Jak zająć się podwójnym standardem, w którym moi koledzy religijni uważają, że rozmowa o religii jest w porządku, ale potem pytają, czy nie?

Jestem ateistą, znam wielu ateistów i ludzi innych religii osobiście i byłem świadkiem wielu “dyskusji” zamieniających się w pełne krzyki, dlatego też odmawiam uczestnictwa, chyba że rozmawiam z bliskim przyjacielem.

To znaczy, że nie będę poruszał tego tematu. Ale jeśli ktoś inny o tym wspomina, to ja coś mówię.

Pytanie retoryczne: Dlaczego komentarz? Rozumiem, że masz wiedzę, by o tym dyskutować, ale wyzywanie ludzi na ich religijne (lub polityczne) przekonania cały czas się denerwuje. W ten sposób zrazisz do siebie współpracowników i sprawisz, że cię nie polubią.

Jeżeli nie chcesz zaprosić na te dyskusje swojego sąsiada z biura, nie musisz być otwarty na kłótnie. Kiedy twój przełożony wygłosi tę chrapiącą uwagę, po prostu przewróć oczami i wytrzyj ją. Zachowuj się tak, jakbyś nie wiedział, o czym on mówi i ignoruj wszelkie pytania, które mogą cię wkurzyć.

Kluczową kwestią, która zawsze wychodzi na przeciw moim ateistycznym przyjaciołom, kiedy próbują debatować jest to, że są bardzo protekcjonalni i nietolerancyjni w stosunku do religii, oraz zawsze wyzwanie wszystko co ktoś mówi o religii. Rozumiem, że możesz nie zachowywać się w ten sposób, ale nie wiem czy zachowujesz się realnie. Po prostu bądź większą osobą i po prostu idź. Ludzie przestaną ci tak bardzo przeszkadzać, jeśli nie będziesz reagować.

Teraz, aby poradzić sobie z twoim przełożonym, zalecałbym po prostu pozostawienie ich w spokoju, prywatnie. Wyjaśnij im, że chociaż mogą myśleć, że to żart, nie doceniasz tego i chciałbyś, żeby przestali. Miejmy nadzieję, że będą na to otwarci i zmaksymalizują Twoje szanse na to, że te komentarze się skończą, nie będą wrogie ani zbyt bezpośrednie, abyś ich nie zdenerwował. Rip what zanahorias said in their answer:

Explain it to him like you did us: that people saying “bless you” does not uraz you, but that his comment does.

Good advice, I just wish I could have written it a bit quicker.

While you may think it is a double standard, you already pointed out that this company is entirely full of Christians except for you. Nie zdziwiłbym się nawet, gdyby doszło do odwrotnej sytuacji, z dziewięcioma ateistami przeciwko jednemu chrześcijaninowi.

Jestem w Johannesburgu, w RPA. Chociaż istnieje silna internetowa społeczność ateistów, większość ludzi jest tu religijna, a bycie ateistą jest dość rzadkie. To normalne, że jest się jedynym ateistą w biurze.

Jak już wcześniej wspomniałem, podważanie silnych przekonań wszystkich ludzi może spowodować utratę szacunku w ich oczach, więc bądź ostrożny. Pewien mądry człowiek nie powiedział przecież nic.

Sugeruję, żebyś przyjął podejście, które jest przepraszające, ale stanowcze. Na przykład, możesz powiedzieć:

Przepraszam za obrażanie cię moimi komentarzami na temat religii, a ja nie będę robił takich komentarzy bez przeszkód. Jednakże, kiedy prowadzimy dyskusje na temat religii, mam takie samo prawo, jak Ty, aby wnieść swój wkład do dyskusji. Szanuję wasze przekonania dotyczące religii i oczekuję, że będziecie szanować moje, niezależnie od tego, czy się z nimi zgadzacie, czy nie. Jasne jest, że prawdopodobnie nigdy nie zgodzimy się na religię, więc zgodzimy się nie zgodzić.

W ten sposób uznacie jego uczucia, stojąc na swoim stanowisku, że wasza opinia ma znaczenie. Przyznajesz się również do swojej różnicy w przekonaniach i przypominasz mu, że oboje macie prawo do tych przekonań, a żadne z nich nie jest nadrzędne wobec drugiego.

Jeśli chodzi o komentarze “pobłogosławię Cię”, które Twój przełożony wygłasza, proponuję, abyś je z nim omówił na osobności. Wyjaśnij mu to tak, jak nam to zrobiłeś: że ludzie mówiący “pobłogosławię cię” nie obrażają cię, ale że jego komentarz tak. W ten sposób twoja uwaga jest wyraźnie zakomunikowana, ale twój szef nie będzie czuł się niezręcznie, będąc wzywany przed innymi.

Jeśli/gdy twój ateizm jest wychowywany w rozmowie wbrew twojej woli, po prostu powiedz grupie, że wolałbyś, aby nie omawiali twoich przekonań religijnych. Wtedy możesz zmienić temat na coś bardziej odpowiedniego.

Będąc osobą o silnych przekonaniach, nie jesteś w stanie “zaprzyjaźnić się i wpłynąć na innych” poprzez kłótnie z ludźmi, którzy również mają silne przekonania. Mniej więcej bardziej lub bardziej prawdopodobne jest, że zrazisz do siebie swoich współpracowników religijnych, mówiąc o ich religii, niż skłonisz ich do kwestionowania ich głęboko zakorzenionych przekonań.

Nie oznacza to, że powinieneś gryźć się w język i nie wypowiadać się w tych rozmowach, po prostu mówiąc, że takt może pójść daleko.

Moim zdaniem, i z mojego doświadczenia, temat jest albo do dyskusji, albo nie; ludzie mogą swobodnie dyskutować o swoich przekonaniach, albo nie. Pomysł, że tylko ludzie religijni mogą rozmawiać o religii jest nieco głupi w większości kontekstów.

Rzecz, która ma tendencję do robienia wielkiej różnicy, to sposób, w jaki przekonania są dyskutowane. Taktyka. Atakujesz ich głęboko zakorzenione przekonania, czy też omawiasz swoje własne? Okazywanie szacunku rówieśnikom, a co za tym idzie - ich przekonania, mogą w znacznym stopniu przyczynić się do tego, że dyskusje te staną się mniej bolesne.

Zaufaj mi, wiem jak bardzo jest to trudne w niektórych przypadkach… Wpadam w demografię, którą wiele religii otwarcie prześladuje/d, i tak samo mocno jak czasami staram się nie wysadzać ich w powietrze. Czasami lepiej jest pozwolić im zobaczyć na własne oczy, że ich przekonania na temat ludzi takich jak ja są bezpodstawne. To często przypomina pracę Syzyfa, ale i tak jest to lepsze niż potępianie swoich bóstw i potwierdzanie swoich z góry przyjętych wyobrażeń. (Szczerze mówiąc, nadal się z tym zmagam, ale staram się… To może być zdumiewająco katartyczne, nawet jeśli wiem, że jest to często kontrproduktywne.)

So… Rather than:

Your beliefs about X are inconsistent, false, and thus laughable.

Try:

My beliefs about X are…

Widzę różne sposoby, w jakie to może się udać. Myślę, że w końcu, jeśli dyskusja religijna powoduje konflikt, rozwiązaniem nie jest naleganie na swoje prawo do dyskusji, ale poproszenie o nie.

Różnorodność sposobów:

Przykład 1

Joe: “Nie ma bekonu dla mnie.”

Fred: “Czy to dlatego, że jesteś koszerny? Wiesz, to też by oznaczało, że nie możesz używać włókien mieszanych (itd.). Twoja religia wydaje się dość niespójna.”

Tutaj Fred jest osobą, która wychowała religię i zachowywała się niewłaściwie.

Przykład 2

Joe: “Nie ma bekonu dla mnie. ”

Fred: “Oh, musisz spróbować– to jest pyszne.”

Joe: “Nie mogę– to jest religia.”

Fred: “Założę się, że masz na sobie mieszane włókna. etc., etc.). Your religion seems pretty inconsistent.”

Here, Joe brought up religion, but only through necessity. Fred jest nadal w błędzie.

Przykład 3

Joe: “Kanapka klubowa, proszę.”

Fred: “Wiesz, że ma bekon?”

Joe: “Nie ma problemu. I don’t keep koszher.”

Fred: “Ah. Just making sure you knew.”

Here, everybody’s fine.

Przykład 4

Joe: “In my religion, bacon is prohibited because reason and reason. Historycznie, ten powód, a także powód. Niektórzy ludzie również twierdzą, że jest to powód”

Fred: “Wiesz, zawsze zastanawiałem się, dlaczego ograniczenia dotyczące wieprzowiny są ściśle egzekwowane, ale inni, którzy wydają się być równie ważni na podstawie tekstu - na przykład o mieszanych włóknach - nie są.

Joe: "Yeah, that’s because reason– or possibly reason.”

Here, IMO everybody is fine. If there was a preexisting rule against any religious discussion, Joe was wrong to raise it, but it seems to me that everybody is being civil.

Example 5

Joe: “In my religion…

Fred: "You know, I’ve always wondered why…(same as above)”

Joe: “I don’t appreciate you criticizing my religion.”

Fred: “Um. I thought we were discussing religion.” Nie ma problemu– porozmawiajmy o baseballu.“

Joe: "Przecież religijny rozum i religijny rozum.”

Fred: “Joe? I understand that you don’t want me to talk religion, but in that case I need to ask you to stop talking religion.”

Here, everybody could have been fine if Joe had backed off after what looked like an initial misunderstanding, but Joe is wrong to persist.

Example 6

Joe: “In my religion…(new comment)”

Fred: “Joe, we agreed last time on no religious discussion. Porozmawiajmy o baseballu.”

Myślę, że masz rację, mówiąc, że jest podwójny standard. Jestem pobożnym hinduistą i jeśli mogę mówić o moich przekonaniach, ty jako ateista możesz również mówić o swoich przekonaniach. (W hinduskich pismach mówi się o ateizmie jako o własnej “religii”, ponieważ jest to sposób życia, który człowiek przyjmuje dla siebie)

Problem pojawia się, ponieważ ludzie zazwyczaj przyjmują go jako wszystkie religie po jednej stronie (wierzący w Boga), a a ateiści po drugiej stronie. Właściwie to nie zgadzam się z tym sposobem przedstawiania rzeczy. Ale ponieważ, jak już wspomniałaś, obrażają się, kiedy mówisz coś w ramach rozmowy, powiedziałbym “po co zawracać sobie tym głowę?”.

Po prostu odejdź, chociaż czuję, że będą obrażeni nawet przez to, kiedy zdarzy się to kilka razy. Otwarta dyskusja wymaga otwartego umysłu, a jeśli nie mają go teraz, to nie sądzę, aby mieli go w najbliższej przyszłości. W każdym razie bardzo ważne jest, aby zachować spokój w pracy, a ponieważ jesteś sam na swój sposób myślenia, będziesz musiał odpuścić, nawet jeśli ci się to nie spodoba.

Myślę, że ważne pytanie, które musisz sobie tutaj zadać, brzmi: dlaczego stało się to dla ciebie tak wielką sprawą?

Jeśli odpowiedź jest taka, że twoi koledzy sprawiają, że czujesz się wyśmiewany lub nękany swoją tożsamością ateisty, odpowiedź jest jasna. Powinieneś spróbować umówić się z nimi we wspólnym wysiłku, aby nikt nie czuł się nieswojo z powodu ich religijnej (lub niereligijnej) tożsamości. Jednak będzie to oznaczać, że będziesz musiał zobowiązać się do nie ujawniania swoich poglądów na temat religii, jeśli religia jest dyskutowana.

Ja również zostałem wychowany jako część wiary chrześcijańskiej i teraz nie jestem religijny (nie ateista, po prostu nie jestem religijny). Tak więc czuję się stosunkowo pewny siebie kwestionując Twoje twierdzenie, że “wiesz o tym tyle samo” co oni. Masz niewielkie lub żadne pojęcie, co to znaczy, że ta religia jest fundamentalną częścią twojej tożsamości. Dla ciebie jest ona w najlepszym wypadku akademicka; dla nich jest to ich życie. Twoje próby omawiania religii w czysto faktycznym sensie prawdopodobnie obrażają twoich kolegów w podobny sposób, jak koleżanka z dziećmi może być obrażona przez niechciane porady rodzicielskie od kogoś, kto ogłasza się sektą wolną od dzieci. Wiedzieć dużo o czymś, to nie to samo, co żyć. A dyskutowanie o czymś jako ktoś, kto jest znanym jej przeciwnikiem, różni się od dyskutowania o czymś, co jest przedmiotem zainteresowania lub częścią twojej tożsamości.

Opisujesz kolegę, którego obraziłeś, jako “niepewnego”, ale bycie obrażonym przez kogoś, kto wypowiada się przeciwko czemuś, na czym ci zależy, kiedy jest to omawiane, wydaje mi się dość racjonalne. Gdybym lubił program telewizyjny i za każdym razem, gdy rozmawiałem o ostatnim odcinku z kolegami z pracy, ten jeden z kolegów, o którym wiadomo było, że nie lubi, ciągle wskazywał dziury w fabule i złe aktorstwo, byłbym urażony i uważał ich zachowanie za antyspołeczne. Zastanawiałabym się nad tym, że chcą wywołać niezgodę tylko dlatego, że nie podzielają tego, co wszyscy lubią.

Nie wiem, w jakim stopniu dyskusja twoich kolegów o sprawach religijnych jest toksyczna, ale dobrze, że prawdopodobnie w twojej mocy leży nieco zdeklasowanie obecnego napięcia. Ponieważ każdy z wyjątkiem Ciebie postrzega religię jako normalną część swojego życia, będziesz musiał zaakceptować to, co się pojawi. Jeżeli czujecie się zdeterminowani, aby wziąć udział w tych rozmowach, zamiast wskazywać na wady starożytnych tekstów religijnych, to może moglibyście zadać swoim kolegom kilka pytań o rolę religii w ich życiu. Możesz być zaskoczony, że ich powody do bycia religijnym nie są tym, co zakładasz. Z kolei oni prawdopodobnie poczują się wobec ciebie bardziej pozytywnie, ponieważ nie zakładają, że wiesz tyle samo co oni o tej integralnej części ich życia i mogą nawet chcieć zadać ci pytania o twoją sytuację nie bycia religijnym.

Odwróć swoje pytanie dookoła.

Zdaję sobie sprawę, że odwrotność nie jest dokładnie symetryczna, ale nadal jest to przydatne ćwiczenie w relacjach międzyludzkich.

Rozważ następujący scenariusz: w jakich okolicznościach byłoby właściwe, aby osoba religijna przerwała rozmowę o banałach religii z dyskusją o ognistym życiu pozagrobowym, które cię czeka? Albo, co bardziej łagodne, po prostu podzielić się swoimi przekonaniami, próbując przywrócić Cię do gry?

To nie będzie Twoja ateistyczna grupa dyskusyjna online.

Ale co by było, gdyby to był długoletni przyjaciel? Takim, z którym miałeś długą historię wzajemnego szacunku, który oczywiście robił to z troski o Ciebie, itp. Ewangelizacja (dla religii lub przeciwko niej) najlepiej sprawdza się w kontekście solidnego związku. Ta osoba może nie zmienić twoich poglądów, ale twoja reakcja na tę próbę będzie prawdopodobnie zupełnie inna niż jeden z twoich współpracowników podchodzący do twojego biurka i mówiący ci, że idziesz do piekła.

Znowu zdaję sobie sprawę, że te dwie sytuacje nie są całkowicie symetryczne, ale w umysłach twoich współpracowników nie głoszą na ciebie ognia i siarkę, więc nie powinieneś robić dziur w ich rozmowach o chrześcijaństwie. A ponieważ wiem, że ludzie będą narzekać, mimo że dodałem już dwa zastrzeżenia, pamiętaj, że to, czy ta myśl jest uzasadniona czy nie, nie ma znaczenia: starasz się dogadać ze swoimi współpracownikami. Próbując przeprowadzić racjonalną, logiczną dyskusję na temat, który dla nich przyćmiewa ludzki rozum, nie ma zamiaru zaprzyjaźnić się w kontekście relacji zawodowych.

Wszystko to oczywiście wychodzi przez okno, jeśli zaczną np. wyśmiewać ateizm, wtedy to właśnie ich_zachowanie narusza niewypowiedziany kontrakt społeczny “żyj i pozwól żyć”.

Mam zamiar wziąć inny tack od innych odpowiedzi, a zamiast tego zasugerować swoim kolegom, aby lepiej zapoznali się z dziedziną Apologetics , jeśli planują “rozmawiać o zakupach” wokół ciebie. Apologetyka jest systematyczną obroną przekonań religijnych poprzez logiczne argumenty.

Ponieważ Apologetyka jest tak dobrze ugruntowana, nie ma powodu, aby Twoi koledzy musieli się wycofać z jakiegoś słabego zaprzeczenia, gdy przedstawiane są z pozorną sprzecznością. Zamiast tego powinna ona motywować ich do przeprowadzenia badań i odkrycia źródła sprzeczności oraz doktryn, które ją rozwiązują.

Nie wspominając o tym, że hipokryzją jest sugerowanie, że Twoje ateistyczne twierdzenia są obraźliwe, podczas gdy ich chrześcijańskie twierdzenia nie są. Za każdym razem, gdy mówią coś takiego, możesz to po prostu odzwierciedlić:

Well, your insistence that there is a God obraża moje głębokie przekonanie, że tam isn’t.

Parafrazując Monty Python, that’s not argument, that’s just contradiction. To głupie, a co więcej, tłumi przepływ dialogu międzywyznaniowego, który jest podstawą społeczeństw ceniących sobie wolność religijną.

Osoby zaangażowane w Apologetykę wiedzą o tym i lubią dobrą debatę religijną. Ich wiara jest wystarczająco silna, aby wytrzymać kilka stuknięć; co więcej, sami mogą rzucić kilka dobrych ciosów. Podejrzewam, że jeśli zrobią trochę badań, mogą znaleźć kontrargumenty do większości (jeśli nie wszystkich) typowych “ateistycznych” pozycji.

Zamiast rozdzielać przekonania swoich kolegów, skupię się na następujących kwestiach:

1. Ich przekonania i praktyki religijne nie obrażają cię, ponieważ wiesz, co uważasz za prawdę. W ten sam sposób Twoje przekonania nie powinny Cię obrażać, jeśli są podobnie stanowcze w swoich przekonaniach.

2. Istnieje cała szkoła filozofii chrześcijańskiej, sięgająca 2000 lat wstecz, która wspiera wolną i racjonalną obronę chrześcijańskiej wiary.

3. Debata religijna może w rzeczywistości _wzmocnić ich przekonania, zwłaszcza jeśli wysuwają argument, któremu ty (ateista) nie możesz się przeciwstawić. Ponownie, jeśli mają odwagę swoich przekonań, powinni dać Ci szansę.

Zasadniczo, daj im znać, że Twoja obecność jako “lojalnej opozycji” może być dla ich własnego dobra, ponieważ pogłębia ich rozumienie myśli chrześcijańskiej i przesuwa ich przekonania z prostej wiary na bardziej stabilny, racjonalny fundament. W przeciwnym razie, jeśli są zbytnio zaniepokojeni małą, przyjazną dyskusją, zawsze mogą uniknąć tematu, gdy są wokół ciebie.

• *

W związku z tym problemem jest to, że dzieje się to w miejscu pracy, gdzie nie możesz odejść i masz zadania do wykonania. Niestety, zależy to od uznania pracodawcy, aczkolwiek jest to ograniczone przez prawo pracy. Wydaje się, że jest to najbardziej istotny fragment:

S6 Employment Equity Act : “Żadna osoba nie może dyskryminować, bezpośrednio lub pośrednio, pracownika, w ramach jakiejkolwiek polityki lub praktyki zatrudnienia, z jednego lub więcej powodów, w tym rasy, płci, płci, ciąży, stanu cywilnego, odpowiedzialności rodzinnej, pochodzenia etnicznego lub społecznego, koloru skóry, orientacji seksualnej, wieku, niepełnosprawności, religii , statusu HIV, sumienia, przekonań, opinii politycznych, kultury, języka, urodzenia lub z innych dowolnych powodów”. źródło

Innymi słowy, jeśli Twoi koledzy mogą swobodnie rozmawiać o religii w miejscu pracy, Twój pracodawca nie może prawnie zabronić Ci tego samego. Jeśli pojawi się temat (np. “to mnie obraża”), zawsze możesz wspomnieć, że twoja kolej to tylko fair.

Widzę siebie w tobie.

Podczas gdy nie mam całkiem tego samego scenariusza, (jestem ateistą, ale w bardziej ateistycznym otoczeniu), jestem Vegan i mam bardzo podobne sytuacje na ten temat.

Czasami zdarza mi się, że podczas zamawiania nie wegańskich potraw, gdy chodzimy do restauracji, ludzie dają mi cynk, mimo że naprawdę mnie to nie obchodzi (podobnie jak twój szef sugerujący, że mówienie “błogosławię cię” jest dla ciebie obraźliwe) i jeśli ludzie mówią rzeczy, które uważam za głupie lub nieświadome mojej diety, lub o dietach nie wegańskich, często mam skłonność do wskakiwania w to, co wtedy postrzegam jako przyjazną rozmowę, ale co jest w zasadzie antagonizmem z uśmiechem. Nie mogę się powstrzymać od zagłębiania się w temat.

Jest bardzo prawdopodobne, że ugruntowałeś swoją pozycję jako przeciwnik religii, nie tylko dla siebie, ale dla innych. Jakakolwiek rozmowa na ten temat wzmocniłaby przekonanie, że jesteś w rzeczywistości antagonistą, nawet jeśli nie jest przeznaczona do tego, aby się z nim spotykać.

Reprezentujesz przeciwne opinie, gdzie wszyscy inni są w izbie echa porozumienia, a to postawi ludzi na krawędzi. Twoi koledzy są normalni, Ty nie jesteś. Stanowisz zagrożenie dla normalności, jesteś dowodem na to, że istnieje więcej niż jeden sposób na życie. Przekonania są często ściśle związane z tożsamością, a kwestionowanie ich nawet w sposób skryty jest zasadniczo atakiem osobistym. To, jak dobrze ludzie się z tym obcują, jest raczej bardziej zmienne. Twój młody urażony kolega prawdopodobnie czuje się nieswojo z tych powodów, tak samo jak wszystko inne.

Aby odpowiedzieć na to pytanie, zadaj sobie pytanie, czy chcesz być:

1) . ..ramą-wyzwaniem dla życia Twoich współpracowników

lub jeśli wolisz po prostu…

2) …dogadaj się z nimi.

Zakładając, że pierwszy, zastanów się bardzo uważnie jak mówisz o religii. Będziesz chciał się upewnić, że naprawdę debatujesz, a nie tylko rzucać im wyzwanie, gdy się tego nie spodziewają. Większość ludzi nie spodziewa się debaty na tematy, w które wierzą.

Zakładając, że drugi, ugryź się w język i nie przyczyniaj się do rozmów na tematy religijne, chyba że zapytasz o swoje zdanie. To najprostsze rozwiązanie, jakie widzę dla twojego problemu. To profesjonalne środowisko i osobiste przekonania ludzi, niezależnie od tego, jak bardzo są one rozpowszechnione, nie powinny mieć na nie żadnego wpływu.

Ten drugi działa dla mnie całkiem dobrze przez większość czasu.

Być może mógłbyś zapytać, czy istnieje polityka, że konkretny temat będzie poza tematem i nie będzie poruszany w biurze, w tym przypadku religia.

Łatwo jest myśleć o tym używając innego tematu.

Na przykład:

Myślisz, że konkretna drużyna piłkarska jest najlepsza, nie może zrobić nic złego; nawet jeśli przyszła jako ostatnia.

Wszyscy Twoi współpracownicy czują to samo, co inni.

lub

Musisz mieć otwarte okno w biurze, aby mieć świeże powietrze; ma to wpływ na Twoje zdrowie.

Twoi współpracownicy też martwią się o swoje zdrowie, ale chcą, aby okno było zamknięte.

Dobra czy zła zazwyczaj rządzi większość, ale jeśli możesz wyjaśnić, że rozmowa prowadzi do złych uczuć, nie zwiększa wydajności pracy i nie ma nic wspólnego z pracą, którą wykonujesz, być może ludzie zgodzą się, że to strata czasu.

Zazwyczaj to właśnie na podstawie takich przekonań (Twoich lub ich oraz innych religii) możesz mieć tylko jedno przekonanie; w przeciwnym razie jesteś w błędzie. To jest to, co z pewnością sprawia, że someone (lub niektóre grupy/grupy) są błędne. Jeśli nie ma żadnych dowodów na poparcie swojego stanowiska i nie ma konieczności jego podnoszenia, najlepiej jest, aby każdy znalazł coś innego do omówienia, na przykład pracę.

Jeśli coś cię złości lub sfrustrustruje, ważne jest, abyś nie rozmawiał o tym, dopóki nie przestaniesz się złościć lub denerwować. Musisz poczekać. Następnie w innym momencie podejdź do osoby i zapytaj, czy pamięta ona ten incydent. Następnie możesz im powiedzieć, że to, o co pytali lub dyskutowali, postawiło Cię w niemożliwej sytuacji. Mówisz im, aby nie robili tego ponownie, proszę. Powinno im to uświadomić, że istnieją trwałe konsekwencje dla ich lekkiej rozrywki i że chcesz, aby to odwołali.

Może to pomóc w obiektywnym spojrzeniu na problem, bez uwzględnienia kąta religijnego. Jeśli potrafisz utrzymać ten kąt z dala od początkowej analizy, twój problem jest prawie rozwiązany, jeśli widzisz podstawowy problem, który jest kwestią debaty, dosłownie, kwestią manier i grzeczności jako kwestii retoryki.

Jeśli jesteś kimś takim jak ja, starasz się być prowokacyjny. Domagasz się równej pozycji, bo jej nie ma. Inni mogą być skłonni to przyznać, ale nie więcej. Twoje działania są paradoksalne, ponieważ starasz się zaangażować je w dyskusję, która powinna zakończyć się wnioskiem, że nie było o czym dyskutować. To jest subversive.

Prowokacja często przerywa dyskurs, próbując przejąć inicjatywę w dyskusji. Ale jeśli zmienisz temat dyskusji, to jest to destrukcyjne. Na marginesie: Pomyśl o prowokacji jako o mówieniu (voco) przed (pro) innymi, a raczej o próbach robienia tego, gdy inni mówią, jako o zakłócaniu. Mogłeś więc wydawać się agresywny i destruktywny.

Zamiast tego, możesz spróbować być konstruktywny. Potrzebujesz zestawu aksjomatów (twoja hipoteza robocza) i zestawu podstawowych wartości (podstawowa prawda) - nawet jeśli nie masz żadnej podstawowej prawdy, to jest to twoja podstawowa prawda. To rozumie się samo przez się, dosłownie. Co więcej, twoje życzenie wzięcia udziału w dyskusji w czasie lunchu powinno być warte zachodu. Jeżeli jest to wzajemne uczucie, to przynajmniej, jeżeli przetestujesz swoje argumenty z ich pomocą, zależy to od współpracy. Tak więc argument musi być przystępny, strawny i otwarty na dyskusję. Dowód przez sprzeczność może zadziałać, jeśli sprawa jest bardzo prosta, ale w przeciwnym razie law wykluczyć środek … cóż, wyklucza kompromis.

Bezkompromisowy ton może naruszyć zasadę otwartości, do tego stopnia, że nie należy traktować go poważnie. Propozycje są właśnie takie. Natomiast pytanie służy więcej niż propozycja, ponieważ również podpozycje są zależne od modułowych predykatów.

Sposób, o którym tutaj mowa to czy Twoje przekonania są silniejsze, co zależy od przekonań innych. Biorąc pod uwagę powyższe twierdzenie, możesz być spokojny zakładając, że inne przekonania są również tylko propozycjami, które są testowane. Tak więc najlepsze, co możesz zrobić, to być przykładem swojego własnego przekonania. Jeśli nie zawiera to żadnego przekonania religijnego, nie buduj własnego przekonania na niewiernych, jeśli jest wystarczająco dużo wspólnego przekonania, aby na nim budować.

Staje się to trudne, jeśli niewierne wkracza w twoje własne przekonania, wiem, ale jest to najczęściej konsekwencją raczej światowych spraw. Twój szef zakłada dla ciebie ochronę. Postaraj się przyjąć zasługi.

W zależności od tego, jak bardzo chcesz być konfrontacyjny, możesz poprosić tę osobę, aby przestała rozpowszechniać swoje poglądy religijne w twojej obecności - lub możesz po prostu odejść, metaforycznie, mówiąc coś niezobowiązującego lub wskazując, że cię to nie obchodzi. Ale oba te scenariusze są mniej niż idealne, ponieważ nieuchronnie prowadzą do konfliktu - to, czego naprawdę potrzebujesz, to rodzaj rozejmu, w którym możesz być wierny sobie i wyrażać swoje opinie, a oni mogą poczuć, że nie atakujesz czegoś, co jest dla nich ważne.

Jest to naprawdę trudne, ponieważ z jednej strony, wyraźnie czujesz, że jest to raczej uciążliwe; z drugiej strony, ludzie religijni są dość często zasadniczo niepewni siebie - przynajmniej takie jest moje doświadczenie - i łatwo się obrażać i czuć, że jesteś w ich sprawie.

To, czego nauczyłem się przez lata, pracując w Wielkiej Brytanii z kolegami z różnych środowisk, to otwartość, bezpośredniość i szacunek w moim ateizmie. Być może jest to dla mnie łatwiejsze, ponieważ jestem autentycznie zainteresowany innymi kulturami, więc będę pytał o ich tradycje itp. Szacunek jest tu kluczowy - staram się znaleźć wspólną płaszczyznę, a nie atakować ich przekonania; wszystkie kultury, z których zdaję sobie sprawę, podzielają duży rdzeń wartości moralnych, takich jak uczciwość, wiarygodność, dbałość o rodzinę i dzieci itp. To ustanawia związek, w którym można nie zgadzać się na bardziej peryferyjne sprawy bez powodowania większych konfliktów.

• *

Podsumowując, myślę, że trzeba szukać kompromisu, który jest do przyjęcia dla wszystkich zaangażowanych. Dowiedz się, dlaczego ta osoba uważa, że jesteś za bardzo, i bądź gotów zaakceptować, że jest to prawdziwa sprawa dla tej osoby, nawet jeśli w twojej opinii jest to trywialne. Następnie pracujcie razem nad stworzeniem protokołu, który będzie działał dla obu stron.

Rozegrałbym to bezpiecznie. Faktem jest, że o ile nie jest sprawiedliwe, aby ktoś komentował, co może obrażać jedno z twoich usposobień, a następnie pociągał cię do odpowiedzialności za to samo, to lepiej nie mów nic, co mogłoby go obrazić, gdyby nie było to naprawdę konieczne.

Na przykład, jako Żyd często słyszę, jakie są błędne przekonania na temat Biblii. Jeśli jestem zaangażowany w rozmowę, w której się pojawia, nie będę się starał jej poprawić, chyba że inni ludzie wykażą zainteresowanie moją opinią. Jest kilka powodów, dla których wyrażanie mojej opinii może być obraźliwe, więc najlepiej tego unikać.

**Wyobraźcie sobie niemieckiego uczonego i francuskiego uczonego - niemiecki uczony lubi mówić o niemieckim, a francuski lubi mówić o francuskim - wszystko dobrze i dobrze.

Mniej dobrze jest, gdy niemiecki uczony mówi: “Literatura francuska jest straszna, wewnętrznie sprzeczna, głupia, strata czasu, a ludzie, którzy ją lubią, są idiotami. "Czy to prawda, że nie lubisz ludzi, którzy mówią ‘pobłogosław’?”

Ale nie bierz tego za carte blanche, by krytykować innych ludzi i ich religię[s].

Jedną z cech charakterystycznych “sekciarza” jest pogląd, że “tylko to jest prawdą, wszystko inne jest fałszywe” - być może nie powinieneś robić tego samego sam?

Być może twój stosunek do religii może być taki, “nie krytykuj tego, czego nie rozumiesz”. Oczywiście zasadne jest, abyś zdecydował, że religia nie jest warta uczenia się, nie jest warta zrozumienia - ale kiedy muszę gdzieś narysować linię (co wszyscy robią, zwłaszcza w kwestiach religijnych), to rysuję ją gdzieś tak jak tam - tzn. że twoje opinie jako ateisty są w pewnym sensie nie na temat, kiedy tematem jest religia.

Nie sądzę, aby to było __________ “podwójne standardy”. To tak, jakby moje opinie jako wegetarianina były nie na temat, kiedy ludzie mówią o jedzeniu mięsa - i mogą wiedzieć, że jestem wegetarianinem, byłoby jednak niegrzecznie (być może nieprzyjazne, nietolerancyjne, skłaniające się ku nieznośnemu lub nie do zniesienia) wtrącać moje nieakceptowalne poglądy do rozmowy za każdym razem, kiedy rozmawiają na ten temat między sobą w moim towarzystwie. Ludzie już znają moje zdanie, mniej więcej, a jeśli lub kiedy chcą więcej, mogą pytać.

“Tolerancja religijna” sugeruje, że nie należy krytykować ich poglądów, należy pozwolić im na swobodny wybór własnych. I nie rób z nich religii.

• *

Nawiasem mówiąc myślę, że jest to bardziej - lub mniej - polityka na Stack Exchange, na przykład - na stronach poświęconych religii, aby odpowiedzieć na pytania dotyczące jednej sekty, nie będąc bezinteresownie krytycznym wobec innych; oraz na Stackoverflow, aby odpowiedzieć na pytania dotyczące języka programowania bez krytykowania innych.

Również w tym samym duchu, rozważ użycie I-wiadomości “:

W komunikacji interpersonalnej, I-wiadomość lub I-oświadczenie jest zapewnieniem o uczuciach, przekonaniach, wartościach itp. osoby mówiącej, zazwyczaj wyrażane jako zdanie zaczynające się od słowa "ja” i kontrastowane z “wiadomością o tobie” lub “twoim oświadczeniem”, które często zaczyna się od słowa “ty” i skupia się na osobie, z którą rozmawiamy.

Na przykład, mówienie “ I wierzyć w to” jest dużo bardziej uprzejme niż mówienie “ You być głupimi wierzyć w to”.

Jeśli wiadomość “ja” zawiera “ty - wiadomość”, może to być problematyczne w sytuacjach konfliktowych.

I mówienie “wierzę, że jesteś głupi” nie jest dobrym przykładem uprzejmości.

Z tego, jak opisujesz rzeczy, brzmi to tak, że to, co postrzegasz jako “omawianie” tych rzeczy, jest postrzegane przez twoich współpracowników jako “atakowanie” ich, nawet jeśli po prostu stwierdzasz obiektywne fakty (“Biblia mówi słowo w słowo…”) w neutralny sposób. Twój komentarz

I prawdopodobnie nie spodoba mu się to, co mam do powiedzenia…

pokazuje, że zdajesz sobie sprawę, że nawet twoje neutralne komentarze mogą irytować niektórych ludzi.

Jestem religijny i przez całą moją szkołę konsekwentnie otaczają mnie ludzie “atakujący”, przez większość czasu poprzez ogólne obserwacje i komentarze (podobne do twojego przykładu), ale czasami bezpośrednio atakujący mnie i moją religię. Na początku było to trudne, jednak jak usłyszałem co ludzie mówili, stopniowo rozwinąłem umiejętność identyfikowania gdzie, patrząc na mój zbiór wierzeń, logika ich wypowiedzi załamała się i nie czułem się już zagrożony takimi komentarzami. Brzmi to tak, jakby pański kolega był nadal w “trudnym na początku” etapie rozwoju, który dorównuje przynajmniej mojemu. Jest wiele rzeczy, które mógłbym powiedzieć, aby mu pomóc, ale to nie on zadaje to pytanie.

Aby odpowiedzieć na Twoje pytanie, myślę, że ważne jest, aby odbyć szczerą rozmowę, podczas której spróbujesz dowiedzieć się, co dokładnie powiedziałeś, że go obraziłeś, sprawdzić, czy jest to coś, co powinieneś naprawić/zmienić, i spróbować się lepiej zrozumieć. Następnie możesz wyjaśnić, że to niesprawiedliwe, aby spodziewał się, że może on dyskutować o religii, ale ograniczyć swoje prawo do tego. A ze swojej strony, powinieneś ocenić komentarze, które zgłaszasz, aby sprawdzić, czy ich zamiarem jest po prostu rozmowa na jakiś temat lub czy (być może nieświadomie) rzeczywiście próbujesz zaatakować ich przekonania. Jeśli to drugie, to myślę, że jeśli takie komentarze będą kontynuowane, to prawdopodobnie ponownie się obrażą.