Jak mam zareagować, gdy znajomy zapyta, czy jestem inteligentny?

Jestem Hindusem i za dobrą etykietę uważam tu komplement z pośrednią skromnością.

Więc kiedy ktoś zadaje takie pytanie, mam tendencję do skupiania się raczej na specyficznych wymaganiach lub wyzwaniach związanych z pracą niż na własnych cechach, takich jak mądrość. Przykład:

P: “Więc musisz być naprawdę mądry?”

O: “Oh ta praca wymaga dużo koncentracji, aplikacji i cierpliwości. Wymaga również długich godzin ciężkiej pracy, ale podoba mi się to!”

Zauważ, że w tej odpowiedzi nie wspomina się o mądrości. Więc jeśli druga osoba miała na myśli to jako komplement [bardziej prawdopodobne], to zostało to skromnie i milcząco zaakceptowane; i w rzadkim przypadku, że osoba rzeczywiście miała na myśli to jako sarkazm, to zostało zasłużenie zignorowane z całkowicie poważną odpowiedzią!

To raczej naładowane pytanie. To o bycie mądrym, ponieważ “mądry” jest niewiarygodnie niejasnym i szerokim terminem, który oznacza wiele rzeczy dla wielu ludzi, i to, czy to, co robisz jest trudne, bo jak trudne coś zależy od tego, kto to robi.

Dlatego też odpowiadanie na nie “tak” jest niegrzeczne; uważanie siebie za mądrego jest bardzo szerokie i mówienie, że to co robisz jest trudne, zazwyczaj brzmi jak osąd osoby, która pyta (chyba, że to co robisz jest naprawdę trudne dla ciebie, w którym to przypadku w zasadzie mówisz, że masz nad głową)

Moja odpowiedź jest zazwyczaj zgodna z

Jestem dobry w tym co robię. Lubię [swoją pracę] i dużo ćwiczyłam.

Co jest całkiem szczere, ale również stawia to w perspektywie. Nie chodzi o to, że jestem “inteligentna” lub że praca, którą wykonuję, jest “ciężka”, ale o to, że wybrałam zadanie, do którego jestem dobrze przygotowana ze względu na mój trening, doświadczenie i wrodzoną radość z niego.

Szczególnie dla młodych dorosłych i studentów, powtarzając, że nie chodzi o “bycie inteligentną”, ale raczej o praktykę i doświadczenie, a także, że jest to tylko “trudne”, ponieważ trzeba włożyć więcej czasu, będzie to cenna rada.

(Trochę późno na imprezę…)

Możesz dosłownie odpowiedzieć z

Dzięki!

Ma to dwie zalety:

1. Jeśli to, co usłyszałeś, było komplementem, to przyznaje, że nie twierdząc ani nie zaprzeczając, i pozwala na naturalną kontynuację rozmowy bez żadnych kłopotów.

2. Jeśli to, co usłyszałeś było sarkastyczne lub w inny sposób mniej uprzejme, to odwraca stół i stawia inną osobę w niezręcznej pozycji, nie kontynuując naturalnie tej myśli.

Jestem młodą osobą, która pracuje również jako programista i kiedy ktoś zadaje mi to pytanie, zwykle odpowiadam czymś podobnym:

Nie chodzi o bycie naprawdę mądrym, bardziej o analityczny i logiczny sposób myślenia i stosowania tego do problemów.

I to jest prawda, nie uważam się za geniusza, ani za naprawdę mądrego. W rzeczywistości jestem do bani w zapamiętywaniu rzeczy na długi czas lub w dużej ilości. Ale nie uważam się też za głupią, postawiłabym się w samym środku, gdzie większość ludzi jest, jak sądzę.

Ale dla wielu ludzi komputery są wciąż bardzo tajemniczymi maszynami, które działają lub nie działają w zależności od losu, tym bardziej dla tych, którzy robią rzeczy, które na nich działają. Odkryłem, że domyślnie myślą, że jesteś naprawdę inteligentny tylko dlatego, że pracujesz z komputerami. (prawdopodobnie również główny powód, dla którego domyślnie myślą, że wszyscy jesteśmy technikami komputerowymi)

Wreszcie, może to być również o tym, jak mówisz ludziom o swojej pracy. Czy mówisz ‘jestem inżynierem oprogramowania’ czy ‘jestem programistą’. Oba są technicznie poprawne, ale odkryłem, że inżynier ma do tego dużą wagę i sprawia, że ludzie zakładają, że jesteś inteligentny i jesteś prawdziwym inżynierem.

To brzmi jak Drobna Rozmowa, nie poważne pytanie. Ta odpowiedź jest oparta na moich własnych doświadczeniach i badaniach nad małymi rozmowami.

Cały czas spotykam się z tą samą sytuacją. Ja też pracuję w oprogramowaniu (choć nie w startupie).

Nie lubię swojej pracy, więc często odpowiadam, że każdy, kto trenuje w pracy, może robić to, co ja. To by ich zaskoczyło. Podobnie, mówienie czegokolwiek zbyt poważnego, gdy jest to przypadkowy komentarz, nie byłoby dobrym pomysłem.

Nie pytają chyba o Twoją historię życia. Dość dużo innych odpowiedzi traktuje to pytanie trochę zbyt poważnie, jak sądzę. Naprawdę mówią coś w stylu “Wow, podziwiam umiejętności programisty” lub “Uważam, że to trudne”.

Tylko każda odpowiedź podobna do tej, którą pytają, przejdzie dobrze. To jest zasadniczo lustrzane odbicie . Gdyby osoba chciała poważnie przedyskutować twoją inteligencję, nie wspominałaby o tym w ten sposób. Polecałbym żartobliwą odpowiedź na to, aby zachować lekkość i pogłębić rozmowę.

Mówię to cały czas tutaj… mała rozmowa jest bardziej o tym, jak się w niej czujesz, a nie o treści Inaczej byłaby to “duża” rozmowa. Skup się na ich uczuciach, nie na twoich.

Następnym razem, zamiast skupiać się na tym, jak niewygodnie się czujesz, skup się na tym, żeby tylko jedna osoba czuła się bardziej komfortowo.

Inc - Hate Small Talk?

Będąc w podobnej sytuacji wiele razy, wymyśliłem kilka odpowiedzi, które zawsze działają dobrze.

Po pierwsze, zobacz, czy to brzmi jak sarkazm, czy nie. Jeśli tak, to najlepsza opcja to uśmiechnąć się i zmienić temat.

Jeśli to komplement, powiedz coś w stylu,

I’d like to think so.

lub

I guess so.

lub simple,

I am always curious and like learning things.

The last one would imply that you’re smart without saying it directly. Zawsze uśmiechaj się podczas odpowiadania, więc nie uważają tego za niegrzeczne.

Co powiesz na wariację na temat:

Na tyle inteligentny, by mieć X, nie na tyle inteligentny, by mieć Y

Na przykład:

Na tyle inteligentny, by mieć stopień naukowy, nie na tyle inteligentny, by mieć doktorat.

Być może powiedz to z lekkim uśmiechem.

Nie jestem pewien, ile zapasów umieszczam w testach IQ itp., ale generalnie testuję przyzwoicie wysoko. Jestem też zapalonym czytelnikiem i lubię się uczyć, więc mam tendencję do czytania rzeczy, z których mogę się uczyć. W związku z tym regularnie dowiaduję się w moim prawdziwym życiu o rzeczach tego typu, ale zdecydowanie nie związanych z komputerem. Nie jest to jeden z moich obszarów zainteresowań, po części jest to lenistwo. Mój mąż jest ze mną od czasu, gdy włączono komputery i pracuje w IT, więc nigdy tak naprawdę nie musiałam nic wiedzieć. To powiedziawszy, znam się na wielu różnych przedmiotach, chodziłam na studia 3 razy (za każdym razem na zupełnie inną dziedzinę) i szkołę handlową raz, a ja nadal będę dodawać do nich, jak tylko będę mogła. SE było wspaniałym powiewem świeżego powietrza z wszystkimi dobrze przeczytanymi i pouczającymi ludźmi.

Czasami jest absolutnie niezręcznie mieć ludzi komentujących pewne rzeczy. Wiedza może być jedną z tych rzeczy na pewno. Mam tendencję do odpowiadania takimi rzeczami jak

Dużo wiem, ale zainwestowałam też ogromną ilość czasu w czytanie, badania i edukację, więc jest to głównie praca, którą się w nią wkłada. Jeśli chcesz robić to, co ja, jestem pewien, że mógłbyś z odpowiednim zainteresowaniem i aplikacją.

Ponieważ to jest prawda. Mogę być inteligentny, co pomaga mi tworzyć połączenia między ideami, które są zgodne, lub czasami być w stanie przenieść aplikację z jednego obszaru do drugiego, że ktoś inny może przegapić. Jednak większość z tego, co wiem, większość ludzi could wie, czy są wystarczająco zainteresowani, aby iść szukać. Większość ludzi nie wróci do szkoły, ponownie, i spróbować czegoś zupełnie nowego. To po prostu nie tak działa większość ludzi. Podoba mi się to.

Wiem, że w życiu codziennym mam doskonałe umiejętności rozwiązywania problemów. Jestem również całkiem dobra w krytycznym myśleniu. Zdarza mi się też myśleć, że tych rzeczy mogę (i prawdopodobnie powinnam) nauczyć. Wiem również, że jestem obdarzona taką osobowością, która nie jest łatwo zniechęcić i szuka wyzwań. Chcę zobaczyć, do czego jestem zdolna. Myślę o tym jako o intelektualnym optymizmie. W ogóle nie jestem optymistą. Prawdopodobnie myślę, że będzie padać w dniu, w którym planuję imprezę plenerową lub tornado, kiedy jesteśmy na wakacjach, ale jeśli chodzi o _me i to, z czym I sobie poradzi, jestem wiecznym optymistą, nawet jeśli wydaje mi się, że nie mam żadnego logicznego powodu, aby być. Zawiodłem 100+ razy, ale to nawet nie jest problem. Czasami moje porażki dały najlepsze lekcje, więc dziwne, że mi też nie przeszkadzają.

I nie to, że to ma znaczenie, ale naprawdę do mam pesymizm pogodowy. Mam najgorsze szczęście z pogodą w ważnych momentach. Jestem też pesymistką w innych dziedzinach, ale pogoda jest stała.

Jestem także programistą komputerowym, a oprócz tego jestem wszechstronnym jajogłowym, więc sam wielokrotnie doświadczyłem tego scenariusza.

Są dwie rzeczy, których w tej sytuacji staram się unikać:

1. Chcę uniknąć brzmienia arogancko.
2. Ale chcę również uniknąć niepewnego brzmienia.

Uderzyć w odpowiednią równowagę pomiędzy tymi dwoma skrajnościami jest kluczem do płynnej obsługi komplementów. Innymi słowy, chcesz odpowiedzieć ** pewnie**.

Pytanie: “Więc musisz być naprawdę mądry?”

Odpowiedz: “Programowanie wymaga pewnego stopnia inteligencji.”

lub

Pytanie: “Czyli musisz być naprawdę inteligentny? "Czy to co robisz jest naprawdę trudne?”

Odpowiedź: “Lubię to wyzwanie.”

Obie te odpowiedzi to

1. Pewny siebie, nie będąc zarozumiałym.
2. Uczciwy.

Nie przedstawiaj siebie.

Teraz, niestety, życie nie jest “jednym rozmiarem dla wszystkich”, więc kontekst jest bardzo ważny i te odpowiedzi nie będą odpowiednie w każdej możliwej sytuacji. Ale uważam, że są to generalnie dobre sposoby reagowania na tego typu komplementy.

Jeśli uważasz, że kontekst wymaga bardziej samodoskonalącej się odpowiedzi, polecam…

Pytanie: “Więc musisz być naprawdę mądry?”

Odpowiedź: “Przynajmniej mój szef dał się nabrać.” (Powiedz to z uśmiechem.)

Mam nadzieję, że to pomoże.

Jedną z ważnych rzeczy jest być tobą. Myślę, że masz wszystkie właściwe elementy w swoim pytaniu:

Q: Wow, jesteś programistą w X? Musisz być naprawdę bystry! A: Dzięki! Hej, nie jestem gwiazdą rocka, ale X wydaje się być wystarczająco zadowolony z mojej pracy

Więc, masz podziękowania. Masz uczciwą odpowiedź na swoje własne słowa. I masz całkiem odpowiednią mieszankę pokory i akceptacji dla komplementów.

Dobra robota! Dajcie sobie głos na górze!

Jestem zaskoczony, że nikt nie zwrócił się do mówców: Młodych dorosłych i studentów. Rozważcie, że mogą próbować wybrać swoją ścieżkę i zmierzyć, czy rozwój oprogramowania jest dla nich odpowiedni?

Bardzo zachęcam do przyjęcia mentalności, że szukają informacji o wybranym przez Was zawodzie, ponieważ legalnie nie rozumieją lub nie mają z góry przyjętych pojęć.

Jestem programistą, który jest wolontariuszem w gimnazjum/ liceum, a nowe dzieci prawie zawsze będą zadawać takie pytania, ponieważ uważają, że CS to jakaś magiczna kraina bajek, która jest nieznana masom.

Oto rzeczy, które im mówię:

• *

Prawie każdy jest zdolny do programowania. Tak jak prawie każdy jest zdolny do gry w golfa. Jest różnica pomiędzy tym co najlepsze a tym co najgorsze, ale każdy może to zrobić… i często jest to dodatkowanie , cierpliwość i chęć do nauki, która jest więcej ważna niż wrodzona zdolność.

Znam kilku genialnych programistów, którzy nigdy nie zrealizują swojego pełnego potencjału, ponieważ nie zależy im na tym wystarczająco dużo, aby nad tym pracować. Znam też tony porządnych programistów, którzy mogą produkować dwa razy więcej niż ci pierwsi, ponieważ włożyli mnóstwo wysiłku w naukę swojego fachu i doskonalenie się. Bycie inteligentnym nie zastąpi ciężkiej pracy… i jeśli chcesz to zrobić wystarczająco dużo, możesz to zrobić.

• *

Ostatecznie, podkreślanie tych cech, które nie są wrodzone, ale można nad nimi pracować, jest tym, co wzmacnia innych. Postrzegam to jako okazję do zachęcenia innych do rozważenia przystąpienia do zawodu.

“Więc musisz być naprawdę bystry?”> Nie mówiąc o tym w sposób dyskredytujący, ale z ich punktu widzenia, prawdopodobnie nie wiedzieliby lepiej.

Jeśli chodzi o udzielanie skromnych odpowiedzi, można by to sformułować w następujący sposób:

“Cóż, to jest zdecydowanie jedyna rzecz, którą znam, by pomóc mi zapłacić rachunki. :) ”

Jeśli uporają się z ich adulacją, możesz zaoferować dość ogólną odpowiedź:

“Tak, są pewne rzeczy raz na jakiś czas, które wymagają odrobiny dodatkowej uwagi. Jednak generalnie dotyczy to również każdej innej pracy, zwłaszcza gdy zaczynasz zdobywać doświadczenie w swojej dziedzinie.” _“

Jeśli chcesz zabrzmieć grzecznie, możesz po prostu powiedzieć: “to jest bardziej interesujące i interesuje mnie dziedzina oprogramowania i wszyscy jesteśmy mądrzy w tym, co nas interesuje lub co lubimy”.

To jest nie tylko nieostre stwierdzenie, ale również prawda w mojej opinii.

Zazwyczaj idę z uśmiechem i wzruszeniem, a następnie przenoszę rozmowę. Podtekstem jest:

“Będę grzeczna i nie będę się chwalić, ale pewnie, że jestem.”

Po prostu “dzięki” też działa dobrze. To komplement, traktuj go jak ktoś, kto mówi, że masz świetną modę.

W zależności od kontekstu, czasem mniej jest to stwierdzenie o Tobie, a więcej pytanie o Twoją pracę. W takich przypadkach lubię robić trochę programowania ewangelizującego: tłumaczyć, że jest mniej techniczne niż się wydaje i że nawet jeśli są źli z matematyki lub komputerów mogą się nauczyć. Że niektórzy ludzie nienawidzą programowania, niektórzy je uwielbiają, i że nie chodzi tu o mądrość samą w sobie. Jeśli są zainteresowani, wskazuję im zasoby, z których mogą się uczyć.

Spróbuj to zaakceptować.

You’re really smart.

“Yes, I do have quite quite quite of expertise about some things. Chociaż są inne dziedziny życia, w których inni ludzie są trochę mądrzejsi ode mnie.” [Następnie, jeśli ktoś szybko nie wykradnie rozmowy, natychmiast daj jasny przykład]

Wiele osób zdaje się myśleć, że musisz odmówić komplementu, aby nie zabrzmieć zarozumiale. Ja tak nie uważam. Jeśli ludzie rozpoznają prawdę, akceptowalne jest uznanie prawdy.

Jeśli ktoś próbuje podarować Ci prezent, czy to w pudełku otoczonym papierem do pakowania, czy tylko w jakimś miłym słowie, czy obdarowany ma nadzieję, że odbiorca odrzuci prezent? Proste i myślne przyjęcie czegoś miłego, co jest oferowane, łącznie z komplementem, nie musi być złym podejściem.

Jeśli ktoś pochwala jedną z moich mocnych stron, do której posiadania otwarcie się przyznaję (w tym niektóre godne uwagi), ludzie uważają mnie za mniej arogancką, gdy pokazuję, jak szybko mogę się przeciwstawić, dodając rozpoznanie tego, czego mi brakuje, znacznie gorszego od nawet przeciętnych umiejętności w jakiejś innej dziedzinie życia.

Myślę tylko o tym, co wydaje mi się porażką, a przynajmniej walczyć z tym, gdzie innym ludziom jest łatwiej? Jakie są zadania, w których absolutnie muszę polegać na innych ludziach, którzy mają większe umiejętności w tej dziedzinie?

Zazwyczaj idzie mi to dobrze; ludzie, którzy dają mi komplementy są w stanie je otrzymywać. Jeśli ktoś próbuje sprawdzić jasność, może mieć swoje pomysły uznane i potwierdzone, bez potrzeby zamulania wody słowami, które sugerują, że mogę nie do końca się z nimi zgodzić, nawet jeśli je powiem. Jednak, z szybką lekcją różnorodności, wskazuję na to, jak ograniczona jest w jakiś sposób siła, i wprowadzam inny aspekt mojego życia, a końcowy rezultat nie okazuje się zbyt haughty dla większości ludzi.

Kiedy odnoszę sukces, koncepcja mnie wyglądającego na aroganckiego zagroziła mojemu życiowemu dążeniu do zawsze bycia uczciwym. Rozwiązanie, które wymyśliłem, to ten zaskakująco prosty pomysł: Kiedy wydaje się, że prawda może rzucić na ciebie miłe światło, to podejście polegające na dodaniu większej ilości prawdy pozwala ci pokornie zrobić to, co człowiek powinien zawsze robić z właściwym komplementem lub jakąkolwiek inną formą prawdy: zaakceptować ją.

Odpowiedz “Nie, nie bardzo”.

Jeśli odpowiesz “tak”, zostaniesz wezwany do naprawienia wszelkich problemów związanych z komputerem (drukarki, routery, faksy, itp.), które mogą mieć w przyszłości za darmo, na zawsze.

Również odpowiedź w ten sposób jest skromna i stosunkowo widoczna, nie jest to operacja mózgu, nauka o rakietach, itp.

Bycie przyzwoitym programistą wymaga dużej ilości nauki i pewnej ilości umiejętności lub talentu i oznacza, że jesteś inteligentny (przynajmniej z komputerami) w porównaniu z przeciętną osobą. Wyjaśnienie tego wszystkiego zajęłoby jednak dużo czasu i nie jest właściwe w kontekście małych rozmów (“Więc, co robisz?”).

Alternatywną odpowiedzią może być “Cóż, ciężko się uczyłem przez 3(?) lata i wciąż się uczę”, choć bądź świadomy, że wciąż stajesz się “osobą komputerową”, jak wspomniano.

Całkiem zwyczajne zjawisko. Możesz zacząć od

Well I’m honored/flattered/complimented you think this way.

And then proceed:

Everyone can become skillpulul to what they like most if they really want to.

which is actually quite true. Or:

Well it requires algorithmic thinking, but I don’t know if that makes me special or smart.

And make them comment on if they think algorithms are easy or not. If they think they are not, just tell them thank you.