Jak pomóc innym graczom przegrać w grach?

Byłem złym nieudacznikiem. Rzucałem napady złości, tak jak ty opisujesz to, co robi twoja dziewczyna. Wyzdrowiałem (rozsądnie), ale zajęło mi to lata. Twoja dziewczyna może mieć różne zmienne podczas rekonwalescencji, więc może to potrwać dłużej lub krócej, ale to nie potrwa natychmiast.

Jest to coś, czego nie możesz rozwiązać dla swojej dziewczyny. Ona musi nauczyć się akceptować, że przegrana jest w porządku. To jest coś, co ona musi zrobić i możesz ją tylko wspierać, więc nie obwiniaj się, jeśli ci się nie uda. Zarysujmy kilka kroków, które możesz zrobić. Są dwie strony tej odpowiedzi, ale są one ściśle splecione. Międzyosobowa dla ciebie i intrapersonalna dla twojej dziewczyny. Ta strona nazywa się Umiejętności interpersonalne, więc skupię się na twoich umiejętnościach interpersonalnych, ale myślę, że skupienie się na jej umiejętnościach intrapersonalnych jest tu również ważne.

• *

Najważniejsze, nie osądzaj. Nie w tej chwili, nie później. Uczucie przegranej nie jest zabawne, nie dla nikogo. Możemy się nauczyć sobie z tym radzić, ale nigdy nie będzie to zabawne. Oceniając ją za złe samopoczucie, nie poczuje się lepiej.

Nie próbuj krytykować w tej chwili. Ktoś, kto doświadcza silnych, negatywnych emocji, rzadko jest podatny na krytykę. Zamiast tego okazują wsparcie. Powiązać się z nią. Strata jest do bani, ale jest też częścią życia. Nie wcieraj w to “to jest część życia”, ale nie pomijaj tego również. Nie chcesz sprawić, by poczuła się gorzej, ale jednocześnie nie chcesz jej nagradzać za rzucenie napadu.

Pomóż jej dowiedzieć się, dlaczego nienawidzi przegrywać. Możesz spróbować z nią trochę gry umysłowej, ta zadziałała ze mną. (Kiedy czuje się szczęśliwa lub neutralna, nie po tym jak właśnie przegrała lub czuje się zmęczona)

Dlaczego gramy w gry? Czy gry są zabawne, jeśli zawsze wygrywamy? Twoja pierwsza odpowiedź może być “oczywiście!”. Ale czy tak jest w tym przypadku? Wyobraź sobie na chwilę grę komputerową. W momencie, gdy ją uruchomisz, w ciągu 5 sekund, na ekranie pojawi się komunikat “wygrywasz!”. Wygrałeś. Czy ta gra brzmi dla ciebie zabawnie? Zwycięstwo jest zabawne, jeśli pokonamy wyzwanie. Gra potrzebuje wyzwania. Trudniejsze wyzwania, które wciąż możemy wygrać, są często najbardziej zabawne. Czy kiedykolwiek grałeś w tę naprawdę trudną grę w szachy, którą ledwo wygrałeś? To wspaniałe uczucie.

Gry są najbardziej zabawne, gdy gramy w nie na poziomie zbliżonym do naszego poziomu umiejętności. Żeby mieć sensowną wygraną, musimy mieć czasem przegrane. Wygrana nie oznacza nic bez straty.

Przegrana pozwala nam zastanowić się nad tym, jak możemy się poprawić i stać się lepszymi. Przegrana jest grą samą w sobie. Przegrana jest po prostu okazją do poprawy. Wstać z powrotem, poprawić się i nauczyć, to jest cel. Może to jest podróż, a nie cel?

To jest mentalność, niektórzy ludzie mają ją naturalnie (jak się wydaje), inni mogą być nauczani (jak ja i twoja dziewczyna). Zmiana sposobu myślenia nie jest łatwa. Jak powiedziałem wcześniej, możesz ją tylko wspierać, ale ona potrzebuje twojego wsparcia. Bądź delikatny i nie wymuszaj na niej swoich opinii (tak, teraz podzielam Twoją opinię o wygranej/przegranej, ale nie zapominaj, że sposób myślenia to wciąż opinia!) albo zostaniesz napotkany z uporem. Bądź jej sojusznikiem, nie wrogiem.

To może być nawet taktyka. Rzuć wyzwanie wspólnej grze lub nawet innym graczom. Uwielbiam mecze 2v2 z moim chłopakiem w World of Warcraft, na przykład. Walczymy ze wspólnym wrogiem. Jeśli przegramy, porozmawiamy o tym, jak możemy się poprawić. Nie obwinianie drugiej osoby to coś, nad czym musiałam tu pracować.

Do wspólnej pracy mogę polecić Minecraft (najlepiej quest z bramkami) do gry komputerowej lub Pandemic i Arkham Horror do gier planszowych.

• *

Uwaga końcowa: gry mają pewien stopień szansy i pewien stopień umiejętności. Niektóre gry są 100% szansą (ruletka), a inne 100% umiejętnością (szachy), ale większość gier jest pomiędzy nimi. Radzenie sobie ze stratami w grach losowych jest inne niż radzenie sobie ze stratami w grach zręcznościowych, ale czasami staje się trudne, gdy gra ma oba elementy. W mojej odpowiedzi zajmowałem się grą głównie z elementami umiejętności. Elementy szansy wymagają innego, ale podobnego podejścia. W pierwszych fazach odzyskiwania szans miałem trudności z radzeniem sobie z przegranymi w grach, które zawierały oba elementy, nawet jeśli potrafiłem radzić sobie z nimi oddzielnie.

Spróbuj wspólnych gier planszowych, w których musisz współpracować, aby wygrać, a nie rywalizować ze sobą. Osobiście polecam Forbidden Island i Arkham Horror.

Tło:Moja żona ma podobny temperament, kiedy przegrywa i muszę rzucić grę, aby poczuć się lepiej. Ona mówi mi, że to dlatego, że czasami (bardziej jak zawsze) ona po prostu chce być zepsuty jak dziecko. Ale przegrana celowo jest dla mnie bardzo nudna i ona się wścieka, jeśli zrobię to zbyt oczywistym, że rzucam grę.

Porównując z innymi odpowiedziami na to pytanie: Gra w grupie nie działa, ponieważ chce zawsze być w stanie pokonać jedną osobę, która zazwyczaj staje się mną. Presja rówieśników, aby być dobrym sportowcem, nie ma na nią wpływu. Ścieżka edukacyjna ucząca ją dobrego sportu nie sprawdziła się, ponieważ nie jest zainteresowana zmianą. Biorąc pod uwagę jej inne dobre cechy, złe uprawianie sportu nie jest dla mnie przeszkodą. Kompromis, który osiągnęliśmy, to wspólne granie w gry planszowe.

Spróbuj zastanowić się, dlaczego ona może się tak zachowywać. Każdy myśli inaczej i nie każdy znajduje radość w tych samych rzeczach. Myślę, że być może rzeczą, której niektórzy ludzie nie lubią w grach planszowych i karcianych, jest to, że podczas gdy istnieje niewielka ilość “umiejętności” w rozumieniu zasad i strategii, są one w większości zależne od random chance - kolejności, w jakiej karty są tasowane, lub rolki kości. Dla niektórych może to wydawać się ekscytujące lub zabawne, ale dla innych jest to po prostu frustrujące. Czy Twoje OSO myśli w ten sposób?

Może być również możliwe, że Twoje OSO ma pewne wątpliwości, które się ujawniają, gdy przegrywa w takich grach? Nie chcę wychodzić z założenia, ale większość ludzi w związkach chce czuć się equal, ale trudno jest zaakceptować, że dwie osoby mogą być różne w zestawach umiejętności i zdolności, ale nadal być “równe”. Na przykład jedna osoba w związku może zarabiać nieco więcej niż druga, albo mieć nieco więcej kwalifikacji akademickich. Takie rzeczy mogą powodować u niektórych niepewność. Może być tak, że nierównowaga, którą widzi w liczbie wygrywanych przez siebie gier (w komentarzu sugerowałeś, że wygrywasz 60-70% czasu) sprawia, że czuje się mniej równa, albo gra na niepewności, którą już ma o czymś innym.

Jednym ze sposobów, w jaki mógłbyś spróbować dostosować jej myślenie bez konfrontacji, byłoby danie przykładu, gdy się przegrywa. Zamiast “pozwolić jej wygrać”, co jest szczerze mówiąc protekcjonalne i coś, co zrobiłbyś, aby uspokoić dziecko, dlaczego nie poszukać jakiegoś zajęcia rekreacyjnego, w którym myślałbyś, że legalnie kopnie cię w tyłek. Musi być coś, w czym myślisz, że jej umiejętności lub zdolności, czy to atletyczne, psychiczne, cokolwiek, pobiłyby cię. Zobacz, jeśli uważasz, że zabawa w gry jest w grze, a nie w wygrywaniu, to nie będzie to miało dla ciebie znaczenia. A po tym jak cię pogrąży, pośmiej się z tego. Rozbuduj ją bez protekcjonalnego traktowania, ale przede wszystkim pokaż, że się cieszysz. Dawaj przykład bycia dobrym sportowcem i łaskawym przegranym.

Możesz chcieć porozmawiać o tym ze swoim SO w czasie, gdy ona nie tylko przegrała z tobą grę. Być może zanim zaczniesz grę.

Możesz powiedzieć coś w stylu:

Zanim zaczniemy, chcę tylko powiedzieć, że lubię grać w gry, i lubię być z tobą. Nie obchodzi mnie, kto wygra lub przegra, to nic nie znaczy.

Myślę, że to ją uspokoi na dwa sposoby - po pierwsze, że nie ma żadnego znaczenia dla wygranej w grze, ale po drugie, że grasz z nią w gry, bo chcesz spędzać z nią czas.

Dlaczego nie zaprosić więcej osób do gry?

Posiadanie 4 graczy zamiast 2 oznacza, że nawet jeśli jest 2 lub 3, to i tak wygrywa w ostatnim. Wynik będzie zależeć od tego, czy chce wygrać nad kimś, lub zakończyć pierwszy choć…

Jeśli 3 innych graczy są zabawy, ona będzie czuć większą presję, aby nie opuścić i zepsuć grę (tj. wykorzystać presję rówieśników). Mając tylko 2 graczy pozwala jej kontrolować grę: jeśli odejdzie, gra się kończy. Posiadanie 3-4 graczy pozwala jej na uniknięcie tego. Nawet jeśli ona odejdzie, możesz zakończyć grę z innymi, podczas gdy ona dąsać się i oblewać i czuje się jak wkurzony przegrany. To powinno być pouczające ;)

Nie ma nic, co mogłoby całkowicie rozwiązać twój problem, ponieważ sprowadza się on tylko do osobowości. Niektórzy po prostu nie przyjmują dobrze przegranej.

Poza zasugerowanymi już grami Co-Op, które powinny działać dobrze, ponieważ nie konkurujecie ze sobą, sugerowałbym więcej gier w Euro Stylu, w których jest wiele strategii zwycięstwa i nie jest jasne kto jest do przodu przed końcową oceną.7 Cuda są dobrym przykładem i ostatnio dostałem Endevor: Age of Sail, który moim zdaniem będzie działał bardzo dobrze. Obydwaj nie mają nawet tablicy wyników, są po prostu punktowani pod koniec gry i wymagają przyzwoitej ilości strategii. Są też gry, które są konkurencyjne, ale mają pewne elementy współpracy, które powinny działać pięknie w twoim przypadku. Między dwoma miastami przychodzi na myśl.

Podsumowując, po prostu kupić gry bez tablic wyników, istnieje wiele.

• *

*“Euro style” to kategoria gier, które są popularne w Europie, wiele z nich są z Niemiec, które mają tendencję do skupienia się na mechaniki / strategii nad historią / spojrzenia, a często obejmują ukryty mechanik wynik i nie ma sposobu, aby wyeliminować graczy. Często mają one również ograniczoną zdolność do oszukiwania innych graczy podczas gry. (Definicja Erika jest dokładnie na miejscu, więc myślę, że powinna ona być częścią odpowiedzi, a nie komentarza).

Skup się na pozytywnych

grach planszowych często mają wiele wymiarów i ktoś może być do przodu w jednym (lub kilku) wymiarach, podczas gdy jest do tyłu w innych. Na przykład, możesz mieć wiele “punktów”, które mogą być sposobem, w jaki gra jest ostatecznie zdobyta, ale ona ma wiele “zasobów”, które mogą być wykorzystane do zdobycia “punktów” w dłuższej perspektywie (starając się zachować ogólny przykład).

Jeśli ona narzeka, możesz podkreślić jedną część gry, która jest dobrze dla niej.

Może to (a) odciągnąć jej uwagę od narzekania lub myślenia o wielkim obrazie, dając jej coś, na czym może się skupić, (b) skłonić ją do zastanowienia się nad innymi wymiarami gry i © skierować ją na strategię, która może pomóc jej wygrać.

Jej: Nie ma sensu grać, to koniec.

Ty: Well, I’m going to get a hard time winning against that giant army of yours.

OR

You: Z tymi wszystkimi minami pewnie szybko nadrobisz zaległości.

OR

You: I’ll have a hard time winning if you manage to promote that pawn of your your.

Don’t directly disagree with her or invalidate her feelings

If she says “it’s over”, don’t say “it’s not over” nor “don’t say that”.

That’s more confrontational and is thus more likely to make her defensive and less open to changing her mind.

Keep it light-hearted

This one may or may not work, depending on her personality and your delivery, but you could try some light-hearted humour in response to what she says.

You could also combine this with focusing on the positive.

Her: There is no sense in playing, it’s over anyway.

You: You’re just trying to get me to let my guard down to buy you some time to finish that barracks of yourrs, aren’t you?

Remind her of when she caught up

If you can highlight a specific time when she was behind and managed to catch up and win, that could help her believe there’s still a chance she can win.

Specyfika gry pomogłaby, aby łatwiej było ją porównać, ale nie martw się zbytnio, jeśli nie potrafisz jej w 100% naprawić (lub jeśli w dużej mierze się pomyliłeś, w tej kwestii).

Ona: Nie ma sensu grać, to i tak koniec.

Ty: It’s only 10-5. Czy nie udało Ci się wygrać od 10-4 w zeszłym tygodniu?

Jak wspomniałem w innych komentarzach, być może trzeba będzie poświęcić trochę czasu na badanie innych rodzajów gier. Być może Twoje SP ma wrażenie, że gry, w które grasz są bardziej dopasowane do Twoich własnych mocnych stron, więc nie chodzi o to, że jest szczególnie zła, ale o to, że ma naturalną wadę jeszcze przed rozpoczęciem gry.

Jako przykład, moje własne SP jest dyslektyczne/dyskalkuliczne. W rezultacie ma tendencję do nie lubienia gier, które są zbytnio skoncentrowane na matematyce lub mają dużo tekstu - nawet jeśli jest na tyle inteligentna, aby grać w takie gry, czuje, że jest w gorszej sytuacji zanim gra się jeszcze zacznie, i nie jest to gra, którą może pokonać po prostu grając więcej lub stając się lepszym w grze.

Zamiast tego, jest kreatywna i lubi gry, które są bardziej skoncentrowane na opowiadaniu historii, lub sztuki. Lubimy Sherlock Holmes Consulting Detective, ponieważ jest to gra oparta na opowiadaniu historii, współpracująca w celu rozwiązania zagadki, a jednocześnie pozwalająca mi na większość czytania i nie szkodząca jej w rezultacie (i choć jest to gra zespołowa, nadal pozwala każdej osobie zabłysnąć poprzez odkrywanie różnych części tajemnicy i czuć się z tym mądrze). Lubimy też takie gry jak Mysterium, które bardziej skupiają się na społecznej dedukcji i znów nie ma czytania, tylko mnóstwo wspaniałej sztuki. Gry zręcznościowe, takie jak Flick ‘Em Up lub Catacombs również idą w dół naprawdę dobrze (dodatkowo, jeśli jedna osoba jest nienaturalnie dobra w takich grach, są one łatwe do obudowy zasady handicap dla).

Spróbuj dowiedzieć się, które aspekty gier, w które grałeś ze swoim SO ona lubiła najbardziej, a które najmniej (wiem, że mówiłeś ogólnie o przegranej, ale czy to wydaje się bardziej jak ona nie lubi przegrywać z powodu aspektu gry, który jest dla niej osobiście wyzwaniem, lub aspektu gry, który jest oparty na szczęściu i poza jej kontrolą, itp. Ponownie, chociaż powiedziałeś, że nie koniecznie chcesz grać w gry kooperacyjne, możesz znaleźć jakiś sukces grając w tzw. gry pół kooperacyjne (gry, w których pozornie obaj gracie po tej samej stronie przeciwko mechanice gry, ale nadal macie swoje indywidualne warunki zwycięstwa, więc nadal jest ogólny zwycięzca, ale minus aspekt bezpośredniej konfrontacji).

Jestem typem osoby, która niekoniecznie lubi konfrontacyjne gry, i chociaż naprawdę lubię w rezultacie gry kooperacyjne (dla mnie doświadczenie jest warte więcej niż wygrana), pół-co-ops są dobrym kompromisem, jeśli chcesz zachować trochę rywalizacji, niekoniecznie czując, że celowo atakujesz drugiego gracza przez cały czas trwania gry.

Mnóstwo tu już dobrych odpowiedzi, ale chciałem dodać jedną rzecz, której nie widziałem:

Poprawić elementy gry inne niż wygrana

To frustrujące, próbować zagrać w mocną grę, a potem się załamać (moi przyjaciele i ja musieliśmy wprowadzić zasadę “fajnie jest wygrać”, aby osoba, która wyraźnie miała zamiar wygrać gry hazardowe mogła to zrobić). Ale wygrana i przegrana to tylko niewielka część czasu spędzonego na graniu w większość gier!

Gry zazwyczaj polegają na dokonywaniu ciekawych wyborów, a te są nadal możliwe, nawet jeśli wydaje się, że przegrasz. W wielu grach nie jest nawet możliwe dokonanie takiej oceny, dopóki gra nie zostanie zasadniczo zakończona (jak inaczej mógłbyś analizować konsekwencje swoich strategii?). Jest to bardzo zależne od osoby, ale jeśli pomożesz jej “znaleźć zabawę” w grzeplay, a nie w grze conclusions to może pójść daleko w kierunku uniknięcia tych kolein.

Optional: No Compromise

I, osobiście, nie mam zbyt wiele cierpliwości dla argumentów “tak po prostu reaguję”. Większość ludzi reaguje tak, jak twoja dziewczyna, gdy przegrywa gry - od 4 do 7 roku życia. Większość ludzi później dojrzewa i wyrasta z tego. Nawet jeśli to, jak twoja dziewczyna “naturalnie” reaguje na to, że oczywiście nie wygrywa, to nie jest to cecha niezmienna. Wątpię, czy zaakceptowałbyś to stanowisko, gdyby jej reakcją na przegraną było podpalenie, a nie napaść złości.

Spędzałem czas z ludźmi, którzy zachowują się podobnie do Twojej dziewczyny w ten sposób i jeśli nie dostrzegam pewnych wysiłków, by poprawić to dziecinne zachowanie, nie bawię się z nimi w tego typu gry. Kropka. Możemy się spotykać i robić inne rzeczy, ale jeśli granie w gry z nimi nie jest zabawne ze względu na potencjalne wybuchy, wolałbym robić coś, gdzie zabawa jest bardziej prawdopodobna. Jeśli wy dwaj po prostu macie nienakładające się na siebie podejścia do tego, co sprawia, że gry są zabawne i warte zachodu, a żadne z was nie ruszy się z miejsca, to nie ma sensu wymuszać tej aktywności.

Jeśli jest ona fanką sportu, znaleźć grę, w której jej ulubiona drużyna pokonuje bardzo duży deficyt.

Ona: Nie ma sensu grać, to i tak koniec.

Ty: Czy Patrioci odeszli, gdy przegrywali 28 punktami? Nie, nadal grają i wygrali super miskę.

https://www.youtube.com/watch?v=016LXFHpFCk

Albo coś w tym stylu https://www.youtube.com/watch?v=vAPmqbY6Omw

Możesz również podzielić się i omówić cytatami jak:

Jako wynalazca, Edison podjął 1000 nieudanych prób wynalezienia żarówki. Kiedy jeden z reporterów zapytał: “Jak się czułeś, gdy zawiódłeś 1000 razy?” Edison odpowiedział: “Nie zawiodłem 1000 razy. Żarówka była wynalazkiem z 1000 kroków.”

Inni sugerują, żebyś skupił się na grach kooperacyjnych, żeby całkowicie uniknąć sytuacji, ale moje podejście jest inne - spróbowałbym się z nią porozumieć, żeby dowiedzieć się dlaczego czuje się tak mocno, że przegrywa. Albo poprzez dyskusje i zwykłą introspekcję, albo kilka sesji terapeutycznych, aby jej pomóc. Mój siostrzeniec był również bardzo bolesnym przegranym (do tego stopnia, że gniewał się na złamanie zasad), a on znacznie się uspokoił po tym, jak z nim usiadł, ćwicząc, dlaczego tak mocno czuje się o przegranej w przyjaznej grze konkurencyjnej.

Gdybym był na twoim miejscu, skupiłbym się na uczynieniu jej bardziej żywą, na przykład na reagowaniu silniej na jej grę, która daje jej przewagę. To jest to, co zacząłem robić, kiedy gram ze swoim SO i staje się to bardziej zabawne dla niej (i dla mnie, nieumyślnie), ponieważ czuje, że mniejsza “wygrywa” przez całą grę, pomimo wyniku.

Próba nauczenia innych, jak się doskonalić może często spotkać się z zauważeniem wad i błędów w ich własnej grze, które mogą być bardzo trudne do zniesienia, i zupełnie inną bestią, której nie udało nam się rozwiązać.

W tej chwili uczę tego moje dzieci. Bardzo mi się przydała lektura The Well Played Game https://mitpress.mit.edu/books/well-played-game .

Jest to szerokie traktowanie tego, dlaczego gramy w gry, ale istotny jest tutaj fakt, że mówi on o tym, jak czasami, to ma znaczenie, czy wygrasz czy przegrasz. To może dodać emocji do gry. Na pewno się z tym utożsamiam. Kiedy gram w tenisa, gram, żeby wygrać. Ale innym razem, to może zepsuć grę. Ja też się z tym utożsamiam. Kiedy gram w Street Fighter z przyjaciółmi, zazwyczaj jestem najlepszy, więc skupienie się na wygrywaniu zepsułoby całą zabawę. Po prostu gramy, aby się dobrze bawić i nikt nie zauważy, ani nie pomyśli, jeśli wygram.

Myślę, że pomoc SO w zrozumieniu rzeczywistej funkcji gier ze zwycięzcami i przegranymi (czasami, może dodać do zabawy) i problemy z nim (czasami, może zabrać zabawę) może pomóc wam obojgu poruszać się w przestrzeni, jak wiele zauważysz lub dbać o to, czy wygrasz.

Nie spodoba ci się moja odpowiedź, bo ona już ci powiedziała. “mówi, że powinniśmy po prostu przestać grać”.

Silna negatywna dynamika emocjonalna to coś, co wymaga czasu, aby się zmienić. Te zmiany często nie mogą być przyspieszone przez kogoś innego niż oni sami , ponieważ, jak to się mówi, nie możesz pomóc komuś, kto nie chce pomocy.

Wspomnienie o jej wieku 24 lat nie ma na to żadnego wpływu, ponieważ osoba po prostu nie opanowuje magicznie swoich wad emocjonalnych. Każdy ma przestrzeń do rozwoju.

Jak wspominali inni komentatorzy, istnieje wiele sposobów, aby spróbować zbadać i zgłębić pierwotną przyczynę tego stanu rzeczy. Ostrzegamy jednak, że każde wniknięcie w emocjonalną podprzestrzeń osoby będzie wywoływało reakcje emocjonalne, wymagające emocjonalnej siły woli, i będzie emocjonalnie drenażować. Pamiętaj o tym, bo to ty ją w to wciągasz.

Moja rekomendacja to, jak to się mówi, słuchaj swojej dziewczyny. Wyraziła się bardzo jasno, że “mówi, że powinniśmy po prostu przestać się bawić”. Im bardziej będziesz ją badał lub naciskał, tym bardziej zauważy, że nie zwracasz uwagi na jej wolę.

Pomyśl o tym: jaka jest Twoja motywacja w tym przedsięwzięciu? Czy robisz to dla niej czy dla siebie? Czy gra w karty/gry planszowe jest tak duża, że przerywa ona transakcje?

Możesz po prostu przestać, kiedy ona mówi, że to koniec, albo inaczej wskazuje, że chce przestać. To jest taktyka, którą mój przyjaciel użył na swoich dzieciach. Jeśli dąsały się lub przeszkadzały (co może wynikać z tego, że przegrywały lub z innych powodów), pytał je tylko, że skoro okazało się, że nie bawią się dobrze, czy chcą przestać. Czasami tak, a czasami nie, bo zdawali sobie sprawę, że chcą się bawić, a koszt tego był taki, że zachowywali się jak dorośli. Tak czy inaczej, złe doświadczenia związane z graniem z kimś, kto jest trudny, zakończyły się.

Jestem pewien, że nie jest to dla ciebie zabawne, że możesz tylko przegrać. Jest tu więcej niż jedno uczucie osoby do rozważenia. Jeśli ona nie może się z tym pogodzić (a naprawdę powinna być w stanie), to być może nie jest to coś, czym możecie się razem cieszyć w ogóle. Nie sądzę, aby było jej to coś złego.

Nie zgodziłem się z kilkoma odpowiedziami dotyczącymi tego, w jaką grę należy grać. Możliwe, że ona po prostu nie lubi przegrywać, w którym to przypadku nie ma wiele do zrobienia, ale z mojego doświadczenia wynika, że istnieje kilka rodzajów rzeczy, które mogą powodować frustrację, co zamienia się w złe zachowanie u osoby, która nie może sobie z tym poradzić.

Pierwszym z nich jest to, że kiedy gra jest zbyt przypadkowa, wymyślasz to, co uważasz za dobre posunięcie, a kości (lub cokolwiek innego) po prostu kłują cię w plecy. Czasami jest to nadal twoja wina, ponieważ powinieneś mieć na uwadze nieprzewidziane okoliczności na wypadek, gdybyś miał pecha, ale tak czy inaczej, niektórzy uważają to za bardzo frustrujące. Jeśli tak się wydaje, możesz spróbować gier z bardzo niskim poziomem przypadkowości. Rumis, Manhattan Project czy Cytadela przychodzą ci na myśl, ale możesz poszukać na boardgamegeek.com gier o niskim poziomie losowości.

Next to gra, która jest zbyt zręcznościowa. W zasadzie jest dokładnie odwrotnie. Wiele gier ma pewien element losowości, ponieważ większość ludzi nie uważa za zabawne zawsze przegrać z kimś, kto jest lepszy od nich w grze. Jeśli możesz winić za to pecha lub grę, która po prostu się nie opłaciła, wiele osób może śmiać się z tej przegranej. Jeśli jesteś po prostu na zewnątrz na każdym kroku i pokonany, bo po prostu nie byłeś wystarczająco mądry (lub przebiegły, lub przekonywujący) może to być frustrujące. Gry z wysokim poziomem przypadkowości, ale wciąż wystarczająco dużo umiejętności, aby uczynić go interesującym, mogą obejmować ryzyko lub King of Tokyo.

To prawdopodobnie nie dotyczy Ciebie, ponieważ wydaje się, że twój problem jest głównie dwóch graczy, ale gra, w której można się połączyć, ponieważ albo nie jesteś dobry w przekonywaniu innych graczy lub wybierają na ciebie z niektórych możliwych powodów poza grą może być bardzo irytujące. Jest to szczególnie frustrujące, jeśli myślisz, że oni cię ofiarują, nawet jeśli nie ma dobrego powodu w grze (to znaczy, że nie jesteś na prowadzeniu). Gry, które są uważane za “pasjansa dla wielu graczy” na boardgamegeek są dobrym antidotum na to. Większość z nich nie jest właściwie pasjansem, ale niektórym tak się wydaje. Przykładami mogą być Carcassonne, Caverna i Ticket to Ride.

Zgadzam się z inną odpowiedzią sugerującą gry kooperacyjne. Czasami ludzie radzą sobie lepiej, gdy to ‘gra’ bije ich zamiast człowieka. Wiele z tych gier ma przestrajalne poziomy trudności, więc możesz mieć pewność, że wygrasz większość czasu, a jednocześnie będziesz miał nieco ciekawy czas (w zależności od tego, jak wiele wyzwań wymaga rozrywki). Gry takie jak Arkham Horror, Zombicide i Pandemic może być zabawne, aby grać nawet jeśli przegrywasz źle, ale można zrobić je tak łatwo, że ktoś z nawet podstawowym uchwytem taktyki może wygrać 90% czasu.

Gra, w której bardzo trudno jest powiedzieć, kto wygrywa do samego końca może działać dobrze też. Istnieje wiele gier, w których nie wypracowuje się wyniku do końca i jeśli nie włoży się w to dużo wysiłku, trudno jest stwierdzić, kto naprawdę wygrywa. Odłożyłoby to wszelkie złe uczucia do końca i być może tak byłoby lepiej. Może dopuszczenie do tego, że frustracja będzie narastać przez długi czas, pogorszy sytuację i krótki ostry szok “oh, przegrałem” szybko by się przewrócił.

Zawsze byłem bolesnym przegranym, ale przez lata poprawiałem swoją zdolność do radzenia sobie ze stratami bez marudzenia. To, co pracuje dla mnie, to racjonalizowanie sobie, że jeśli przegrywam, to wygrywają przyjaciele i rodzina, z którymi gram, i to musi być dla nich dobre, więc powinienem być dla nich szczęśliwy. Skupiając się na innych, a nie na własnym egoizmie, mogę przekonać się, że przegrana to nic wielkiego. Muszę jednak nieustannie przypominać sobie o tej nowej postawie, a ja wciąż czasem narzekam i sprawiam, że inni czują się niekomfortowo.

Nie jestem pewna, czy jest to filozofia, której można by nauczyć swojego SO. Twój SO musiałby włożyć wysiłek umysłowy, ale możesz wprowadzić ten pomysł następnym razem, gdy przegrasz grę. Po prostu wyjaśnij, że twoje rozczarowanie własną stratą jest więcej niż zrekompensowane przez twoją prawdziwą radość z oglądania twojej ukochanej osoby. Kiedy twój SO przegrywa, możesz również delikatnie poprosić, aby twój SO próbował czuć się szczęśliwy dla ciebie, ale biorąc pod uwagę burzę emocji dzieje się w twojej SO głowy w tym czasie, wniosek ten będzie prawdopodobnie mniej dobrze przyjęty.