Jak powiedzieć członkom rodziny, że nie powinni bagatelizować Twojego kierunku studiów?

You don’t.

* UWAGA: to jest z perspektywy USA, normy kulturowe w Polsce mogą się różnić. YMMV.

To jest twoja dziewczyna. Nawet gdyby była twoją żoną, wtrącanie się w wewnętrzną dynamikę jej rodziny jest narażaniem się na katastrofę. Innymi słowy jest to opcja nuklearna: robisz to tylko wtedy, gdy wszystkie inne drogi zawiodły. Zwłaszcza w przypadku czegoś tak tymczasowego i przemijającego jak wyniki na uniwersytecie, nie spiesz się. Kiedy już ukończy studia i znajdzie zatrudnienie, jej rodzina prawdopodobnie pójdzie dalej, a jeśli tego nie zrobi, będziesz mógł przejść przez ten most, kiedy już tam dotrzesz.

Po prostu nadal wspieraj ją w sposób, który daje do zrozumienia, że nie zgadzasz się z jej rodzicami, ale nie próbujesz wbijać klina między nią a nimi.

Każdy z nas doświadcza czasem wątpliwości i odrzucenia ze strony starszych członków rodziny. Częścią stawania się dorosłym człowiekiem sukcesu jest uczenie się, by nie być zbyt głęboko dotkniętym przez te czynniki. W szerszym kontekście, nie ma to żadnego znaczenia dla przyszłości Twojej dziewczyny, nawet jeśli jej rodzina nigdy tego nie zrozumie. W bardzo realnym sensie, są jej przeszłością. Ty jesteś jej teraźniejszością (i być może jej przyszłością) i rozumiesz i wspierasz. Żaden potencjalny pracodawca nie zadzwoni do jej wujka i nie zapyta, czy pracowała wystarczająco ciężko.

Częścią współczesnego stanu jest również to, że technologia zmienia się tak szybko, że starsze pokolenie nie jest dosłownie w stanie zrozumieć jej wymagań, chyba że sami są w tej branży.

Sugerowałbym, aby Twoja dziewczyna dała sobie z tym spokój, albo delikatnie to odwróciła - w końcu prawdopodobnie doświadczyli podobnych wątpliwości od członków swojej rodziny, kiedy byli młodzi. “Uczyłam się tego i tego i wciąż miałam mnóstwo czasu i dobre stopnie.” “To nie to, co ciocia Janet mi mówi, ha ha!” lub “Mnóstwo czasu na picie, masz na myśli!”.

Wielki głos w górę dla You Don’t, ale jest więcej. Nawet jeśli tematy, o których mowa, byłyby błahe, problem polega na tym, że odrzucają ją, nie jej opinie, ale ją samą. To jest powód, dla którego jest to ważne i niemożliwe do naprawienia przez Ciebie. Ich opinie nie są zbudowane na zdrowym rozsądku lub przenikliwym spojrzeniu, ale na ich długoletniej opinii o niej.

Ona mówi im, co robi i że jest to dla niej trudne, nie ważne kto inny, ona ma trudny czas, aby to zrobić. Jestem pewna, że nie ma nic, co mogłaby zrobić, żeby mówili o niej wspaniałe rzeczy. Może z wyjątkiem zamknięcia się, znalezienia mężczyzny i posiadania dzieci. [Uwaga: Jestem najmniej P.C. na tej liście, ale to brzmi mniej więcej tak].

Czasami atak jest najlepszą obroną.

Zauważ, że ta odpowiedź pochodzi z osobistego doświadczenia, choć na szczęście nie z członkami rodziny. (Ja również nie uczęszczałem na jeden z najlepszych uniwersytetów w moim kraju, ale zdecydowanie był to ciężki i czasochłonny kurs).

Po otrzymaniu lekceważącej uwagi, powinna od razu powiedzieć osobie, która ją wygłosiła, że nie ma o niczym pojęcia. Nie używaj przekleństw, ale bądź bardzo bezpośredni. Patrz na nich, kiedy to mówisz (banał, ale pomaga). Powinna również zapytać ich, ilu znają ludzi, którzy przechodzą przez jej (lub podobny) obecny program(y). Odpowiedzią będzie zero. Zawsze. Niektórzy ludzie będą mieli na tyle przyzwoitości, żeby się lekko zawstydzić w tym momencie. Z takimi osobami powinna rzucić im półuśmiechnięte spojrzenie, wzruszyć ramionami i zmienić temat. Z ludźmi, którzy nadal nie rozumieją aluzji, powinna powtórzyć: “Naprawdę nie sądzę, żebyś miał tu jakiekolwiek istotne doświadczenie.” i odejść natychmiast. Udawaj, że idziesz do toalety, jeśli nie ma innego wyjścia, ale odejdź od stołu, jeśli musisz. Jeśli osoba się zdenerwuje i zacznie z niej kpić (np. “Co za płatek śniegu!”), a ona nie może fizycznie uniknąć tej osoby (siedząc przy stole obiadowym/w samochodzie itp.), powinna odpowiadać tak często, jak będzie trzeba: “Mam już dość, jesteś nudny”. Nie należy próbować odpierać żadnych wtórnych ataków. Nudny to naprawdę dobre słowo, aby go tu użyć.

Jeśli jej matka powoduje u niej dodatkowy stres (zakładam, że musi mieszkać w domu?), powinna powiedzieć matce, że jej nie pomaga i w inny sposób unikać jej tak bardzo, jak tylko może (“Mamo, muszę się przygotować do egzaminu. Będę w bibliotece/ u mojego kochanego chłopaka/ w parku.”). Nie angażuj się. Celem nie jest sprawienie, by jej matka zrozumiała - choć, o dziwo, może to faktycznie pomóc, ponieważ niektórzy ludzie reagują o wiele lepiej na czyny niż słowa - celem jest upewnienie się, że uprzedzenia/prejudykty/whatevers innych ludzi są ich problemem, a nie jej. Kiedyś spędziłem urlop narciarski z nosem w książce o mechanice kwantowej, zamiast na stoku. Chociaż nie zostało to zbyt dobrze przyjęte w tamtym czasie, to na dłuższą metę dało mi to do myślenia. Zdaję sobie sprawę, że nie pytałeś, ale co mógłbyś zrobić, żeby pomóc? Jeśli jesteś świadkiem którejkolwiek z tych sytuacji, natychmiast zareaguj również linią odpowiedzi “nie masz pojęcia”. Nie przejmuj się tym, że jesteś niegrzecznym zięciem i/lub próbujesz używać faktów. Nie możesz tu wygrać, ale możesz zminimalizować szkody wyrządzone Twojej dziewczynie. Powtarzaj swojej dziewczynie, że jest wspaniała i że ci inni ludzie nie mają pojęcia, a jej zadaniem nie jest sprawienie, by zrozumieli. Możesz chcieć podkreślić ten ostatni punkt. Powodzenia.