Jak pomóc mojej dziewczynie, jeśli popada w wielką depresję z powodu drobiazgów?

Hormonalne pigułki antykoncepcyjne mają bardzo interesujący zestaw wymienionych skutków ubocznych, z których niektóre mają charakter psychologiczny (zmiany nastroju itp.). Być może byłoby najlepiej dla was obojga, gdybyście zapoznali się z tą listą skutków ubocznych i przedyskutowali, czy kontynuowanie ich stosowania byłoby dobrym pomysłem - istnieją przecież inne dostępne opcje antykoncepcyjne. Może również udać się do lekarza specjalisty, który doradzi jej w tej sprawie.

Jednak te dwa zdarzenia mogą być zupełnie ze sobą niezwiązane. Ona mówi, że miała takie “epizody”, kiedy była młodsza. Cóż, czym dokładnie one są? Depresja zwykle ma dłuższe fazy niż jeden wieczór, więc może to nie jest najlepszy sposób na opisanie tego, czego doświadcza.

Powinieneś usiąść z nią i porozmawiać o tym, że jej nastroje wpływają na was oboje, że chciałbyś, aby była szczęśliwa i że chciałbyś dowiedzieć się więcej o wszelkich trudnościach, z którymi się boryka. Dowiedz się, czy jest to stan, który dręczył ją w przeszłości i czy brała kiedyś leki lub miała jakieś inne sposoby na zwalczanie tych epizodów.

Wreszcie, tylko dlatego, że ją kochasz, nie oznacza, że jesteś właściwą osobą do pomocy jej w tych trudnościach. Jeśli ona naprawdę ma jakieś problemy ze zdrowiem psychicznym, to powinieneś nadal zachęcać ją do spotkania z profesjonalistą. I to również takiego, który mógłby lepiej doradzić jej w sprawie konkretnego rodzaju środków antykoncepcyjnych, które mogą być dla niej odpowiednie.

Powodzenia!

Zgadzam się z AndreiROM , to może być bardzo dobrze efekt uboczny jej nowej kontroli urodzeń. Powinieneś zachęcić ją do rozmowy z jej lekarzem, aby zbadać tę możliwość i omówić opcje.

Teraz, mniej więcej co drugi tydzień, ma noc, podczas której, jeśli coś pójdzie nie tak, staje się bardzo wycofana i cicha, cicho płacząc do siebie i nie rozmawiając ze mną o niczym.

Często tak robiłam na studiach i nadal czasami tak robię. Trudno jest zerwać z tym nawykiem, szczególnie gdy trwa on już tak długo - jak w przypadku Twojej dziewczyny.

U podstaw problemu leżała dla mnie depresja i niepokój. Przez całe tygodnie zachowywałem się “normalnie”, podczas gdy zmartwienia i obawy piętrzyły się z tyłu mojego umysłu, aż pewnego dnia zbyt długo wpatrywałem się w sufit…

Zazwyczaj, kiedy to się działo, czułem się sparaliżowany i praktycznie niemy. Brakowało mi emocjonalnego słownictwa, aby wyrazić to, co czuję, i nie potrafiłem wyartykułować tego, co mnie dręczy (częściowo dlatego, że ignorowałem swoje problemy). Byłem więc bardzo wycofany i przez jakiś czas gubiłem się we własnej głowie.

Rzeczy, które mi pomogły:

• Cierpliwość i uspokajanie, niewerbalne pocieszanie, takie jak przytulanie lub przynoszenie jej filiżanki herbaty. Może nie chcieć rozmawiać i wolałaby, abyś pozwolił jej odejść. Ale prawdopodobnie czuje się bezbronna, więc pomaga jej świadomość, że nadal jesteś przy niej (może to również wyglądać jak przynoszenie jej koca i sprawdzanie co jakiś czas, czy nie chce zostać sama).

• Proste lub “prowadzące” pytania. To pomogło mi, kiedy byłam otwarta na rozmowę, ale nie wiedziałam jak. Jeśli zapytałeś “o czym myślisz?”, szczerze mówiąc, nie mogłem powiedzieć. Ale jeśli było to: “Czy martwisz się o [x]?”, mogłem się tego domyślić. Zamiast pytania “jak się czujesz?”, spróbuj podzielić się z nią listą słów określających emocje i zapytaj, których z nich doświadcza. Pytania typu tak/nie są łatwe do odpowiedzi w porównaniu z podawaniem pełnych wyjaśnień.

• Rozproszenie uwagi. Włącz film, zrób obiad, zagraj w grę planszową. Kilka razy nawet dałem się połaskotać (YMMV!! upewnij się, że nadal szanujesz jej granice, oczywiście). Czasami po prostu potrzebowałem impulsu, żeby wrócić z mojej własnej głowy. To działa najlepiej, jeśli możesz rozpoznać, kiedy zaczyna się epizod i stłumić go w zarodku, że tak powiem.

Jednak nadal uważam, że powinieneś zachęcić ją do skonsultowania się z profesjonalistą. Jedną rzeczą jest pocieszanie jej przez wieczór, ale zajęcie się źródłem problemu jest o wiele większym przedsięwzięciem, a profesjonalista będzie wiedział, jak go zdiagnozować i leczyć prawidłowo.

To brzmi jak ja i moja żona. @Em C ma świetne sugestie, ale największą pomocą dla nas było:

Porozmawiaj o tym, kiedy nie jest zdenerwowana.

Upewnij się, że czuje się bezpiecznie. Nie denerwuj się. Ona nie ma kłopotów. Zależy Ci na niej i chcesz tylko zrozumieć, co jej chodzi po głowie, abyś mógł jej pomóc.

Porozmawiaj o tym, kiedy nie jest zdenerwowana i może jasno myśleć, kiedy niepokój i negatywne nastawienie nie zaciemniają sprawy. Zapytaj ją, czego chce od Ciebie w tym czasie. Być może wszystko czego potrzebuje to cierpliwość i ramię, na którym może się oprzeć.

Często o tym rozmawiaj. Po kilku latach razem, moja żona i ja nadal zmagamy się z tym, z właściwą komunikacją, ale za każdym razem jest lepiej, za każdym razem uczymy się więcej o sobie nawzajem i o tym, jak ze sobą rozmawiać.

Nie jestem doradcą, ale zdiagnozowano u mnie depresję. Objawy, które opisałeś (przesadne reagowanie na drobne rzeczy, nagły brak reakcji) brzmią bardzo podobnie do klinicznej depresji.

Ważne jest, aby zrozumieć, że epizody depresyjne często pojawiają się bez ostrzeżenia i bez kontroli. Ludzie w depresji często nie mają powodu, dla którego nagle czują się tak źle, ponieważ zazwyczaj nie ma “zewnętrznego” powodu.

Ona musi się spotkać z doradcą. Wiem, że może być naprawdę, naprawdę trudno nakłonić osobę w depresji do pójścia do doradcy, zwłaszcza jeśli próbowała tego w przeszłości. Ale ona naprawdę musi pójść.

Analogia, która skłoniła mnie do pójścia to: traktuj chorobę psychiczną jak chorobę fizyczną. Jeśli po bieganiu bolą cię plecy, zrób sobie dzień lub dwa przerwy. Jeśli nagle poczujesz kłujący ból i nie będziesz mógł nawet wstać, udaj się do lekarza. Jeśli jesteś załamany przez dzień lub dwa, weź dzień wolny. Jeśli nagle poczujesz się tak źle, że nie będziesz mógł wstać z kanapy, idź do lekarza.

Z wyjątkiem tego, powtórzę niektóre z sugestii, które inni zrobili:

Porozmawiaj o tym, kiedy nie ma epizodu. Epizody depresji sprawiają, że czujesz się naprawdę zgorzkniały i defensywny. To nie jest czas, aby pytać depresanta: “Co się stało?”. Poczekaj, aż wydaje się, że to minie, wtedy o tym porozmawiaj.

Usiądź z nią w tym samym pokoju, kiedy ma epizod, ale nie oczekuj, że będziesz z nią bardzo związany. Osoba w epizodzie depresyjnym może nie chcieć rozmawiać (lub robić czegokolwiek innego), ale sama obecność zaufanej osoby może być bardzo pocieszająca. To dlatego zwierzęta domowe są tak wspaniałe dla osób w depresji; zwijają się obok ciebie i po prostu siedzą cicho. Nie musisz siedzieć cicho; czytaj, oglądaj film, cokolwiek. Po prostu zrób to w tym samym miejscu, w którym ona jest.

Dbaj o własne zdrowie psychiczne. Depresja jest zaraźliwa. Opieka nad osobą z depresją może być naprawdę frustrująca i sprawić, że poczujesz się okropnie. Upewnij się, że wychodzisz z przyjaciółmi i robisz rzeczy, które sprawiają ci radość. Popadanie w depresję u boku swojej dziewczyny w niczym jej nie pomoże.

Nie próbuj być psychiatrą. Depresja jest chorobą, która wymaga leczenia. Tak jak możesz rozmasować napięty mięsień, ale nie próbujesz naprawić wypadniętego dysku; możesz pomóc komuś w trudnym okresie, ale nie próbuj leczyć go z klinicznej depresji. Zabierz ją do doradcy.

Kiedy spotykałem się z kobietą, która jest teraz moją żoną, była ona najbardziej emocjonalną osobą, jaką znam. Ale kiedy dostała implant Nexplanon w ramieniu, wszystko się zmieniło. Kontroluje się na tyle, by rozpoznać, że kontrola urodzeń jest przyczyną, ale po prostu jest przytłoczona i przygnębiona, szczególnie wieczorami. Dla kogoś, kto ma mniej kontroli niż ona (nie mówię, że twoja dziewczyna jest w tej kategorii, ale może być), mogę sobie wyobrazić, że może to być trudne.

To brzmi banalnie, ale jeśli problemem są naprawdę jej hormony, sugeruję czekoladę. Może też rozproszenie uwagi jak głupi program telewizyjny. Nam jednak czekolada naprawdę pomogła. Kiedy zaczyna się pogrążać, biorę tabliczkę czekolady i daję jej ją, a ona po jakimś czasie się wyrównuje. Regularne jedzenie pokarmów, które są bogate w estrogeny (lub powodują zwiększoną produkcję estrogenów), jak mleko sojowe, również pomogło.

Myślę, że twój problem jest trudny do rozwiązania poprzez normalną interakcję i komunikację. To tylko problem hormonalny i jedynym sposobem na rozwiązanie tego problemu jest zajęcie się hormonami, a nie osobą. To nie ona jest wycofana, to jej niezrównoważona chemia mózgu.

Pewnego dnia dzielny rycerz otrzymał list od księżniczki, która twierdziła, że została porwana przez strasznego smoka i zamknięta na szczycie wysokiej wieży. Natychmiast rycerz wsiadł na konia i pojechał do wieży. Wspinał się po wielu stopniach schodów i w końcu natknął się na smoka, którego zabił po długiej i ciężkiej walce. Triumfując, rycerz odblokował i otworzył drzwi do pokoju księżniczki, a ta złożyła ręce i zmarszczyła brwi: “Nie prosiłam cię o rozwiązanie moich problemów, chciałam tylko, żebyś ich **wysłuchał!_

Czasami najtrudniejszą rzeczą, jaką można zrobić dla kogoś, kogo się kocha, jest wysłuchanie i nic więcej. Każdy ma problemy emocjonalne, z którymi ostatecznie musi poradzić sobie sam. Zbyt wiele kontaktów międzyludzkich - nawet z bliskimi - w stanie stresu emocjonalnego może powodować uczucie duszenia się. Musiałam przejść przez wiele związków z partnerami dotkniętymi depresją i lękami, zanim nauczyłam się tej trudnej lekcji: niektórych problemów po prostu nie da się rozwiązać, a czasami słowa wypowiadane w dobrej wierze mogą okazać się nieskuteczne i zranić kogoś, kto nie jest w racjonalnym stanie umysłu.

Jeśli Twój partner nie ma skłonności do samookaleczania się, to po przejściu przez szokowy stan depresyjny wszystko będzie w porządku. Po prostu daj im znać, że jesteś tam dla nich, kiedy cię potrzebują, a w międzyczasie możesz pozmywać naczynia lub coś innego, co pomoże stworzyć poczucie stabilnego i przyjaznego miejsca dla nich, kiedy będą gotowi wyjść ze stanu depresji.

Jak już inni wspomnieli, przewlekłe problemy emocjonalne są najlepiej przepracowane przez doświadczonego profesjonalistę. Chociaż nie sugerowałbym, że terapeuta może rozwiązać problemy Twojego partnera, mógłby on przynajmniej lepiej zrozumieć ich kontekst i równoległe zmagania innych osób, a także sposoby, które im pomogły, co ostatecznie mogłoby pomóc również Twojemu partnerowi.

Jeśli wspomnę, że ona staje się smutna ponownie, bo “Nie ufam jej”.

To brzmi jak bardzo defensywna reakcja, która przekłada się na to, że ona Ci nie ufa. Dokładnie dlaczego, to tylko spekulacje z mojej strony, ale może to być tak, że wydajesz się jej osądzający w pewnych okolicznościach, że boi się twojej reakcji, że sama nie ma świadomości dlaczego jest przygnębiona i nie chce angażować się w “przegraną bitwę” próbując wyjaśnić dlaczego, wstyd, lub wiele innych możliwości.

Co więc możesz zrobić w związku z tym? Proste i trudne: zdobądź jej zaufanie. Jak wskazano w innych odpowiedziach, najlepiej zająć się tym, gdy nie jest przygnębiona. I musisz unikać skupiania się na “nie ufasz mi”, co może wywołać zachowania obronne.

Skup się na swojej perspektywie i powiedz jej, co chciałbyś osiągnąć (“Chciałbym, abyśmy poprawili nasz poziom otwartości i szczerości wobec siebie”) i być może zapytaj “co mogę zrobić, co zwiększy twoje zaufanie do mnie?” (idąc dalej “dlaczego miałoby to pomóc?”). Wybierz się na wycieczkę do biblioteki i znajdź kilka książek o tym, jak zwiększyć zaufanie.