Ja też jestem matematykiem. Myślę, że są dwie ważne rzeczy, o których należy pamiętać: pierwsza to, że pytanie o to, co ktoś robi, jest tylko grzecznym pytaniem. Drugą jest to, że prawdopodobnie są bardzo świadomi, że brakuje im wiedzy z zakresu matematyki wyższej. Aby odpowiedzieć na to pytanie, nie musisz im mówić o aktualnym zainteresowaniu badaniami.

To, co robię, to mówię im o moim ogólnym obszarze: losowe wykresy, a następnie kilka bardzo uproszczonych zdań na ten temat. W moim przypadku mówię coś w stylu:

Wykresy to obiekty, które składają się z kropek, które nazywamy wierzchołkami, i krawędzi, które łączą dwie kropki. Aby stworzyć losowy wykres, na każde dwa wierzchołki przerzucam monetę, a jeśli pokazuje ona główki, dodaję krawędź, ogony, nie dodaję krawędzi. Moja praca polega na badaniu właściwości tych losowych wykresów.

Jeśli Twój obszar jest abstrakcyjną algebrą, możesz powiedzieć coś w stylu:

Całki mają tę właściwość, że możemy je dodać, odjąć, a tam jest zero, które nie zmienia liczby, do której je dodamy. Badam właściwości innych obiektów, które również możemy dodawać, odejmować i mamy zero.

Jeśli twój obszar jest topologią, mógłbyś powiedzieć:

To jest trochę jak bardzo rozciągliwa geometria. Wyobraź sobie, że wszystkie obiekty są zrobione z jakiegoś naprawdę rozciągliwego materiału, więc możesz je deformować w dowolny sposób, pod warunkiem, że nie wytniesz i nie zrobisz nowych otworów lub nie sklejisz żadnych kawałków. Patrzę na to, jakie właściwości pozostają takie same, kiedy deformujesz te obiekty.

Wszystkie te wyjaśnienia są bardzo uproszczone: osoba, która po raz pierwszy zajęła się tym tematem, miałaby więcej zrozumienia niż ja w tych krótkich wyjaśnieniach. Ale dają one pytającemu kilka słów i zdolność do myślenia “Tzason studiuje geometrię rozciągliwą”, tak samo jak myślą “Lisa uczy biologii w szkole średniej”.

Po tym większość ludzi jest doskonale zadowolona. Może pojawić się kolejne pytanie, na przykład “jakie właściwości”, na które można odpowiedzieć, przyjmując prostą właściwość, na przykład łączność w teorii grafów, lub komutatywność w algebrze abstrakcyjnej, lub liczbę dziur w topologii. Chcą uproszczonego wyjaśnienia twojej pracy, tak jak ja wiem, że księgowy pracuje z budżetem organizacji, a prawnik korporacyjny doradza firmie w zakresie prawa gospodarczego, a tłumacz tłumaczy rzeczy. Jest mnóstwo szczegółów i zawiłości w tych wszystkich pracach, których nie rozumiem, i których nie oczekiwałbym od nich, żeby mi powiedzieli podczas czatu towarzyskiego.

Jeśli nadal rozmawiamy o pracy, mam tendencję do kierowania jej w stronę części dydaktycznej mojej pracy, która jest łatwiejsza do omówienia, a może wrzucić kilka uwag na temat biurokracji. Każdy może odnieść się do skargi na konieczność wypełnienia 50-stronicowych formularzy, aby otrzymać zwrot kosztów podróży, lub do tego czasu, kiedy rozlałeś herbatę na koszulę tuż przed rozpoczęciem zajęć w pierwszej klasie semestru.

Jeśli ktoś, kto naprawdę nie ma podstaw, by zrozumieć twoją pracę, prosi cię o rozmowę, to jest szansa, że jest po prostu grzeczny: Chcą okazać zainteresowanie tobą i twoimi staraniami i dowiedzieć się o tobie więcej. Inaczej mówiąc, próbują się z tobą połączyć. Najlepszym sposobem odpowiedzi jest odwzajemnienie się.

Szukajcie wspólnej płaszczyzny. Sytuacja, którą opisujesz, to rozmowa z kimś, kto potrzebowałby dosłownie lat szkolenia, aby móc zrozumieć twój temat badawczy na tyle, aby się z tobą zaangażować, więc nie zaczynaj od tego (nie zgadzam się z radą, aby zastąpić prostsze wyjaśnienie jakiegoś innego matematycznego zjawiska lub przykładu, który nie jest w rzeczywistości istotny dla twoich badań — jeśli to zrobisz, odsuwasz rozmowę od siebie).

Możesz mówić o swojej pracy bez wskakiwania prosto w wyjaśnianie swoich badań. Celem jest dostarczenie kilku konkretnych szczegółów, z którymi Twój rozmówca może się połączyć. Na przykład:

• Gdzie (fizycznie) pracujesz (na kampusie, w instytucie, w kawiarni, itp.)?
• Jak spędzasz swój czas pracy (nauczanie, pisanie, programowanie, walka z LaTexem, mentoring studentów, podróże na konferencje, itp.)
  
• Jakieś znaczące wydarzenia w Twojej pracy w ostatnim czasie (właśnie napisałeś referat, wyjeżdżasz na konferencję w przyszłym tygodniu, wydział w Twojej instytucji mówi o strajku, jeden z Twoich byłych studentów właśnie rozpoczął pracę w X, wypróbowałeś nowego laptopa i naprawdę podoba Ci się ekran dotykowy do notatek graficznych, etc.)?

Oczywiście, możesz i powinieneś dostosować rodzaje rzeczy, o których wspominasz, do rzeczy, którymi Twój rozmówca może być zainteresowany. Na przykład, jeśli rozmawiasz z kimś, kto jest również naukowcem, wspomnij o recenzji artykułu, do którego właśnie wróciłeś z niedorzecznymi sugestiami od recenzenta nr 2. Jeśli wiesz, że mieszkają/pracują w tej samej części miasta co Ty, wspomnij o swojej ulubionej kawiarni do pracy, lub o tym, że chcesz zacząć jeździć do pracy na rowerze. Jeśli wiesz, że mają pewne doświadczenie w dziedzinie informatyki, porozmawiać o tym, że myślisz o uruchomieniu kilku symulacji i zapytać, czy wiedzą coś o wysokiej wydajności obliczeń. Rozumiesz.

Brzmi, jakbyś miał problemy z partnerami w rozmowie, śledząc swoje niejasne wyjaśnienia, pytając o specyfikę swoich badań:

Kiedy spotykam kogoś po raz pierwszy, często pytają mnie o moją pracę i chcą znać szczegóły: Co teraz robisz? OK, właśnie napisałaś pracę, ale o czym? Jaką tezę udowodniłeś?

Prawdopodobnie robią wszystko, co w ich mocy, aby rozmowa przebiegała zgodnie z tym, co im dałeś. Na przykład, możesz doświadczyć czegoś takiego:

Them: So, what do you do?

You: I’m a mathemat mathemat Professor at University of X.

Them: Oh, to jest schludne! Nad czym pracujesz w tej chwili?

You: Cóż, właśnie złożyłam dziś rano pracę, więc miło, że to zrobiłam.

Them: Fajnie. O czym jest ta gazeta?

Starasz się, żeby rozmowa była lekka, ale nie podajesz też żadnych tematów zaproszeń, żeby się połączyć. Jedyną realną drogą dostępną dla Twojego rozmówcy jest poproszenie o więcej szczegółów na temat tego, co właśnie powiedziałeś, co nieuchronnie doprowadzi do przerażającej dyskusji na temat szczegółów badań. Zamiast tego, spróbuj wykorzystać swoją odpowiedź, aby przedstawić szczegóły dotyczące Twojej pracy, o których może być rzeczywiście w stanie z Tobą porozmawiać. Rozważcie coś takiego:

Them: Oh, to jest schludne! Nad czym pracujesz w tej chwili?

You: Cóż, zwykle robię mieszankę nauczania i badań. Ale mam kurs, który wydajemy w tym semestrze, więc staram się teraz zdecydować, czy po prostu spędzić ten czas na pisaniu, czy też wykorzystać go do odwiedzenia kolegi w Szwecji i rozpoczęcia współpracy, o której mówimy od kilku lat.

Albo to:

Them: Oh, to jest schludne! Nad czym w tej chwili pracujesz?

You: Cóż, prowadzę badania z zakresu matematyki teoretycznej, ale większość czasu spędzam na pisaniu! Chciałbym móc cofnąć się w czasie i być mniej sprytnym alec z moim nauczycielem angielskiego w liceum — umiejętność pisania o skomplikowanych rzeczach w angażujący, przystępny sposób jest tak cenną umiejętnością, niezależnie od tego, w jakiej dziedzinie pracujesz.

Albo nawet coś takiego:

Them: Oh, to jest schludne! Nad czym więc teraz pracujesz?

You: Cóż, nie zrobiłem dzisiaj zbyt wiele, ponieważ facet w biurze obok mnie miał ptaka, który wleciał przez okno, a my całe popołudnie spędziliśmy na gonieniu tego biednego wróbla po wydziale, próbując go wydostać.

Aby użyć tenisa jako analogii, pomyśl o ich pytaniu jako o serwisie, a Twoim celem jest zwrócenie czegoś, co oni również będą mogli trafić.

Jeśli oni Naprawdę uparcie pytasz o szczegóły swoich badań, możesz użyć czegoś w rodzaju podejście anongoodnurse'a aby sprawdzić, czy naprawdę chcą o tym rozmawiać, a następnie dać im okresowo możliwość zmiany tematu, jeśli chcą się wycofać.

Dlaczego starasz się ich chronić przed niezrozumieniem? Dlaczego inni ludzie sugerują wszelkiego rodzaju protekcjonalne pytania przed seansem? Nigdy nie zapytałbym o coś tak konkretnego, jak “jakie twierdzenie udowodniłeś?”, gdybym nie był przygotowany na to, żebyś odpowiedział twierdzeniem matematycznym.

Być może pytają, ponieważ znajdują tytuły w dziedzinach, których nie znają zabawnie. Może wiedzą więcej, niż ci się wydaje. Po prostu odpowiedz im tak samo, jak koledzy, którzy wiedzą tyle samo, co ty. Byłoby miło, gdybyś miał nietechniczne zdanie wyjaśniające, dlaczego jest to coś, z czego możesz być dumny, jak

• to rozwiązuje spór, który trwa od czasu publikacji [kogoś, o kim być może słyszeli] w 1954 r.
• to zgrabnie łączy dwa słynne twierdzenia, wyjaśniając, jak są one ze sobą powiązane
• jest to ostatni szczegół w długiej serii poszukiwań i oznacza, że prawdopodobnie będę miał swoje badania w pełni finansowane przez kolejne 10 lat
• to na tyle ważny wynik, że na pewno dostanę kadencję w przyszłym roku
• jestem najbardziej podekscytowany tym, że udowodniłem swojemu wrogowi, że mój arcywróg się myli

Jeśli podasz swoją techniczną odpowiedź i osoba ta wykrzyknie, że nie rozumie ani słowa z tego, możesz się śmiać i pytać ich o pracę. Nie masz obowiązku oferować wyjaśnień lub próbować przekonać kogoś, by w trakcie jednej imprezy zrozumiał Twoją dziedzinę na poziomie absolwentów. Ale odmowa powiedzenia słów, bo jesteś pewien, że osoba, z którą rozmawiasz, nie zrozumiałaby ich, to straszny sposób na prowadzenie rozmowy.

Właśnie dziś rano zapytałem kogoś, kto pracuje nad doktoratem z fizyki kwantowej, o prezentację, którą ma zamiar wygłosić. Powiedział mi, że to było na modelach spektroskopii bez Dopplera, na które powiedziałam “o tak, nienawidzę, kiedy moje modele spektroskopii dostają wszystkie Dopplery.” Następnie dał mi dwu zdaniowe wyjaśnienie, które miało idealny sens - choć potrafił wykorzystać swoją wiedzę: że wiedziałem, jaki jest efekt Dopplera, że atomy o temperaturze pokojowej poruszają się dużo szybciej niż atomy o zimnej temperaturze wykorzystywane w wielu rzeczach kwantowych i czym jest spektroskopia. Niemniej jednak, dodanie tych wyjaśnień nie byłoby zbyt trudne. Być może uważasz, że twoja praca jest cięższa, a być może jest. Ale właśnie dlatego sugeruję, abyś skupił się na zasadach, dla których twoja praca ma znaczenie bardziej niż na technicznych szczegółach jej działania. Każdy może się do tego odnieść.

Jednym ze sposobów na udzielenie prawdziwej i pełnej szacunku odpowiedzi jest uproszczenie jej do tego stopnia, aby każdy mógł ją zrozumieć:

Pracuję w X (uniwersytet?) na wydziale matematyki, (nauczanie? i) robienie badań.

Kiedy ludzie pytają “co robisz”, zazwyczaj jest to tylko zapytanie społeczne. Mogą wtedy uzyskać odpowiednią odpowiedź społeczną:

• To brzmi interesująco. Od jak dawna to robisz?
• Czy bardziej podoba Ci się nauczanie czy badania?
• Inne.

Jeśli chcesz, możesz w tym momencie zmienić temat.

Jeśli naciskają dalej (nie robiłbym tego!), możesz dać im “out”:

To bardzo teoretyczne, a w mojej dziedzinie nie ma nas zbyt wielu. Jesteś pewien, że chcesz, żebym kontynuował (ze szczerym uśmiechem)?

Jeśli będą nalegać, zacznę wyjaśniać, co zrobiłem. Zatrzymywałabym się od czasu do czasu, by pozwolić im zmienić temat.

W książce Randalla Munroe'a The Thing Explainer (xkcd.com) używa on tylko najczęstszych 1000 (angielskich) słów, aby wyjaśnić takie rzeczy jak to, co jest komórką i czym jest elektrownia jądrowa.

Wierzę, że jeśli nie możesz wytłumaczyć się “everymanowi”, że albo sam nie masz zbyt dobrego radzenia sobie z tym, albo nie starasz się wystarczająco mocno. Dobrze, że pisząc tutaj, zauważyłeś, że komunikacja jest _trudna. Istnieje ogromna przepaść między pojęciami i terminologią, których używasz, a tymi, których używasz zawsze. Ale z drugiej strony, jest wiele sposobów, aby to zrobić.

Kiedyś miałem książkę na temat Pascala (język CS), a na przedniej okładce były słowa opisujące kilka transformacji, które charakteryzują myśl. (Rzeczy takie jak (iirc) kategoryzują, redukują, generalizują, analogizują, negują, odwracają, …) Były ich dziesiątki i tuziny (i dodałem do nich kilka, których autor (autorzy) nie zauważył). Myślę, że to ironia, że matematyka jest WSZYSTKICH o przemianach (to znaczy, jeśli abstrakcja nie jest przemianą, to co to jest?), a jednak wielu uważa, że tak trudno jest przekształcić opis tego, nad czym pracują, w coś, co “everyman” może zrozumieć.

Sugeruję, że głównym powodem jest to, że nie są w stanie zobaczyć lasu przez drzewa. Sugestie:

1. Jeśli na początku Ci się nie uda (zwracając uwagę na opinie) nie powtarzaj tego samego eksperymentu i próbuj dalej.

2. Jest praktycznie pewne, że podobnie abstrakcyjne problemy matematyczne zostały “wyjaśnione” everymanowi. Istnieją książki. Ucz się od innych, ale zauważ, że sztuka komunikacji może być równie trudna jak radzenie sobie ze strukturami matematycznymi.

3. Nie lękajcie się stosować przemocy wobec niektórych głęboko pielęgnowanych prawd (fundamentalne twierdzenia), a to, co jest kluczem i sednem jednej z nich, jest nieistotne i niepotrzebne błahostki wobec drugiej.

Zamień rozmowę w dwukierunkową naukę.

Wyjaśnianie tego, co robisz ludziom bez wykształcenia, to świetna krzywa uczenia się, którą polecam wszystkim. (Nie tylko dlatego, że nigdy nie wiadomo, kiedy rozmowa z kimś w zupełnie niezwiązanej ze sobą dziedzinie zaowocuje następnym przełomem).

Zwykle odsuwam lub uprzedzam pytanie od tego, nad czym konkretnie pracuję, do jakiegoś bardziej ogólnego punktu kontaktu z nietechnicznymi dziedzinami. historia tematu jest często najłatwiejszą rzeczą, z jaką mogą zetknąć się nie-specjaliści. Nic dziwnego, że najpierw nauczyłem się trochę historii matematyki. Lakatos, Proofs & Refutations był doskonałym otwieraczem oczu).

Ale ćwiczę również wyjaśnianie jednej, lub dwóch, technicznych rzeczy. W przypadku logiki matematycznej próbowałem wyjaśnić ludziom przekątną argumentu Cantora; i ćwiczyłem używając, “To zdanie jest fałszywe”, aby wyjaśnić dowód na niekompletność Gödela. W zeszłym roku (studiując uczenie się maszynowe) ćwiczyłem 90-sekundowe wyjaśnienie głębokiego uczenia się.

Przyjęcie roli ucznia w tych rozmowach może zmienić je w prawdziwe rozmowy dla was obu: “Właściwie to naprawdę trudno mi wyjaśnić, nad czym pracuję, ale jeśli nie masz nic przeciwko byciu królikiem doświadczalnym, czy mogę spróbować wyjaśnić… wam”?

Na koniec przepraszam, że nie mogę się oprzeć [ pseudo-cytatowi Feynmanna: If you can’t explain it to a first year, you haven’t understand it .

Mój pięcioletni syn i moi nietechniczni przyjaciele mają podobne wyobrażenie o mojej karierze.

Ogólna nazwa pracy:

Inżynier oprogramowania

Do czego to robię:

Lotnictwo i obrona

Mój syn rozumie, że mówię komputerom jak latać statkami kosmicznymi. To nieprawda, ale zdaje się on rozumieć, że to, co robię, wspiera takie wysiłki - i że między nimi jest dużo ludzi i miejsc pracy.

Podobnie, moi przyjaciele żartują, że jestem “naukowcem od rakiet”. Oni wiedzą, że to nieprawda, ale jest to prosty sposób, aby powiedzieć, że pracuję nad czymś złożonym na rzecz większego celu, który oni rozumieją.

Jako matematyk pracujesz na rzecz matematyki jako całości. Ramy matematyki mają obciążenia praktycznych zastosowań - z pewnością cały rozwój człowieka opiera się na matematyce. Możesz powiedzieć ludziom, że jako matematyk wspierasz ciągły wysiłek mający na celu pogłębienie zrozumienia tych ram, które zrobiły dla nas tak wiele, aby mogły one nadal robić więcej.

Trudność polega na tym, że gdy proszą o więcej szczegółów. Dla mnie, jeśli zapytają, co dokładnie robię, odpowiedź może brzmieć:

Przygotowuję aktualizacje do pakietu monitorowania zdrowia wspólnego dla naszych laboratoriów środowiska pracy.

Dla większości ludzi może to być stek bzdur, więc zaczynam od “Wspieram wspólne oprogramowanie dla laboratoriów symulacyjnych”.

Dla Ciebie, może zaczniesz od “Studiuję zasady samej matematyki, niezależnie od praktycznych zastosowań”. Możesz powtórzyć, że jest to wsparcie dla całego frameworka matematyki.

Jeśli będą naciskać na więcej, może po prostu powiem im o tym zestawie do monitorowania zdrowia, w którym to momencie rozmowa może się zakończyć. Nie jest to niegrzeczne - po prostu zdają sobie sprawę, że osiągnęli granice tego, z czym mogą się związać.

Podsumowując:

1. Rozpocznij szerokie
2. Powiedz im, dlaczego całe przedsięwzięcie, które wspierasz, jest ważne
3. Wejdź głębiej, jeśli zostaniesz poproszony, dopóki nie przestaną
4. Bądź z nimi w porządku mając świadomość, że to co robisz jest ważne, nawet jeśli nie rozumieją dlaczego. Czy to nie wszystko, czego potrzebujesz?

Wydaje mi się, że masz dwa problemy. Jednym z nich jest to, że twoja praca może być naprawdę zrozumiana tylko przez mały zespół ludzi, których nigdy nie spotkasz przypadkowo. Takich grup jest prawdopodobnie wiele.

Gdzie twój problem jest wyjątkowy może być w tym, jak powiedziałeś, że jest to bardzo czysta matematyka, bez żadnych konkretnych zastosowań. Pytanie, które mam, i podejrzewam, że wielu innych miałoby, to “o co chodzi?”

Mam na myśli to, że jako pytanie, nie zwalniać cię. Interesowałoby mnie, dlaczego robisz to, co robisz, i dlaczego ci, którzy dali ci dotacje i/lub płacą ci pensję, robią to. Myślę, że są bardzo dobre powody dla tych rzeczy (albo abstrakcyjna matematyka byłaby finansowo bankrutem i musiałbyś zrobić coś innego, żeby zarobić na życie), ale ja ich nie znam.

Pytanie “czym się zajmujesz, żeby zarobić na życie” niekoniecznie jest poszukiwaniem faktów (jakie to ma naprawdę znaczenie na tym etapie spotkania z kimś), ale szukaniem zaczepki do rozmowy. Oczywiście, być może nie jesteś w stanie opisać swojej specjalności laikowi, ale możesz powiedzieć coś w rodzaju “jestem abstrakcyjnym matematykiem”. Prawdziwy abstrakcyjny; pracuję nad takimi rzeczami, które sprawiają, że potrafisz czytać Alicję w Krainie Czarów i zrozumieć ją". Nie obrażasz ich inteligencji, ale ostrzegasz ich trochę, że podążanie tą linią może okazać się dziwne. Jeśli naciskają, mogą być skłonni przebrnąć przez kilka wyjaśnień, aby uzyskać odpowiedź.

Jeśli następne pytanie brzmi “Jeśli jest tak abstrakcyjne, to po co to robić?” Jeśli twój powód jest zgodny z hasłem “matematyka jest pięknem”, woskuj o tym poetycko. Jeśli jest to spowodowane tym, że ktoś, komu w pewnym momencie zajęło to dużo czasu, by być praktycznym, wspomnij o jakiejś abstrakcyjnej matematyce w tamtym czasie i pokaż, jak stała się ona użyteczna. Ile pracy wykonano nad obliczalnością głównych czynników liczbowych, zanim ktoś ją podniósł i powiedział “hej, to świetny sposób na dochowanie tajemnicy!”

Jeśli szczerze powiesz, że nikogo tak naprawdę nie obchodzi co robisz, że nie masz wpływu na nic ani na nikogo, to jestem naprawdę zdezorientowany, dlaczego jesteś tak zainteresowany i dlaczego ludzie są skłonni płacić za tego typu rzeczy. Jeśli potrafisz pokazać jakiś wpływ, nawet jeśli jest on daleko w tyle, to masz związek z drugą osobą. Jeśli nie potrafisz pokazać żadnego wpływu, jakiekolwiek wyjaśnienie, dlaczego nadal to robisz, może być interesującą historią.

Czuję twój ból.

Pracuję w domu i wydaje się, że bez względu na to, jak próbuję to wyjaśnić, w kółko dostaję te same rzeczy. Oni albo myślą:

• Nie mam pracy
• Wykonuję jakąś pracę, ale nie na pełny etat <- mój ulubiony
• Handluję narkotykami i stąd biorą się pieniądze

To nigdy nie zawodzi. Nie ma znaczenia, kto to jest i jak blisko są. Oprócz mojej żony (i innych, którzy pracują w domu) wszyscy to robią. Oni po prostu nie rozumieją, że mogę pracować 9-5 razy z pokoju w moim domu.

Rozwiązanie

Użyj analogu. Mówię ludziom, że “mam swój własny interes”. A jeśli wścibią się bardziej, to idę z “Cóż, tak jak ty, idę do biura, uderzam o 10, i uderzam o 10, tylko że mój dojazd jest krótszy.” Potem przychodzi “Co ty robisz?” Trudno mi odpowiedzieć przed wieloma ludźmi, więc idę z “Pracuję! Oczywiście. Prowadzę swój biznes. "To jest to, co oznacza posiadanie biznesu.” W końcu pytasz mnie, co ten biznes robi? Odpowiedź jest niejasna: “Robi rzeczy z komputerami i stronami internetowymi.”

Powinieneś użyć tej samej taktyki. Na to, co robisz, powinno się odpowiedzieć bardzo abstrakcyjną koncepcją. “Pracuję dla Uniwersytetu, prowadzę badania. "Jakie badania? "Matematyka”

Nie mogę ci powiedzieć, co masz do powiedzenia, ale zostawiam moją historię jako przykład. Nie obchodzi ich, nad jaką teorią lub dowodem pracujesz, do diabła, nawet nie wiem, co to oznacza. Wiem tylko, że powiedziałeś “Matematyczne rzeczy”, więc zgadnij, co to jest rozmowa na kolację?

Przeczytałem tutaj inne odpowiedzi i myślę, że wszystkie one oferują bardzo użyteczne spostrzeżenia. Niektóre z nich zaadoptuję sam, dziękuję wam wszystkim! Chciałbym zaproponować jeszcze jedną, jeśli mogę…

Podczas gdy moje własne podejście będzie bardzo kulturowo zależne i nie będzie działać wszędzie, mogę powiedzieć, że doskonale sprawdza się w Australii:

Używam humoru. Samopomniejszający się humor częściej niż nie. (Jest to osobisty ulubieniec).

Jestem teoretykiem organizacji. Praktycznie oznacza to, że studiuję zarządzanie i organizacje. Pod względem akademickim “zarządzanie” obejmuje szereg pod-zakresów, od miękkich “ludzi”, takich jak zachowania organizacyjne (które w rzeczywistości są psychologią), po twarde rzeczy, takie jak sposób, w jaki organizacje są zorganizowane (i same się organizują) oraz strategie i tym podobne, a także szereg innych rzeczy pomiędzy tymi dwoma skrajnościami, w ramach pewnego rodzaju kontinuum soft-to-hard.

Właśnie napisałem pracę doktorską na temat teorii organizacji. W pracy tej badam struktury organizacyjne i relacje władzy pomiędzy grupą ludzi tworzących duży projekt Open Source Software. Natura “zatrudnienia” w takiej organizacji oznacza, że relacje władzy są w dużej mierze odwrócone w porównaniu do tych w konwencjonalnej organizacji, więc badam te relacje, wraz z psychospołecznymi i pojęciami organizacji - teoretycznymi pojęciami “motywu” i “ja” oraz władzy i oporu, i takimi w nadziei na informowanie praktyki zarządzania w “prawdziwym” świecie.

To cholernie dużo do wyjaśnienia, i już znacznie uprościłem tę odpowiedź. Istnieje realne ryzyko, że jeśli zacznę w ten sposób, rozmowa od samego początku stanie się martwa. Dopiero po około miesiącu, gdy skończyłam, zdałam sobie sprawę, że to, co zrobiłam, to:

“Napisałam książkę o ludziach walczących między sobą w Internecie”.

i to czyni mnie

“Ekspertem w walce z obcymi w Internecie”.

To podejście działa dla mnie całkiem dobrze. Jeśli ktoś naprawdę chce przeprowadzić grzeczną, nietechniczną rozmowę, to mówi mu, co robię, i pozwala mu się oderwać od tematu, o ile jest wciągany w niezrozumiałe szczegóły techniczne. Jeśli zagłupiałem się zbytnio, a moja publiczność (jednej z nich) faktycznie jest w stanie zrozumieć więcej, moje płetwiaste podejście jest samodoskonalące, więc obrażam siebie, a nie ich. Ponownie, to jest bardzo kulturowo zależne…

W Australii mamy pojęcie “syndromu wysokiego maku”. Analogicznie przedstawia on pole maku, w którym jeden kwiat rośnie wyższy od pozostałych, a ponieważ jest to “głowa wystaje”, jest on bardziej narażony na ucięcie niż inne. Ze społecznego punktu widzenia Australijczycy nie czują się komfortowo z autopromocją i będą starali się “uciąć” wszelkie “maki”, które przyklejają głowę do góry. Jest to podobne do filipińskiego pojęcia “kraby w wiadrze”, w którym, jeśli umieścisz jednego kraba w wiadrze, musisz umieścić pokrywę na górze, aby utrzymać kraba w środku, ale jeśli masz dwa lub więcej krabów, nie potrzebujesz pokrywy, ponieważ będą one stale ciągnąć się w dół.

Istnieje inny pomysł, jeden, który, jak podejrzewam, rozciąga się dalej niż moja własna kultura narodowa, i to jest szerokie postrzeganie, że wiele finansowanych badań naukowych jest bez znaczenia, trywialne i marnotrawstwa środków publicznych. Laicy nie rozumieją pojęcia “stania na ramionach gigantów” jako sposobu budowania wiarygodności i prawdy, tak jak my to robimy, więc wyjaśnienie, że spędziłem dziesięć finansowanych przez rząd lat obserwując, jak ludzie kłócą się w Internecie, prawdopodobnie spotka się z pewnego rodzaju niewypowiedzianą drwiną. Myślę, że ludzie zdają sobie sprawę, że badania są cenne i użyteczne, ale nie widzą długoterminowych powiązań między poszczególnymi badaniami a korzyściami społecznymi. Opisując moją pracę w humorystyczny sposób, nawiązuję do tej społecznej troski w sposób, który nie próbuje się przed nią bronić i trzyma mnie mocno w społecznie pożądanym “wiadrze”, dopóki moja publiczność nie zdecyduje się na życie pod przykrywką.

Tak więc, wyjaśnienie mojej pracy jako “walki w Internecie” jest tu kulturowo właściwe. Jest ono proste, jest samodoskonalące (dokładne przeciwieństwo autopromocji) i, wierzcie lub nie, jest dokładne. Więc jeśli moi słuchacze chcą wiedzieć więcej, mogę rozwinąć to fascynujące wyjaśnienie w bardziej techniczne wyjaśnienie, jak studiowanie ludzi walczących w Internecie rzeczywiście informuje te inne teorie, które podniosłem powyżej, i jak moje badania będą bezpośrednio informować praktykę zarządzania, tak aby uczynić menedżerów bardziej udanych, pracowników szczęśliwszymi, a firmy bardziej opłacalnymi.

To działa dla mnie.

Podejście to przyjęłam częściowo po obserwacji biologa ewolucyjnego, którego podziwiam, prof. Roba Brooksa z University of New South Wales w Sydney w Australii, regularnie przedstawiając się - często w dość uroczystych sytuacjach i w starszym, ważnym i elitarnym towarzystwie - mówiąc “to moja praca, by spędzać dużo czasu na myśleniu o seksie”. To zawsze sprawia, że bardziej “właściwe” osoby zawsze trochę niewygodne, ale bawi wszystkich, a to _jest dokładne.

W obu przypadkach, jeśli pytający jest zadowolony z tej odpowiedzi, zostawią ją tam. Jeśli chcą więcej, jeśli chcą rozmawiać o seksie lub o walce z nieznajomymi, to te płotne i nieco facetowskie odpowiedzi są prawdziwe, dokładne i ważne, i mogą zostać rozwinięte w bardziej odpowiednie techniczne wyjaśnienia naszej pracy.

Chciałbym dodać, że uważam, iż dla wszystkich uczonych, lub każdego, kto wykonuje głęboką techniczną pracę, ważne jest, aby być w stanie wyjaśnić, co to jest, że robimy dla laików. Jako że @chris-f-carroll pseudoattributes to Feynman w swoim komentarzu w innym miejscu na tej stronie, choć może nie z tego samego powodu, to jest ważne, aby być w stanie wyjaśnić się przed nietechniczną publicznością. W pewnym momencie będziesz chciał wytłumaczyć wartość swojej pracy mamie, partnerowi lub kierownikowi wyższego szczebla, który kontroluje finansowanie, którego potrzebujesz. Z tego powodu zachęcamy uczniów szkół ponadpodstawowych na wszystkich poziomach do ciągłego zastanawiania się, jak wyjaśnić swoją pracę: ustalamy zadania “wyjaśnij dokładnie i dokładnie swoją 80 000 tezę słowną w 150 słowach”, poproś ich, aby przemawiali nie dłużej niż 10-15 minut w dwuletnich raportach z postępów (i brali pytania od swoich słuchaczy) oraz zachęcamy do udziału w konkursach Trzy minuty pracy dyplomowej “.

Ostatnia uwaga, jaką chcę zgłosić, dotyczy tego, że ci z nas, którzy pracują nad rzeczami głęboko technicznymi, są dobrze przyzwyczajeni do bycia źle zrozumianymi - lub po prostu niezrozumianymi - przez laików. Bardzo sporadycznie spotykamy osoby, które do rozumieją, o czym rozmawiamy i odnajdują się w sytuacji, w której nieumyślnie "zagłuszają” too wiele dla konkretnej publiczności. To trochę żenujące, kiedy to się dzieje, ale sytuację łatwo naprawić poprzez krótkie i szczere przeprosiny. Druga osoba zawsze rozumie.

Dzięki za pytanie i możliwość odpowiedzi. Mam nadzieję, że moja perspektywa w jakiś sposób pomoże.

Geoff

“Widzisz, matematyka polega na zmianie mózgu, by zacząć myśleć wyraźniej o jakichś idealnych rzeczach, czystych przedmiotach myśli”. Zanim zacznie się mówić o problemie, o którym pisałem pracę, potrzeba kilku lat, aby zmiana mózgu miała sens; to powolny proces. Kiedy skończysz, możesz zapytać jeszcze raz.“_ W ten sposób nie obwiniasz swoich przyjaciół za niezdolność do zrozumienia cię na nich, na ich rozum, itp (lub za twoją własną niezdolność do wyjaśnienia czegoś). Oczywiście mieli doskonałe powody, aby nie spędzić tych lat na wykonywaniu tak niezbędnej, samozmieniającej się pracy.

To jest, jeśli naprawdę to mają na myśli (chcą wiedzieć, co robisz teraz, i tak dalej). To znaczy, jeśli to jest to, czego chcą się dowiedzieć. Być może chcą dowiedzieć się czegoś innego, na przykład, dlaczego ludzie i tak muszą wykonywać taką pracę (albo za nią zapłacić, co jest jeszcze innym pytaniem; albo dlaczego otrzymanie ideału może okazać się przydatne, także innym pytaniem).

Kiedyś zapytałem matematyka (miłego człowieka), czy Wikipedia może pomóc w zrozumieniu takich tematów jak abstrakcyjna algebra, bez pracy w podręcznikach. Odpowiedział on w ten sposób, "cóż, chyba że myślisz, że mógłbyś dowiedzieć się o co chodzi w ‘Wojnie i pokoju’ z krótkiego opisu, a na pewno nie”; oczywiście nie sądziłem, że mogę to zrobić, więc jeśli nie jest to jasne, to ta odpowiedź na pewno nie była niegrzeczna. Można by pomyśleć o innych porównaniach, takich jak to. Są inne tematy, w których trzeba nauczyć się prawdziwej rzeczy, zanim w ogóle się coś powie.

Myślę, że sarkastyczne odpowiedzi (jak rozpoczęcie gadania techno) są gorsze niż to, co zasugerowałeś.

PS: krótsza droga do powiedzenia tego samego: “to jest rzecz, której nikt jeszcze nikomu nie wyjaśnił; bo to nie jest dla wyjaśnienia, to dla uświadomienia sobie poprzez zdobycie dużego doświadczenia w myśleniu o takich przedmiotach”; jeśli zapytają, dlaczego to jest użyteczne, “przedmioty same w sobie nie są użyteczne, ale myślenie czasem jest” (przeciwieństwo zwykłej sytuacji jak e.  g. droga jest przydatna, ale samo budowanie drogi nie jest przydatne).

Wyjaśnienie polega na powiązaniu tego, co się robi z doświadczeniem innych ludzi. Te przedmioty, które teraz studiują matematycy, nigdy nie pojawiły się w doświadczeniach innych ludzi (w przeciwieństwie do dróg, praw czy żywności); nie jest to tylko kwestia terminów, dodatkowych szczegółów technicznych czy skomplikowanego lingu. Myślę, że jedynym ogniwem nie są przedmioty działania, ale samo działanie, czyli myślenie. Każdy człowiek w swoim życiu dużo myślał, czy to mądrze, czy nie; tak jest w doświadczeniu każdego. Trzeba więc zmienić temat: z “co teraz robię” na “jak się robi matematykę”.

O ile można udzielić szczerej, uprzejmej odpowiedzi, o tyle istnieje nieszczera alternatywa: powiedzieć “Nie lubię dyskutować o matematyce, gdy nie jest mi ona potrzebna w pracy”.

Ja zajmuję się tym problemem cały czas. Moja praca jest bardzo trudna do wytłumaczenia, nawet dla osób, które mają doświadczenie w tematyce STEM. Wyjaśnianie tego, co robię, jest żmudne, zarówno dla mnie, jak i dla nich, i w żaden sposób nie poprawia ich życia - tym bardziej, że zazwyczaj uczą się tylko, jak papugować moje wyjaśnienia bez żadnego prawdziwego zrozumienia. Moja żona nawet przestała próbować zrozumieć moją pracę, nie mówiąc już o wyjaśnianiu jej.

Powiedz im, że nie możesz podać im szczegółów z powodu praw własności intelektualnej (IP), lub umowy o zachowaniu poufności (NDA).

To działa dla mnie prawie cały czas. W większości dziedzin, w których ten problem ma zastosowanie, będzie istniał jakiś rodzaj ochrony NDA lub innej ochrony IP. Użyj go. Jeśli nie ma czegoś takiego, a ty czujesz się komfortowo fibbing, to nadal jest to skuteczna taktyka. Rozmowa byłaby taka:

A: Czym się zajmujesz?

B: Jestem badaczem w dziedzinie matematyki.

A: Oh cool! Co dokładnie badasz? Albo co robisz cały dzień?

B: Cóż, matematyka, którą badam jest naprawdę abstrakcyjna, i szczerze mówiąc nie jest super ekscytująca. Głównie piszę prace i tego typu rzeczy, ale naprawdę nie mogę zagłębić się w szczegóły, ponieważ mam NDA z uniwersytetem.

Innym możliwym sposobem jest przedstawienie czegoś z twojego pola, co jest dostępne dla laika, aby nadać smak rzeczy. Dla logiki, mógłbyś powiedzieć im o pytaniu, czy istnieje ta sama “liczba” racjonalnych i rzeczywistych liczb i diagonizacji Cantor. To jest coś, co przeciętny człowiek może zrozumieć bez większego tła w kilka minut.

Innymi słowy - powiedz im kolumnę Gardnera :)