How can I try to get my coworkers to stop their jokes on LGBTQ+ people

Już wcześniej zamieściłem podobne odpowiedzi do podobne pytania , ale to nie jest ściśle duplikat, więc zaczynamy od nowa.

To, co uważam za pomocne, gdy mam do czynienia z podobnymi rzeczami w moim miejscu pracy, to potrząsnąć głową, aby zaznaczyć “nie” i odejść.

To prosty gest dezaprobaty, a następnie wyjście.

Even when I’m stuck working in the same room with people who are pretty awful, I can usually get away with leaving to go to go to the restroom or out for a quick smoke break, and by the time I return the conversation has usually shifted.

It seems to give people a strong indicator that what’s going on is not ok with me and it seems to reduce recurrences. Co prawda nie eliminuje to rekurencji, ale większość ludzi zdaje się mieć ten pomysł. https://interpersonal.stackexchange.com/a/14447/59

Albo, jeśli wolisz, możesz spróbować trochę nienawistnej rant judo.

Coś, co działało dla mnie, kiedy pracowałem w budownictwie, było subtelnym przekierowaniem rant. Było to skuteczne w walce z szeroką gamą dzielnych rant i od tego czasu pomogło mi przetrwać wiele cykli wyborczych w Stanach Zjednoczonych.

Osoba w nienawistnej rantce zazwyczaj nie dba o to, jaka to jest nienawistna rantka, więc jeśli wpadnie jej w ucho robak o coś, czego nienawidzi, gdy dopiero zaczyna, możesz często wykonać rodzaj nienawistnej rant judo.

It sort of like this:

Ranter- Those damn immigrants rabble rabble… Me- Wait, did you see what [Most hated client] is asking for now? What the hell are they thinking? Ranter- Let me tell you about [Most hated client] rabble rabble!

It seems to work pretty well most of the time. Pomaga też trochę w solidarności w miejscu pracy. Większość miejsc pracy ma wspólnego wroga, w postaci ohydnego klienta lub dostawcy, albo tego, co masz… Kiedy ludzie razem żartują o wspólnej frustracji, może to pomóc złagodzić tę frustrację i pomóc im odnosić się do siebie nawzajem poprzez coś dość nieszkodliwego. https://interpersonal.stackexchange.com/a/6763/59

Zdecydowanie byłem w tych sytuacjach więcej razy niż mogę zliczyć. Nie ma tak naprawdę głupiego dowodu na to, że ludzie widzą, iż są paskudni i okrutni, nie angażując się z nimi w pełni przez naprawdę długi okres czasu.

To, co powiedziałem w moich innych odpowiedziach, to więcej sposobów na okazanie dezaprobaty, lub na przekierowanie. W rzeczywistości zmuszenie ludzi do zmiany poglądów wymaga dużo więcej osobistej inwestycji, a nawet wtedy muszą być chętni. Wygląda na to, że wielu ludzi nie dostrzega, jak szkodliwe są tego typu rozmowy, dopóki nie chodzi o nich lub o kogoś, na kim im osobiście zależy.

• *

Na marginesie, myślę, że warto wspomnieć, dlaczego ten rodzaj żartów jest problematyczny. Wydaje się, że żyjemy w czasach, w których wiele osób zdaje się uważać, że żartowanie kosztem innych powinno być w porządku, że ludzie są dziś po prostu zbyt wrażliwi…

Zbadajmy to na chwilę…

Uczynienie z ludzi ponczu często sprawia, że nienawiść jest społecznie akceptowalna. Normalizuje to nienawistne idee i stereotypy. Bardzo często jest to część tego, jak te idee są przekazywane z pokolenia na pokolenie. W jaki sposób dzieci uczą się tych rzeczy.

Mówienie, że “to tylko żart” nie robi wiele, aby ograniczyć powolne ścieranie się nienawistnych rzeczy na bieżąco. Jeśli jesteś osobą cisgenderską i heteroseksualną, prawdopodobnie nie zauważasz zbyt wielu żartów i niedomówień, które ludzie LGBT+ muszą znosić. Prawdopodobnie nie zauważasz, że zdecydowana większość filmów przedstawia związki heteroseksualne, a homoseksualizm sprowadza się zazwyczaj do sterotypów, komunałów i komiksowej ulgi. Prawdopodobnie nie masz ludzi, którzy trolowaliby cię za każdym razem, gdy wspominasz o swoich związkach online. Prawdopodobnie nie musiałeś się zastanawiać, czy można mówić o osobie, w której się zakochałeś.

Podczas gdy prawdą jest, że niektóre komiksy wykorzystują humor, aby pokazać ludziom śmieszność nienawiści, to jednak są one zazwyczaj wyjątkami, a nie zwykłym doświadczeniem. Zwykłe doświadczenie ma tendencję do tego, że “wy ludzie jesteście inni i przez to śmieszni”. Twoja seksualność, płeć, itp. to żart. Twój związek jest żartem. Mogę śmiać się z ludzi, których kochasz". Ten rodzaj żartów nie jest zbyt zabawny.

Jak byś się czuł, gdyby ktoś cię otwarcie obraził? Twoja rodzina? Twój mąż/żona/partner? Twoje dziecko? Prawdopodobnie też stałabyś się bardzo reakcyjna, czyż nie? Czy zaakceptowałaby Pani/Pan jakąś zmęczoną, na wpół upieczoną kłótnię o wolność słowa, gdyby ktoś mówił o Pani i Pani? Wątpię w to.

I proszę mi zaufać… W chwili, gdy odmieniec żartuje z powrotem, homofobowie topią się jak płatki śniegu. Do diabła, nawet powiedzenie czegoś, co jest opisowe i nie uwłaczające w żaden sposób nie zdradza im “Nie jestem ‘cisgender’, jestem normalny!” Tam jest nie ma tam parytetu. Nie-heteroseksualni ludzie zbyt często są sprowadzani do samodestruktywnego humoru, jeśli chcą żartować, a wiesz dlaczego? Bo to czyni you people bardziej komfortowymi. Kto tu naprawdę jest zbyt wrażliwy? Uruchomię timer i poczekam na pierwszy komentarz reagujący na użycie you people.

Jestem pewien, że wielu z was ma przyjaciela LGBT+, który wydaje się być w porządku z tego typu żartami. Prawdopodobnie nie są. Prawdopodobnie starają się nie nadepnąć na twoje palce. Prawdopodobnie wiedzą, jak wrażliwi mogą być ludzie w obliczu tych rzeczy, i łatwiej jest się z tego śmiać niż mówić prawdę, a potem znów mieć ten argument.

Nie mów mi, że to jest polityczne. Nie jest. Proszę, pamiętaj, że twoje prawo do bycia okropnym, nie czyni z niego prawa do bycia okropnym. Jasne, że masz prawo do łamania obraźliwych żartów, wolność słowa to obejmuje, ale także moje prawo do odpowiedzi na twoje obraźliwe żarty. Nie jestem agentem rządowym, więc mogę ci powiedzieć “zamknij się” i to nie jest pogwałcenie twoich praw.

Chyba tl;dr jest… To nie kosztuje nic, żeby nie być okrutnym. Nawet kiedy to “tylko żart”, to jest okrutne i rani ludzi. Jeśli to zrobisz, proszę, przestań. Jeśli znasz innych ludzi, którzy to robią, proszę zniechęcaj ich.**

Sugeruję, żebyś przypomniał swoim współpracownikom, że wszyscy ludzie mają uczucia, a my wszyscy różnimy się na swój sposób. Wiele z tych różnic nie jest przez nas wybranych. Powinni poświęcać więcej czasu na wdzięczność za to, co mają, a mniej na wyśmiewanie się z tego, co postrzegają jako problemy innych ludzi.**

Powiem im, że wyśmiewanie kogoś za coś, z czym się urodził, jest po prostu wredne, podobne do wyśmiewania wady wrodzonej lub choroby. (Proszę zauważyć, że nie mówię, że homoseksualizm jest chorobą. Chodzi mi o to, że niekoniecznie jest to wybrany styl życia.)

Mam długą historię wyśmiewania się z innych ludzi. Nie do twarzy im, ale z moimi przyjaciółmi. Dojrzałam dużo ponad 40 lat i rzadko mówię rzeczy, których teraz żałuję.

Zachowuję dużo większą kontrolę nad swoimi słowami, ponieważ mam teraz świadomość, że ludzie wokół mnie prawdopodobnie mają przyjaciół i członków rodziny, których moje żarty by zdyskredytowały.

Anegdota osobista 1:Kolejne 10 lat temu większość żartów zrobiłam współpracownikowi o kimś “jadącym krótkim autobusem”, zanim przypomniałam sobie, że jego córka ma zespół Downa. Wciąż ze wstydem to pamiętam, mimo że nic nie powiedziałam.

Personal Anecdote 2:Pamiętasz te “żarty o martwym dziecku”, które były wielkie w latach osiemdziesiątych? Zastanawiam się, czy jakieś matki, które straciły dziecko, podsłuchały nas, jak je opowiadaliśmy. Mam nadzieję, że nie.

Personal Anecdote 3: Kiedy byłam mała, żarty o niektórych chorobach wydawały się zabawne. Od kiedy straciłam tatę, marudzę, kiedy słyszę żart o demencji. Staram się nie opowiadać dowcipów, które mogłyby pogłębić tego typu bolesne wspomnienia.

Nie możesz zmienić ich opinii, bez względu na to jak bardzo się starasz. Próba taka może wywołać urazę i wrogość, której nauczyłem się w trudny sposób, próbując skłonić mojego przyjaciela do stonowania ich liberalnego użycia obelg LGBTQ+. Moim rozwiązaniem było przeniesienie rozmowy z tego tematu na inny, najlepiej taki, który sprawia, że wyglądają źle.

Żartują o tym w czasie pracy, w biurze, dwa razy dziennie (i przez 30+ minut) od zeszłego tygodnia.

Perfect. 30 minut, dwa razy dziennie kończy się 5 godzinami w tygodniu, co przy myśleniu o wzięciu pół dnia w piątek to dużo czasu. Jest to temat, na który zalecałbym przełączyć się, gdy o to poproszą.

Stwierdziłeś, że wkładasz słuchawki, aby je dostroić, co jak dotąd jest dobrym rozwiązaniem. […] Jeśli to się utrzymuje, powinieneś porozmawiać z przełożonym i wyjaśnić, że twoi współpracownicy marnują dużo _ czasu na rozmowy. Zauważyłeś, że przełożony nic do niego nie dociera, gdy o tym mówi, a czasem się śmieje. Nie poruszaj tego tematu, zachowaj go w sposób ogólny.

Gdyby to pytanie dotyczyło zachowania jednej samotnej osoby, to nie sądzę, abym był w stanie zaoferować lepszą radę niż inne odpowiedzi, które zostały już tu zamieszczone.

Ponieważ jednak w tym scenariuszu zaangażowanych jest wiele osób, w grze może pojawić się jakaś dziwna dynamika grupowa, która nieco zmieni obliczenie.

Kiedy spotkałeś kiedyś grupę ludzi, którzy wszyscy czują się tak samo na dany temat? Dlaczego miałoby to być coś innego? Założę się, że niektórzy z Twoich kolegów podzielają Twój niepokój, ale “graj razem” z machismo, aby się dopasować. Z pewnością sam byłem w takiej sytuacji w przeszłości.

Być może warto obserwować każdą osobę nieco bliżej, aby ustalić, czy jest ona inicjatorem, czy też naśladowcą, a następnie poruszać temat z jednym “naśladowcą” w jednym czasie, np. podczas lunchu:

Wiesz, nigdy nie byłem w miejscu pracy, gdzie jest tyle żartów na temat seksualności innych ludzi. Szczerze mówiąc, w rzeczywistości sprawia, że czuję się trochę niezręcznie, ponieważ nie sądzę, aby było to w pełni odpowiednie dla środowiska pracy i mogłoby to nieumyślnie spowodować u innych poważne obrażenia.

Nawet jeśli nie omówią tego z Tobą dalej, sama świadomość troski innych może sprawić, że poczują się niezręcznie, jeśli/gdyby w przyszłości pojawiły się podobne żarty. Miejmy nadzieję, że ich (zbiorowy) niepokój / wycofanie się z sytuacji spowoduje, że podżegacz (podżegający) stanie się odizolowany i samoumiarkowany.

Podczas gdy pojęcie próby poradzenia sobie z sytuacją bez udawania się do działu kadr lub kierownictwa może być ogólnym celem, to podobnie jak wiele innych, są to delikatne tematy i mogą być mocno skręcone przeciwko tobie, jeśli spróbujesz poradzić sobie z tym samemu i zrobisz to źle. Ponieważ próbowałeś już izolować się (słuchawki) i używałeś różnych technik, aby je powstrzymać, proponuję eskalowanie tego do działu kadr i/lub kierownictwa. To zrobi dla ciebie dwie rzeczy, zaczniesz dokumentować złe zachowanie w pracy, a one w minimalnym stopniu dostarczą ci sposobów na uniknięcie dalszego konfliktu, łącznie z ewentualnym przeniesieniem twojego biurka w nowe miejsce. W przeszłości chodziłam do działu HR za różne zachowania, które mi się nie podobały, a oni zazwyczaj byli na tyle uprzejmi, że zapewniali mi rozwiązania konfliktów, które nie wzywały do polowania na czarownice na przestępców.

Niestety, obelgi i żarty o seksualności są i były mocno wykorzystywane do normalizacji i zdystansowania “użądlenia”, tak jak grupy mniejszościowe mocno wykorzystywały obelgi rasowe w swoim codziennym lingu, a nawet w muzyce. Różnica polega jednak na tym, że obelgi na tle rasowym stały się fajną rzeczą do zrobienia wśród rówieśników i w ich kulturze, podczas gdy żarty o seksualności są traktowane jako bigotyckie i homofobiczne.

Nie będziesz w stanie zmienić ich zachowania, ale możesz usunąć się z rozmów ignorując je i po prostu nie reagując. Często jest to postrzegane jako powszechna sugestia zmiany zachowania wobec Ciebie, które Ci się nie podoba.

Najlepszym rozwiązaniem jest udanie się do Twojego menedżera, ponieważ powiedziałeś, że nie jest on nawet świadomy tego zachowania. Oczywiście, jeśli będzie chciał z nimi o tym porozmawiać, może być tego świadomy i nie będzie uważał, że to duży problem, więc tak będzie dalej.

Zdecydowanie musisz jednak uświadamiać firmę. Jeśli wyciekną słowa, że tolerują takie zachowanie, może to skończyć się koszmarem PR. Mogą nawet zostać pozwani do sądu, jeśli ktoś, kto jest LGBTQ, przejdzie obok i usłyszy to. Rezultatem może być siatka w śledztwie (nawet jeśli nie zostanie ono wysadzone w powietrze w oczach opinii publicznej), a gdy zostanie ono przesłuchane, może pojawić się pytanie, dlaczego ktoś głuchy na nie wpadł. Wiele filmów z pierwszego dnia rozmowy o nękaniu w miejscu pracy, w tym o powiadamianiu firmy o takim zachowaniu, jest mile widzianych.

Chociaż być może nie zrobiłeś nic złego, widziałem, jak zwalniano ludzi za nie powiadomienie firmy o zachowaniu, o którym wiedzieli (należy zauważyć, że ta sytuacja dotyczyła głównie kradzieży produktów firmy w sklepie detalicznym).

Nadal Twój szef i pracownicy działu kadr są po to, aby zapewnić Ci bezpieczne środowisko pracy. Naprawdę szybko dowiesz się, na czym polega to zachowanie firmy w odniesieniu do sposobu, w jaki sobie z nim radzą. Oczywiście, nikt nie lubi wpadać w kłopoty innym, ani być “kapusiem”. Jednakże, jesteś tam, aby wykonywać swoją pracę, a jeśli nie możesz tego zrobić, to należy zająć się tym problemem lub znaleźć środowisko, w którym zachowanie nie jest tolerowane i można pracować w pełni wykorzystać swój potencjał.

Więc z tym wszystkim, co zostało powiedziane, chcę powtórzyć, że próba poradzenia sobie z czymś takim może mocno cofnąć się samemu. Nikt nie chce być kapusiem, ale niektóre sytuacje wymagają powiadomienia kierownictwa. Czuję, że nie należy się tym zajmować samemu.