Jaki jest prawidłowy sposób zadawania pytań "jak się ktoś czuje" w razie wypadku?

Myślę, że “Czy wszystko w porządku?” jest całkowicie naturalną, empatyczną i nieinwazyjną odpowiedzią; chcemy, aby tej osobie nic się nie stało pomimo tego, co właśnie zobaczyliśmy. Osoba ta prawdopodobnie chce zachować jakieś pozory godności. To naprawdę obejmuje wiele pytań: czy uważasz, że wszystko jest w porządku? Czy myślisz, że coś jest złamane? Czy myślisz, że możesz chodzić? Czy powinienem wezwać lekarza?

W sytuacji resuscytacji, kiedy widzisz kogoś nieprzytomnego na ulicy (oczywiście nie tylko drzemiącego), nadal powinieneś go potrząsnąć i głośno zapytać: “Czy wszystko w porządku?”

Ale jeśli czujesz się głupio, zadając to pytanie, to po naturalnej odpowiedzi, zastosuj bardziej uzasadnioną:

Czy wszystko w porządku? (Następnie, w zależności od urazu, którego właśnie byłeś świadkiem:) - Co mogę zrobić?/Czy mogę w jakiś sposób pomóc - Czy potrzebujesz pomocy przy wstawaniu?
- Czy sądzi Pan/Pani, że może Pan/Pani chodzić?
- Czy chce Pan/Pani, abym wezwała karetkę?

Około pół roku temu, podczas rzucania piłek moim psom do gonitwy, niefortunnie zsunąłem się z krawężnika i upadłem na jezdnię, łamiąc rękę w okolicy nadgarstka. Leżałem na ulicy próbując się pozbierać i nie płakać (okazało się, że jest mocno złamana). Dwóch sąsiadów, którzy to widzieli, podbiegło i zapytało: “Nic ci nie jest?”. To była najbardziej naturalna rzecz na świecie. Odpowiedziałem: “Myślę, że złamałem rękę”. Od tego momentu stali się bardziej konkretni: “Czy potrzebujesz pomocy przy wstawaniu?”. “Zawiozę cię na pogotowie”.

Nie będę zagłębiał się w przypadki, w których właśnie stało się coś poważnego i powinieneś zadzwonić pod 911. (Jeśli chcesz te pytania, skomentuj, a ja będę edytować.)

Chociaż to zupełnie inne okoliczności, studenci lekarze są uczeni, aby najpierw zadawać pozornie głupie pytania (Nazywa się je pytaniami otwartymi.) Klasyczne pytanie brzmi: “Dlaczego jesteś tu dzisiaj?”. (Nawet jeśli znasz odpowiedź.) Na oddziale ratunkowym, gdzie prawie każdy odczuwa ból, nadal oczekuje się, że najpierw zadasz pytanie otwarte. Daje to pojęcie o stanie umysłu pacjenta.

Domyślam się, że nie szukasz odpowiedzi społecznej, ale takiej, która jest ważna z medycznego punktu widzenia dla samopoczucia rannej osoby. Oto kilka typowych rzeczy, o które można zapytać kogoś, kto jest ranny, bez możliwości “ucieczki”, aby powiedzieć “nic mi nie jest”.

W sytuacji bezpośredniego zagrożenia:

“Czy możesz się ruszać?”
“Gdzie cię boli?”
“Wskaż miejsce, w którym cię boli”

Odwiedziny u kogoś; niekrytyczne:

“Słyszałem, że leczenie jest bardziej bolesne niż sam uraz.
Czy to prawda?”
“Czy czuje się Pan/Pani lepiej?”
“Czy może się Pan/Pani jeszcze ruszać?” (ostrożnie z tym!)

Możesz też w podobny sposób pytać innych o stan kogoś…

Pytając kogoś innego:

“Czy stan [rannego] się poprawił?”
“Ile jeszcze czasu minie zanim [Ranny] zostanie zwolniony?” (zakładając, że są w szpitalu) “Czy [Poszkodowany] czuje się lepiej?”
“Jakie są rokowania dla [Ranny]?”.

TL;DR: w razie wypadku, wczuj się w rolę lekarza lub pielęgniarki i zrób to, co oni by zrobili. “Społeczne” rzeczy muszą się tam trochę cofnąć, czuję, dopóki nie jest jasne, że nie ma zagrażającego życiu, pilnego problemu medycznego (czy możesz faktycznie zdecydować, że jako laik, na bok). Należy również pamiętać, że ludzie w szoku są inni niż normalni ludzie; rzeczy takie jak lekki kontakt cielesny, kontakt wzrokowy, kojący głos itp. mogą być bardziej pomocne niż słowa, których używasz, dokładnie. Wyobraź sobie, że jesteś rodzicem pomagającym małemu dziecku (bez przytulania/podnoszenia…).

ktoś właśnie spadł z 8 metrów

Zabawne, że o tym wspomniałeś.

Podczas niedawnego boulderingu, jakaś samotna nieznajoma upadła i uderzyła podbródkiem w skałę podczas twardego upadku (taki sam efekt jak brutalne “górne cięcie” w boksie z całym ciężarem ciała za nim). Widać było, że jest źle - niekoniecznie zagrażające życiu, ale przynajmniej lekkie wstrząśnienie mózgu/uderzenie, a nawet pewne uszkodzenie twarzy.

Myślę, że problem polega raczej na tym: co chcesz wiedzieć?

Najpierw chcesz wiedzieć, czy istnieje pilny problem zagrażający życiu (oddychanie…); następnie, czy występuje ból; następnie, czy w ogóle potrzebna jest pomoc.

Podczas gdy leżała lekko oszołomiona, uklęknąłem blisko niej w taki sposób, że nie musiała poruszać głową, aby mnie widzieć (ale nie dotykając) i wykonałem następujące czynności:

• Upewniłem się, że mieliśmy dobry kontakt wzrokowy i że faktycznie była mnie świadoma. Nie było krwi ani żadnych oczywistych uszkodzeń, generalnie poruszała się, więc najgorsze obawy szybko się rozwiały. Nasz kontakt wzrokowy był o wiele bardziej intensywny, niż byłoby to właściwe w przypadku (różnopłciowych) nieznajomych dopiero co spotkanych na ulicy, ale w tym momencie było to dokładnie właściwe. Było jasne, że w tutejszych oczach był strach, i to pomogło jej dosłownie zobaczyć kogoś bliskiego.
• Gdyby nawiązanie kontaktu wzrokowego było niemożliwe (zamknięte oczy lub brak reakcji), prawdopodobnie, w zależności od sytuacji, spokojnie porozmawiałbym z nią, jednocześnie nawiązując oczywisty, ale bardzo lekki kontakt cielesny (jak 2 palce do ramienia lub cokolwiek, co było odpowiednie). Pomyśl “położyć ręce” zamiast “szturchać”.
• Widać było, że znacznie zderzyła się zębami w drodze na dół i prawdopodobnie bała się odkryć, czy nie brakuje jej zębów (lub kawałków języka…). Zapytałem ją, czy krwawi lub czy są luźne zęby; odpowiedziała, że nie.
• Zapytałem ją, gdzie ją boli, wskazała ogólny obszar głowy, co było spodziewane, ponieważ uderzyła również w tył głowy przy uderzeniu o matę podłogową.
  
• Przez cały czas trzymałem ją za oczy, świadomie starając się dać jej do zrozumienia, że “mam ją”. Dało się zauważyć, że to było dobre, ponieważ ona również utrzymywała kontakt i nie czuła się z tego powodu (jeszcze bardziej) niekomfortowo.
• Upewniłem się, że mówiłem szczerze, ale bardzo spokojnie, bez pośpiechu, dając jej również wystarczająco dużo czasu, aby poczuła się we własnym ciele. To również zdawało się działać dobrze.
• Ponownie zapytałem bardzo spokojnie, czy odczuwa ból lub czy coś jest nie tak/niedowierzanie, co prawdopodobnie wprowadziło ją w stan analizowania uszkodzeń zamiast bycia ogarniętą strachem; skłoniło ją to do opowiedzenia o brutalnym bólu głowy; ale powiedziałem jej, że nie widzę żadnych oczywistych uszkodzeń w jej ustach (brak krwi, brak oczywistych uszkodzeń zębów).

I tak dalej (w tym momencie, co trwało może 30-60 sekund, powoli stawała się znowu “normalna”, natychmiastowy szok minął, a inni ludzie również przyszli z pomocą). Jest mnóstwo rzeczy, które możesz zrobić i powiedzieć. Nie czuję nawet, żeby pytanie “czy wszystko w porządku” zamiast “cześć” było w jakikolwiek sposób złe.

Prawdopodobnie użyłbym “czy wszystko w porządku”, gdybym natknął się na kogoś w oczywistym cierpieniu, gdzie nie widziałem co się stało, aby sprawdzić, czy rzeczywiście jest jakiś problem - w tym przypadku pytanie nie jest cyniczne lub sarkastyczne, w ogóle.

Jestem z Anglii i lubię używać “How are you?”. Jest to dość ogólne i nie zakłada, że wszystko jest w porządku.

Czasami zamieniam to na “Jak się masz?” lub “Jak się czujesz?”, jeśli wiem, że dana osoba nie jest w 100% w dłuższej perspektywie, np. jest chora, przygnębiona lub coś w tym stylu.

W bardziej naglących sytuacjach, takich jak np. upadek z 8-metrowej dziury, Brytyjczycy często bagatelizują sprawę, zerkając ponad krawędź i pytając “Wszystko w porządku?”, mimo że jest jasne, że tak nie jest.