Jak reagować, gdy ktoś mówi o swoich niepowodzeniach

Wszystkie te przykłady wyglądają na to, że minimalizujesz ich uczucia. Wydaje się naturalne, że mówienie im, że w końcu lepiej sobie poradzą, pomogłoby, ale kiedy osoba czuje się jak porażka i mówi ci o tym… jeśli masz skłonność, lepszym wyjściem jest poproszenie jej, aby mówiła o tym więcej.

Tak więc, jeśli ktoś mówi ci, że walczy, ponieważ jego profesor jest naprawdę ciężki na zajęciach, mówienie mu, że “sprawy się polepszą” tak naprawdę nie pomaga i jego odpowiedź na ciebie mówi ci to. Kiedy powiedzą “nie rozumiesz”, poproś ich, aby pomogli ci zrozumieć… ale możesz to zrobić nawet zanim oni to powiedzą.

Zamiast mówić “sprawy się polepszą”, poproś ich, aby powiedzieli ci o tym więcej. Pokaż, że jesteś zainteresowany.

A: Mój profesor jest dla nas naprawdę ciężki, a ja robię naprawdę kiepsko na kursie. B: To brzmi okropnie… opowiedz mi więcej o tym, co robi profesor, to takie okropne.

To prowadzi do rozmowy… szansa dla twojego przyjaciela, aby podzielić się swoimi obawami. Nie musisz ich pocieszać. Słuchajcie. Zadawaj wiodące pytania. Nie potrzebnie staraj się rozwiązywać ich problemy - chyba że poproszą o pomoc.

Jeśli nie wydają się być zainteresowani wciągnięciem ich w rozmowę na ten temat, po prostu współczuj im. Nie unieważniaj ich uczuć. Często, gdy ktoś przychodzi do Ciebie, by złożyć skargę na jakiś problem, szuka okazji, by się uwolnić. Zaproś to. Daj im szansę, a następnie daj im wsparcie.

Mówisz:

Chcę im powiedzieć, że to naprawdę nic wielkiego i naprawdę nadal uważam, że są wspaniałymi, zdolnymi ludźmi.

Myślę, że zamiast tego powinieneś skupić się na daniu im chętnego ucha i powiedzeniu im, że są wielkimi, zdolnymi ludźmi. I zrób to również poprzez dostarczenie im dowodów… Zamiast mówić “jesteś mądry”, przypomnij im o czasach, w których myślałeś, że są mądrzy, zdolni lub doskonali. To pokazuje, że znasz ich i dbasz o nich i pomagasz im pamiętać, że mogą odnieść sukces.

“W porządku. It will get better ” jest najbardziej ogólną i czasami irytującą odpowiedzią, jaką można kiedykolwiek uzyskać.

Byłem po obu stronach sytuacji i ta odpowiedź brzmi irytująco. Twój zamiar jest w porządku, ale słowa by go wyrazić nie są dobre.

Po pierwsze, postaraj się trzymać swój przykład z dala od dyskusji i spróbuj dać jakiś inny przykład kogoś, kto jest na ich poziomie i pokonał porażkę. Im bardziej powtarzalny jest przykład, tym lepiej przekaz jest przekazywany.

Albo możesz zaproponować, jak możesz im pomóc, ucząc się razem, dzieląc się notatkami itp. , cokolwiek Ci pasuje. Pomogłem mojemu przyjacielowi, który miał dobry mózg, ale brak uwagi, studiując razem długo wstecz. Ale niektóre można zrobić także dla innych rodzajów niepowodzeń. Pomoc poprzez czyny jest lepsza niż pomoc słowna.

Musisz się przed nimi otworzyć. W większości przypadków chcą tylko wsparcia lub po prostu pary ramion lub uszu, aby uwolnić swoje frustracje. W większości przypadków odpowiedź nie jest nawet werbalna. Język ciała przekazuje emocje lepiej niż słowa. Umiejętność postawienia się w sytuacji wymaga dużych umiejętności i doświadczenia.

To, co się dzieje, to fakt, że podczas gdy Ty próbujesz wyrazić empatię lub współczucie, Twoi współpracownicy dostają od Ciebie uczucie współczucia: (źródło) :

Empatia jest często mylona z litością, współczuciem i współczuciem, które są każdą reakcją na trudną sytuację innych. Litość jest uczuciem dyskomfortu w cierpieniu jednej lub więcej czujących istot i często ma wydźwięk paternalistyczny lub protekcjonalny. […] Szkoda jest mniej zaangażowana niż empatia, współczucie czy współczucie, stanowiące niewiele więcej niż świadome uznanie ciężkiego położenia jej przedmiotu.

Gdy poziom zaangażowania w stosunku do drugiej osoby wzrasta, przechodzisz do współczucia:

Współczucie (“fellow feeling”, “community of feeling”) jest uczuciem troski i troski o kogoś, często kogoś bliskiego, któremu towarzyszy chęć zobaczenia go lepiej lub szczęśliwiej.

Kiedy połączysz się z poziomem, na którym możesz poczuć ich ból, staje się to, co Neel Burton nazywa współczuciem:

Współczucie (“cierpienie z”) jest bardziej zaangażowane niż zwykła empatia i jest związane z aktywnym pragnieniem ulżenia cierpieniu swojego przedmiotu. Z empatią dzielę się twoimi emocjami; ze współczuciem nie tylko dzielę się twoimi emocjami, ale również podnoszę je do rangi uniwersalnego i transcendentalnego doświadczenia.

Ten infograf Robert Shelton wyjaśnia to lepiej:

Twoi współpracownicy nie chcą, żebyś im mówił, że będzie lepiej (to może być kłamstwo, bo nie znamy przyszłości). Chcą, abyś zrozumiał i podzielił się ich bólem.

Musisz wtedy dostosować swoją odpowiedź do danej osoby. Czy miałeś wspólną sesję badawczą z tym kolegą? Po wysłuchaniu ich i otrzymaniu wiadomości, że się nimi opiekujesz (unikając tych zwrotów, które brzmią wcześniej), zaproponuj zorganizowanie kolejnej wspólnej grupy badawczej.

To, czego potrzebujesz, to przesunięcie swojej odpowiedzi w górę skali zaangażowania.

Przeczytałem jedną z tych książek z psychologii pop. Była całkiem okropna, więc nie będę jej tu reklamować. Ale zawierała jeden samorodek i to jest to:

Ludzie z problemami mogą być podzieleni na dwie grupy - tych, którzy chcą pomocy i tych, którzy chcą współczuć.

Dowiedz się, do której grupy należy Twój przyjaciel i odpowiednio zareaguj.

Większość np. Inżynierowie opowiadają o problemie i oczekują praktycznych sugestii, ofert pomocy i narzędzi.

Większość np. pielęgniarek w przedszkolu mówi o problemie i chce współczucia, ciepła, uspokajających słów.

Oczywiście jest to powierzchowne i zbyt uproszczone, a ludzie mogą wędrować od jednej grupy do drugiej, ale to naprawdę działa. To nawet uratowało małżeństwo mojego kolegi. Więc kiedy czujesz, że twój przyjaciel chce tylko współczucia, zachowaj rozwiązania na później. Nie wyłamuj śrubokrętów, powiedz “Oh, jak okropnie”. I vice versa.

Z tego, co czytam, robisz klasyczną odpowiedź, próbując rozwiązać problem z osobą. Czasami nie możesz. Czasami nikt nie może. Będąc w stanie powiedzieć

“Yeah, ja też byłbym naprawdę zdenerwowany. Wiem, że ciężko nad tym pracowałeś.”

i po prostu przestań i posłuchaj trochę więcej. Nie musisz mieć opinii, rady, ani dawać komuś wskazówek.

Częściej niż nie, słuchanie i powtarzanie osobie tego, co powiedziała, jest najlepszą rzeczą do zrobienia. Powtarzasz im to, co powiedzieli, aby wiedzieli, że ich słuchałeś, a oni czują, że zależy im na tym, aby słuchać bardzo uważnie.

Kiedy ktoś porównuje swoje porażki z Twoimi osiągnięciami, nie jest to dla Ciebie zbyt sprawiedliwe. Myślę, że miałbyś rację przypominając im o tym, a to może nawet pomóc im zrozumieć, że muszą pracować ciężej. Mógłbym powiedzieć

“Hej, naprawdę ciężko pracowałem, by mieć świetne oceny. Pracowałeś naprawdę ciężko nad innymi rzeczami, a czasami jestem trochę zazdrosny widząc Cię (rób to, co oni robią, może być więcej przyjaciół, śmieszniejsze, jakieś inne osiągnięcia, sport, itp.

Wiem, że tak jest, ponieważ we wczesnych latach dwudziestych spędziłem dużo czasu na rozwiązywaniu problemów społecznych. Porównałam swoje osiągnięcia zawodowe do innych ludzi i mogłabym odnieść sukces w swojej karierze wcześniej, gdybym nie musiała poświęcać czasu i energii i miała więcej pewności siebie. Ale przypominam sobie, że musiałem włożyć pracę w poprawę mojego społecznego lęku, aby przejść do innych rzeczy.

Motywacja może zmienić życie każdego. Ale motywacja od właściwej osoby we właściwym czasie ma większe znaczenie. Jeśli nasze słowa mogą sprawić, że uwierzą w siebie i nie przestaną próbować, to byłoby wspaniale.

1.Próba jest o wiele lepsza niż siedzenie bezczynnie, więc już wiemy, że jesteś blisko sukcesu.

2.Sukces to nie wszystko.

3.Nawet po sukcesie jest wiele do osiągnięcia, gorzka prawda, którą większość ludzi przeoczyła.

4.Sukces może dać uznanie, spokój ducha jest przede wszystkim. Co ważniejsze, to jak się wierzy w siebie dodaje się do dłuższej podróży.