujawnić lub przynajmniej zasugerować wysoką pensję jako sposób na pokazanie swojej pozycji w społeczeństwie, aby wydać się atrakcyjnym dla kogoś, do kogo się zaleca.

Dlaczego?

Co dobrego może wyniknąć z podzielenia się tą informacją? Albo dla Ciebie albo dla osoby, która o to pyta?

Nie ma nic, nawet jeśli ktoś pyta o to, czy warto podążać moją ścieżką kariery, jest tak wiele zmiennych (np. moje umiejętności negocjacyjne), że moja liczba nie przekłada się na nic sensownego.

Ale złych rzeczy jest mnóstwo. Uczucia nie są logiczne, a tu chodzi o uczucia. Zwłaszcza biorąc pod uwagę zjawisko, że Twoja praca zazwyczaj wydaje Ci się trudna, podczas gdy inne prace wydają się łatwe. Jeśli czujesz się niedoceniony, to dowiedzenie się, że jakiś obibok zarabia więcej tylko jeszcze bardziej Cię unieszczęśliwi i wzbudzi zazdrość. Jeśli ta osoba zarabia mniej, możesz poczuć się lepszy, jako ten, który z podatków finansuje ten kraj.

Poznanie rzeczywistej liczby nic nie daje. Jak wspomniano tutaj, pieniądze pokazują, więc najprawdopodobniej już wiesz, czy Twój rozmówca jest na Twoim poziomie czy nie. Szczegóły są nieistotne.

Kluczowe punkty do rozważenia: Co dana osoba mogłaby zrobić z tymi informacjami? Jak mogłoby to być korzystne lub szkodliwe dla osoby pytanej? Jeżeli pytający nie ma możliwości wykorzystania informacji, aby pomóc osobie pytanej, a osoba pytana o tym wie (np. urzędnik bankowy oceniający wniosek kredytowy), udzielenie odpowiedzi jest często sprzeczne z jej najlepszym interesem.

Robienie czegoś, co jest sprzeczne z najlepszym interesem danej osoby, jest na podstawowym poziomie naruszeniem lub podważeniem zaufania, które jest odczuwane jako obraźliwe. “Robienie czegoś” obejmuje werbalne ruchy, które zachęcają osobę do zrobienia czegoś, co nie jest w jej własnym najlepszym interesie. Tak więc, nawet jeśli ludzie świadomie nie przetwarzają lub nie identyfikują tego wszystkiego, elementy te mogą kształtować ich doświadczenia i reakcje.

Jakie są potencjalne szkody?

Widziałem, że gdy ktoś ujawnił znaczny potencjał zarobkowy (nawet nie podając szczegółowych danych), stawał się celem zawyżonych opłat, oszustw i poważnych przestępstw ze strony ludzi, którzy chcieli tych pieniędzy.

Może to mieć formę zwykłego napadu rabunkowego, lub bardziej szczegółowego planu wymuszenia. Jeśli oszust wie, że zarabiasz X i wie dokładnie, jakie fałszywe oskarżenia lub inne działania, które oszust mógłby podjąć, kosztowałyby Cię pracę, może zażądać od Ciebie zapłaty kwoty mniejszej niż X (pułap może być pomniejszony o jakieś potrącenia z tytułu podatków itp.) i racjonalna ekonomicznie osoba prawdopodobnie by ją zapłaciła. Oczywiście zależy to od wysokości i wiarygodności gróźb, ale znajomość wysokości zarobków przez oszusta jest wyłącznie pomocna dla niego, a szkodliwa dla zarabiającego.

Co więcej, osoby o wyższych zarobkach mogą być skłonne zapłacić więcej za tę samą rzecz, niż zapłaciłaby osoba o mniejszych zasobach i mogą być mniej skłonne do prób negocjowania niższych cen lub nie pracować tak ciężko, aby uzyskać niższe ceny. W ten sposób osoba znana jako bogatsza może stać się celem całkowicie uzasadnionej dyskryminacji cenowej, nagabywania na cele charytatywne, telemarketingu itp., a czas/frustracja/koszty pieniężne związane z radzeniem sobie z tym problemem rosną. Jeśli chcesz zobaczyć przykład dyskryminacji cenowej, sprawdź rynki turystyczne w krajach rozwijających się i zwróć uwagę na ceny, jakie płacą tam ludzie z Zachodu, którzy są postrzegani jako bogaci (zwłaszcza ci, którzy przypływają statkiem wycieczkowym), w porównaniu z cenami, jakie płacą miejscowi.

Jeżeli jedna osoba w grupie zarabia nawet tylko trochę więcej niż inni, może zostać poproszona o wpłacenie nieproporcjonalnie większej części składki na wspólne wydatki, z których wszyscy korzystają w równym stopniu (lub z których ta bardziej zamożna osoba może nawet korzystać w mniejszym stopniu). Oczekiwanie tego od każdej grupy, do której się należy (i narażanie się na społeczny dystans/izolację za nieprzestrzeganie tego) może doprowadzić do tego, że dana osoba znajdzie się w gorszej sytuacji finansowej i osobistej. Tych problemów można uniknąć, jeśli informacje o wynagrodzeniu nie będą udostępniane.

Odbiorca informacji o wynagrodzeniu może również uważać się za autorytet w kwestii tego, na co odbiorca wynagrodzenia powinien wydać pieniądze. Mogą to być inne priorytety niż priorytety odbiorcy wynagrodzenia i mogą nie być tak zdyscyplinowane. Na przykład, weźmy pod uwagę nastolatka, który zna całkowity dochód swojej rodziny i decyduje się podjąć działania, które powodują, że duża część tego dochodu jest wydawana na takie rzeczy jak przyjęcia, ubrania, elektronika, wycieczki itp. lub denerwuje się, kiedy te rzeczy nie są dozwolone, kiedy nastolatek może nie rozumieć dobrze zobowiązań finansowych rodziny lub priorytetów (np. wydatki na mieszkanie, oszczędzanie, aby być przygotowanym na duże, niezbędne wydatki, planowanie emerytury, składki na czesne w college'u itp.) Próba uniknięcia takich dyskusji może i nie jest najlepszym rozwiązaniem w rodzinie, ale częściej jest dobrym pomysłem poza nią.

Jeśli inni nie wiedzą, ile zarabiasz, trudniej jest im wyrażać zdecydowane opinie na temat tego, jak powinieneś wydawać swoje pieniądze. Każda z tych dyskusji, która mimo wszystko ma miejsce, musi skupiać się na tym, czy korzyść z danego wydatku jest warta jego kosztu, zamiast na tym, jak mały procent całkowitego dochodu kogoś coś kosztuje i jak konkretny “sugerowany” wydatek nie powinien być odczuwany jako istotna różnica w możliwościach finansowych. Porównanie kosztu krańcowego z krańcowymi korzyściami jest o wiele bardziej użyteczne.

Z drugiej strony, jeśli ktoś nie zarabia zbyt wiele, może być celem przestępstw (na podstawie podejrzeń, że prawdopodobnie nie ma zbyt dobrego systemu ochrony), jak również oszustw, wyłudzeń i zawyżonych cen, które żerują na słabościach i podatności. Ludzie nie lubią czuć się bezbronni. Nie lubią też sygnalizować, jak niepewna jest ich sytuacja, ponieważ to zniechęca ludzi: są postrzegani jako osoby potencjalnie mniej godne zaufania, mniej zdolne do przynoszenia korzyści partnerom lub grupom, z którymi wchodzą w interakcje, i mniej odpowiednie do spędzania z nimi czasu.

Wreszcie, o ile wszyscy nie zarabiają tyle samo, odpowiadając na pytanie pytanie tworzy społeczne rozróżnienie między ludźmi, dzieląc ich przynajmniej trochę. Często dobra rozmowa ma na celu zbliżenie ludzi, znalezienie wspólnej płaszczyzny i punktów, w których interakcja może być korzystna dla obu stron (nawet jeśli ludzie dzielą się różnymi punktami widzenia, które mogą zapewnić wgląd we wspólny cel). Ktoś zadający to pytanie komunikuje (nawet jeśli nieumyślnie) zamiar stworzenia większej ilości różnic i podziałów, a jako ruch w rozmowie może to być nieco obraźliwe.

Nawet jeśli uważasz, że osoba, z którą bezpośrednio rozmawiasz nie spowodowałaby żadnej z tych szkód, jaka jest tak naprawdę korzyść z przekazania tej informacji? A co ze szkodami, które mogą wyniknąć z tego, że ktokolwiek podsłuchuje, lub ktokolwiek z nich powie? Zwykle nie jest w najlepszym interesie odpowiadać tak swobodnie, ale ludzie nie lubią też naruszać norm społecznych (np. nie odpowiadając na pytanie). Odpowiadając lub nie odpowiadając, jest się prawdopodobnie przynajmniej odrobinę w gorszej sytuacji niż gdyby pytanie nie zostało zadane, a zadający pytanie ponosi winę wraz z wszelkimi pretensjami, które mogą jej towarzyszyć.

Po pierwsze, kiedy już podzielisz się swoją pensją, nie masz żadnej kontroli nad tą informacją. Może się ona rozprzestrzenić jak pożar wśród osób, których nie chcesz, aby o tym wiedziały.

Oczywiście, może to obejmować twoich współpracowników, co może prowadzić do naruszenia etyki pracy, lub co gorsza, kontraktu (niektóre firmy chcą utrzymać pensje w tajemnicy, aby zapobiec zazdrości i tym podobne).

Po drugie, oni nie mają interesu w tym, żeby wiedzieć o prywatnej sprawie. Nie jest korzystne dla kogokolwiek z was, aby znać swoją pensję.

Reszta została już omówiona w innych odpowiedziach: mogą cię oceniać, bo nie zarabiasz tyle samo, albo zarabiasz bardzo dużo. Widziałem kiedyś, jak znajomy został wyrzucony w rozmowie zaraz po tym, jak nieznajomy dowiedział się, że zarabia tylko minimalną stawkę.

Powiedzenie

“hej, zobacz ile ja zarabiam, dużo więcej niż ty”

brzmi rudno, nawet jeśli jest prawdziwe. Osoba słysząca te słowa czuje się źle podczas rozmowy i może nie chcieć się więcej spotkać. Powodem, dla którego tak się czujesz, jest to, że obrażasz inną osobę. Możesz zarabiać tyle, ile możesz sobie wyobrazić, on nie potrzebuje od ciebie tych pieniędzy. Nic uczciwego do przypomnienia.

Grupy, w których członkowie zaczynają porównywać zarobki i kto co może kupić, stają się zwykle źródłem stresu, a nie miejscem wypoczynku i takie grupy w końcu się rozpadają. Gdy tylko ktoś zarabiający mniej więcej tyle samo co Ty może dobrać Ci towarzystwo, to poważnie ogranicza to wybór przyjaciół. Po prostu lepiej czuję się w grupie, w której członkowie zostawiają swój status społeczny w domu, chyba że wszyscy członkowie mają ten status (powiedzmy wszyscy studenci).

Chociaż istnieją ważne punkty w innych odpowiedziach, mam inny POV.

Osobiście dość często spotykam się z tym, że gdy tylko ludzie dowiadują się, ile zarabiam (lub bardziej szczegółowo, ponieważ nigdy nie dzielę się tymi informacjami - jak żyję i że jestem w stanie za to zapłacić bez tradycyjnej pracy), często próbują mnie zaczepić, aby “nauczyć ich, jak to zrobić” - tak jakby to było takie proste. Próbowałem kilka razy, ale nigdy nie poszło dobrze. Od tego czasu, kiedy to się stało, żadna ilość wyjaśnień, jak wiele lat walki zajęło mi rozwinięcie wiedzy i umiejętności, które teraz posiadam, ani żadna ilość wyjaśnień, jak duże jest rzeczywiste ryzyko związane z moim modelem(ami) dochodów, nie jest w stanie ich zniechęcić. Wszystko, co widzą, to fakt, że prowadzę określony styl życia, w określonym miejscu, bez konieczności “pracy” (w ich rozumieniu pracy), a oni też na to zasługują. Uprawnienie wydaje się odgrywać tutaj dużą rolę.

To naprawdę nigdy nie skończyło się dobrze. W najlepszym przypadku sprawiło, że sprawy stały się niewygodne, gdy próbowałem im grzecznie powiedzieć, że nie tylko nie “nauczę ich, jak to zrobić”, ale nie mógłbym, gdybym chciał, ponieważ nie jest to pojedyncza rzecz, której można nauczyć (generalnie nie uwierzyli mi w tym punkcie). A w najgorszym przypadku doprowadziło to do zakończenia pewnych relacji, bo po prostu nie mogą sobie tego odpuścić.

Szczerze mówiąc ma to sporo wspólnego z tym, dlaczego mój partner i ja jesteśmy szczęśliwi, że mamy bardzo bliskich zeru przyjaciół (rzeczywista definicja przyjaciół, a nie nowoczesna, wypaczona przez media społecznościowe definicja przyjaciół). Koledzy, współpracownicy i znajomi… tak. Ale przyjaciele? Okazało się, że są oni w większości niekompatybilni z naszym stylem życia, głównie dlatego, że wyszliśmy poza normę dochodów i stylu życia, którym oni się cieszą. Ludzie są dziwni i często stają się zazdrośni, zawistni i zgorzkniali. Jesteśmy naprawdę o wiele szczęśliwsi, gdy w naszym bliskim otoczeniu jest ich mniej!

Zależy od kontekstu, naprawdę.

Nie jestem pewien dlaczego, ale możliwe jest, że ludzie ocenią cię i potraktują inaczej na podstawie twoich dochodów.

A przynajmniej to właśnie obawa przed tym zniechęca ludzi, gdy pyta się ich o zarobki.

Ja osobiście rozmawiam o moich dochodach i wydatkach z najbliższą rodziną i przyjaciółmi. Nie dzieliłbym się tymi informacjami z nikim innym. To tylko ja i moje dwa grosze.

Nie jestem pewna, czy wynika to wyłącznie z uwarunkowań kulturowych. Jako Twój sąsiad z Holandii (podobna kultura), rozmawiałem o tym. Niektórym to nie przeszkadza, ale są też tacy, którzy uważają to za obraźliwe. Odkryłem, że większość tutaj po prostu tego nie lubi. W tym ja._

Chodzi o to, że: Dlaczego jest to istotne, aby znać czyjeś zarobki? Jaki to ma sens? Jedynym powodem, dla którego myślę, że ludzie chcą wiedzieć, jest autorefleksja i porównanie.

“Czy ta osoba jest bogatsza ode mnie?” Auch.

lub

“Czy ta osoba jest biedniejsza ode mnie? Phew”

W obu przypadkach jest to bardzo negatywne. Ludzie, którzy są pytani są tego świadomi i po prostu tego nie chcą.

Zawsze odpowiadam “Wystarczy.”.

Jedna kwestia, którą uważam za wartą podkreślenia: wbrew niektórym komentarzom, zarobki i wartość netto danej osoby nie muszą być oczywiste.

Oprócz pensji, ludzie mogą mieć inne zasoby, które wpływają na ich siłę nabywczą. Jedną z oczywistych możliwości są pieniądze rodzinne lub inne nieopłacane źródła bogactwa. Jeszcze bardziej prawdopodobną możliwością jest kredyt. The Telegraph doniósł w maju, że zadłużenie gospodarstw domowych z tytułu kart kredytowych ma osiągnąć rekordowy poziom w 2017 roku, a

Przeciętne gospodarstwo domowe miało niezabezpieczone długi w wysokości 13 200 funtów na koniec 2016 roku

Co ważne, jest to wartość średnia, więc niektóre gospodarstwa domowe mają znacznie więcej, a niektóre znacznie mniej lub wcale. Oznacza to, że wydatki gospodarstwa domowego niekoniecznie korelują z jego dochodem do dyspozycji.

Co więcej, nie każdy wydaje swoją gotówkę lub kredyt na te same rzeczy - niektórzy ludzie stawiają na pierwszym miejscu dobre jedzenie, inni ładne ubrania, a jeszcze inni podróże lub akcje charytatywne. Innymi słowy, to, że ktoś jeździ wypasionym samochodem nie oznacza, że zarabia krocie; może to po prostu oznaczać, że prywatnie żyje na ramen i/lub kredyt - albo że bogaci dziadkowie zostawili mu fundusz powierniczy.

Z drugiej strony, wielu bogatych ludzi żyje znacznie skromniej, niż można by się spodziewać (powszechne powiedzenie brzmi “tak właśnie doszli do bogactwa”). Media uwielbiają donosić o takich ludziach, jak na przykład ta historia z Times Union o nowojorskiej kobiecie, która

nosiła przyciasne sukienki, jeździła starym Chevy Cavalier, żyła skromnie w dwurodzinnym domu przy Washington Avenue naprzeciwko Albany High School i … zostawiła majątek wart ponad 6 milionów dolarów.

Bogaci ludzie, tak różni jak guru inwestycyjny Warren Buffett, królowa Anglii i potentat Ikea Ingvar Kamprad, są opisywani w prasie za swoje oszczędne zachowania ](http://www.timesunion.com/local/article/Modest-woman-turned-out-to-be-the-millionaire-5692319.php).

Ludzie po obu stronach tej monety mogą mieć powody, dla których chcą zachować swoje finansowe iluzje, a bezpośrednie pytanie o ich dochody jest bezpośrednim zagrożeniem dla tej prywatności.

Pracuję już od około 30 lat (westchnienie, kiedyś byłem młodym facetem w biurze, a teraz jestem czwartym najstarszym).

Z mojego doświadczenia wynika, że kiedy rozmawiam o pensji z moimi rówieśnikami, nikt nie ma nic przeciwko temu, aby się nią podzielić. Niekoniecznie zależy nam na dokładnych liczbach, ale mamy tendencję do dyskutowania o przedziałach.

Nie zdarzyło mi się jeszcze, aby ktoś poczuł się urażony taką dyskusją i szczerze mówiąc, moim zdaniem, większość ludzi nie ma nic przeciwko dzieleniu się, ale z drugiej strony kierownictwo po prostu tego nie znosi, ponieważ prowadzi to do pytań w rodzaju “dlaczego nie dostałem więcej?”.

Podobnie, w prywatnych/osobistych dyskusjach z przyjaciółmi i rodziną, większość ludzi nie wydaje się mieć nic przeciwko dzieleniu się zakresami wynagrodzenia. W większości przypadków i tak jest to informacja publiczna (poprzez ankiety płacowe).

P.S. Jestem w Kanadzie.

Nie znam sytuacji w Wielkiej Brytanii, ale prawdopodobnie dotyczy to wielu miejsc.

Jeśli ktoś zna Twoją pensję, może oszacować, jak cenisz swój czas w zależności od swojej pensji. Na przykład, może woleć nie zawracać Ci głowy czymś, za co według niego mógłbyś po prostu zapłacić komuś innemu. Może też sądzić, że będziesz bardziej skłonny zapłacić za takie rzeczy. W innych przypadkach mogą myśleć, że nic nie tracisz na tym, że robisz coś, co oni chcą. Albo myślą, że otrzymałeś jakąś pomoc, która jest bardzo ważna dla Twojego życia.

Ale prawdziwi ludzie inaczej oceniają wartość swojego czasu. Mogą być skłonni poświęcić dużo czasu na pewne rzeczy, nawet jeśli nie są konieczne, a nie są skłonni poświęcić czasu na coś innego, nawet jeśli jest to oczywiście korzystne. Pomagają innym ludziom nie dlatego, że nie mają nic lepszego do roboty, ale po to, by oczekiwać, że inni ludzie udzielą im lub komuś innemu podobnej pomocy w innych sprawach, a czasem pomogą ludziom lepiej zrozumieć ich prace lub samych siebie. A jeśli ktoś nie jest chętny do pomocy, to najpierw stara się odejść i znaleźć kogoś innego, zamiast o to błagać. Tak długo, jak nie jest to związane bezpośrednio z ich pracą, zazwyczaj wyceniają czas innych ludzi tylko na podstawie wynagrodzenia. Więc jeśli już się dobrze nie znacie, ktoś może nie chcieć dodać niechcianych implikacji na początku.

Pomyśl o tym. Czy najbogatsza osoba na świecie gra w gry wideo? Trudno to przewidzieć. Nie jest to dziwne, jeśli tak, ale ludzie zazwyczaj nie zakładają, że rozmowa z nimi o grach wideo to dobry pomysł. Będą mieli problem, aby znaleźć przyjaciół, którzy mogliby rozmawiać o grach wideo.

Salaries

Chociaż widzę problem w tym, że niektóre firmy zabraniają rozmawiania o pensji, w mojej tak nie jest. Niektórzy (nieliczni) ludzie są znani z tego, że rozmawiają o swoich pensjach z bliskimi współpracownikami i zazwyczaj nie stanowi to problemu. Owszem, kierownictwo będzie miało na to wpływ, ale z mojego doświadczenia wynika, że pensje tych osób są raczej zbliżone do siebie, co może być pozytywne lub negatywne dla zainteresowanych osób.

Nie widzę problemu w tym, że kolega mógłby pójść do szefa i powiedzieć “chcę zarabiać tyle co XXX”. Dla mnie to jest to samo, co “albo dostanę XXX, albo odejdę”. Tak, jest to groźba, i nie, na ogół (z mojego doświadczenia) nie przyniesie ona rezultatu, który kolega zamierzał osiągnąć.

Pieniądze

Jak wspomniano w pewnym komentarzu, chodzi nawet nie tylko o pensje w firmie, ale o pieniądze w ogóle.

Zobaczmy kilka problemów interpersonalnych, które mogą się pojawić przy rozmowie o pieniądzach w dowolnym kontekście:

Zazdrość i pretensje to oczywiste sprawy. Jeżeli dowiesz się, że ktoś inny ma dużo więcej niż ty, a ty czujesz, że on nie powinien (lub że ty powinieneś), i nie jesteś skłonny w sposób, który Jego Wysokość by zaaprobował (obojętny wobec pieniędzy), to prawdopodobnie będziesz odczuwał złe emocje.

Jeżeli jesteś obojętny na pieniądze, ale ktoś wokół ciebie przechwala się swoim bogactwem, możesz uważać go za głupca.

Jeśli zauważyłeś, że ktoś mówi o pieniądzach tak, jakby miał ich dużo, ale w rzeczywistości nie ma (skala może być różna dla różnych ludzi), możesz myśleć o nim mniej.

Jeśli dowiesz się, że dwie osoby, które są “warte” tyle samo, zarabiają diametralnie różne kwoty, możesz czuć się źle z powodu tej niesprawiedliwości.

Jeśli zależy Ci na pieniądzach i lubisz otwarcie porównywać się z innymi, możesz zrobić z tego małą grę - dopóki dostajesz więcej niż Twoi rówieśnicy, będziesz szczęśliwy; jeśli dostajesz mniej, możesz mieć motywację (pomyśl o “dużych graczach”), aby zarabiać jeszcze więcej lub, w pewnym momencie, wpaść w depresję, ponieważ po prostu nie możesz za nimi nadążyć - każdy musi sam ocenić, czy taka motywacja jest czymś zdrowym, czy nie.

Byłem świadkiem bardzo niewielu przypadków, kiedy ludzie rozmawiali o swoich pieniądzach i wychodziło to w miły sposób. Niektórzy potrafią to robić (jest kilka wywiadów z Arnoldem Schwarzeneggerem, gdzie szczerze mówi o cenach niektórych rzeczy, które posiada), inni nie za bardzo.

Tak więc, TLDR: dyskutowanie o pieniądzach z ludźmi, których to nie obchodzi, to tylko gorące powietrze. Dyskutowanie o pieniądzach z ludźmi, którzy się troszczą, zwykle prowadzi do złych uczuć.

Wyrównanie wynagrodzenia

Punktem, który prześwitywał w innych odpowiedziach i komentarzach było to, że pracodawcy nie chcą, aby pracownicy o tym mówili, być może dlatego, że nie mogą wykorzystać niektórych informacji.

Nie widzę sposobu, aby rozmowa o pieniądzach była kiedykolwiek pozytywna dla pracowników. To, co byłoby pozytywne (być może, w zależności od osobistych poglądów), to publiczna, otwarta lista wynagrodzeń związanych z “miejscami pracy” w firmie - podobnie jak w przypadku wynagrodzeń w sektorze akademickim/publicznym w Niemczech. Ale wtedy ludzie prawdopodobnie nie walczyliby o stałą pensję, ale o drugą stronę medalu - ilość (postrzeganego) włożonego wysiłku.

Pomocne jest, jeśli firmy mają opisy stanowisk, rodziny stanowisk, “przedziały” płacowe itp. oraz przejrzysty proces ustalania wynagrodzeń. Nie oznacza to jednak, że wynagrodzenia muszą być jawne. Decyzja o tym, ile każdy pracownik powinien dostać, może zależeć od wielu informacji, a nie tylko od chciwości pracodawcy. Na przykład w mojej dość dużej firmie osoby rozdzielające pensje nie czerpią żadnych korzyści z tego, że trzymają się z tyłu - dostają budżet od swoich menedżerów, a następnie robią wszystko, co w ich mocy, by podzielić go jak najsprawiedliwiej, szanując poszczególnych pracowników, jak i ogólny obraz sytuacji. Nie mają żadnych korzyści z tego, że “coś im zostało”, zamiast tego starają się wycisnąć z góry tyle budżetu, ile się da.

W mniejszych firmach, gdzie robi to mniej lub bardziej bezpośrednio pojedynczy właściciel, i gdzie wszystko czego nie wypłaci będzie bezpośrednio trafiać do jego kieszeni może być inaczej, ale wtedy w takiej firmie problemem jest sam szef (lub jego relacje z każdym pracodawcą), a nie porównania dotyczące poszczególnych pracowników.

Problemy, które się pojawią, jeśli podam rzeczywistą wysokość wynagrodzenia:

• To poufna informacja, którą ujawniamy.

• Jeśli jest zbyt niska, druga osoba i ja będziemy czuć się niekomfortowo.

• Jeśli jest zbyt wysoka, poczują się oh, on zarabia dużo pieniędzy, i zobacz jak żyje, co może robić z tymi pieniędzmi itp.

Jeśli nie powiem jaka jest moja pensja:

• Pomyślą, że nie jestem blisko nich i ukrywam swoją pensję, a wtedy ich uczucia zostaną zranione.

Osobiście unikam pytania innych ludzi o ich zarobki. Zamiast tego pytam o pracę, zdrowie, środowisko lub co najwyżej o to, czy dostają wystarczającą pensję.

Wynagrodzenie jest delikatnym tematem. Kiedy ludzie pytają o wynagrodzenie, najczęściej chodzi o to, aby poznać zakres wynagrodzenia za rodzaj wykonywanej pracy. Jeśli osoba prosząca o informacje pracuje w tej samej dziedzinie, to prawdopodobnie w celu porównania ich własnych przeciwko naszym. Jest kilka osób, które zadają to pytanie bezpośrednio lub pośrednio tylko po to, aby poznać możliwości zarobkowe danej osoby i zgadnąć jak bardzo jest bogata, przeciętna lub biedna. Jest to oczywiście pytanie o status. Tak czy inaczej, jest mi trudno, gdy ktoś zadaje mi takie osobiste pytania. Mogę zarabiać 200 tysięcy albo 20 tysięcy. To nie jest niczyja sprawa. To jest sprawa osobista. Kropka.