Jak mam zareagować, gdy ktoś przeprasza za kaszel/ ziewanie?

Prawdopodobnie najlepiej jest nic nie mówić. O ile nie ma czegoś niezwykłego w mimowolnej reakcji, nie ma powodu, aby odpowiadać na ich odruchowe uwagi po niej.

Pomyśl o tym w ten sposób: Nie było żadnego wskaźnika, że ich kaszel lub ziewnięcie było istotne dla rozmowy. W tym przypadku uwagi typu “przepraszam” lub “przepraszam” nie są prośbami. Ich przeprosiny są raczej wskazówką, że rozmowa powinna być kontynuowana, tak jakby była nieprzerwana, a nie początkiem dodatkowego wątku rozmowy. Zwracając uwagę na to dalej, ignorujesz ich sygnały i skupiasz się na czymś, na co nie mają wpływu.

Mój dziadek, który był człowiekiem z wielką klasą i taktem, uważał, że właściwą odpowiedzią na kogoś wymawiającego się po odgłosie ciała (beknięcie, kaszel, itp.) jest łaskawe, ale swobodne, “Oczywiście.”

Powinno to być zrobione w sposób niemalże zdawkowy. Celem jest potwierdzenie, że słyszałeś, jak dana osoba mówi, bez zwracania niepotrzebnej uwagi na sytuację lub sugerowania, że naprawdę powinna prosić o wybaczenie.

Jedną z odpowiedzi, którą czasami wykorzystuję, jest “Nigdy ci nie wybaczę” - zwykle w towarzystwie zawadiackiego uśmiechu - kiedy ludzie przepraszają za takie drobiazgi. Ta odpowiedź jest oczywiście dość wrażliwa na kontekst (unikaj jej na pogrzebach lub podczas procesów o morderstwo), ale jeśli jest w wystarczająco nieformalnym kontekście - takim jak czekanie w kolejce lub w windzie, lub podczas przypadkowej, swobodnej rozmowy - zwykle jest dobra dla odrobiny wesołości.

W moim rejonie USA jest to zupełnie normalne zachowanie, a przeprosiny nie mają na celu zagwarantowania odpowiedzi. Jeśli ktoś ziewa podczas rozmowy z tobą, a potem przeprasza, to po prostu sygnalizuje ci, że rozmowa nie jest powodem i że należy ją kontynuować. Niektórzy uważają, że funkcje cielesne, nawet te mimowolne, jak kaszel, są odstręczające, więc przepraszają. Jest to jedynie wyraz uprzejmości. Dalsze próby przeanalizowania tego lub wymyślenia jakiejś odpowiedzi prawdopodobnie skomplikują rozmowę i sprawią, że poczują się niezręcznie.

Zazwyczaj potwierdzam to w sposób niewerbalny, skinieniem głowy lub uśmiechem.

Jest to wystarczające potwierdzenie, że jeśli naprawdę są zakłopotani z powodu jakiejkolwiek funkcji cielesnej, za którą przepraszają, daje im to poczucie bezpieczeństwa, ale nie zakłóca dalej rozmowy, jak to robi powiedzenie “nie ma sprawy”.