Mam diametralnie różne doświadczenia z tym, że podróżowałem po całych Stanach Zjednoczonych, a teraz mieszkam w obcym kraju.

Po pierwsze, uważam, że sformułowanie tego pytania jest nieprawidłowe, więc najpierw przedstawię kilka podstawowych informacji. Jest to almost tak różna kwestia jak dialekt pomiędzy różnymi obszarami.

W niektórych częściach kraju ludzie mówią “soda” w odniesieniu do ogólnego napoju bezalkoholowego. Na południu mówimy “koks”, inne miejsca mówią “pop”. To, o co prosisz swoją żonę, to zmiana jej dialektu (w efekcie). Dla wielu ludzi stwierdzenie “Chciałbym, żebyś posprzątał swój pokój” jest tak samo grzeczne i może nawet bardziej poprawne niż “posprzątaj swój pokój, proszę”.

Mimo że w niektórych częściach świata jest to dopuszczalne (a nawet pochlebne), nie mówimy o czymś tak “danym”, jak proszenie jej, żeby przestała bełkotać przy stole. Próbujesz naprawić coś, co nie jest łamane przez standardy, które ona wychowała. To jest trudniejsze do sprzedania i jeśli naprawdę uważasz, że to jest ważne, to będzie to musiała być decyzja, którą wspólnie podejmiecie na temat tego, jak wychowywać swoje dzieci.

Usiądź z nią, porozmawiaj o tym, że tak została wychowana i jest to dla Ciebie ważne. Upewnij ją, że rozumiesz, iż zdajesz sobie sprawę, że nie mówiąc “proszę” i “dziękuję” niekoniecznie jesteś w błędzie, ale to dla Ciebie wielka sprawa i to jest coś, czego chciałbyś nauczyć swoje dzieci.

Jeśli oboje zgadzacie się co do tego na tym poziomie, to po prostu odpowiedzcie przypomnieniami swoim dzieciom, kiedy nie powiedzą “proszę”, że będzie to działać w sposób naturalny w Twoich nawykach wychowawczych, a ona zacznie to robić.

Z mojego doświadczenia wynika, że kiedy ty i twój współmałżonek macie różne wartości dotyczące czegoś, co ma wpływ na dzieci, ale nie jest to sprawa życia lub śmierci, **lepiej jest samemu konsekwentnie modelować własne wartości niż próbować zmieniać współmałżonka. *

Zakładając, że jesteś stałym, znaczącym uczestnikiem życia Twoich dzieci, dzięki Tobie uzyskają odpowiednią ekspozycję na pożądane wartości, i otrzymają dodatkową, wartościową lekcję o szanowaniu wyborów innych ludzi i współistnieniu z różnymi systemami wartości. Moralność jest jak witaminy. Są one niezbędne do życia, ale nie musisz mieć tego samego zestawu moralności z każdego źródła, aby się rozwijać. Jeśli dostaną Moral A od Ciebie i Moral B od swojej mamy, to i tak skończą z pełnym zestawem tego, czego potrzebują.

Nie znaczy to, że powinieneś stać z boku i patrzeć, jak Twój współmałżonek uczy Twoje dzieci czegoś, co uważasz za prawdziwie moralnie odrażające, ale nie brzmi to tak, jakby któryś z Twoich nieporozumień wzrósł do tego poziomu. (Gdyby tak było, prawdopodobnie byłoby to coś, co musielibyście wypracować między sobą, niezależnie od jakiegokolwiek zaangażowania dzieci).

Już wykonujesz świetną robotę, przedstawiając swoje argumenty za tym, aby nauczyć dzieci mówić “proszę”, a także pokazałeś zrozumienie, że twoja żona może nawet celowo nie mówić “proszę”. Tak więc, jest dość duża szansa, że twoja żona zrozumie, jeśli porozmawiasz z nią o tym, i dostosować jej zachowanie, oczywiście, z kilkoma przypomnieniami. Może to jednak zająć trochę czasu, ponieważ prosisz ją, aby zmieniła coś, czego prawdopodobnie nawet świadomie nie robi.

Ponieważ martwisz się, że ona to robi tylko dlatego, że ją o to poprosiłeś, nie pytaj jej bezpośrednio. Zamiast tego możesz użyć taktyki, której moja mama dużo używała w wychowaniu mnie, a która, jak widziałem, sprawdza się również w kontaktach z ludźmi (czy to współpracownikami, czy przyjaciółmi). Używaj jej ostrożnie, bo jeśli zrobisz to źle, twoja żona na pewno poczuje, że ją wrabiasz. Technologia jest skupiona wokół zasady przedstawiania swojego pomysłu w taki sposób, że ludzie nie myślą, że to twój pomysł, ale swój własny. Osobiście zauważyłem, że jeśli coś jest “moim pomysłem”, to łatwiej jest to zapamiętać i trzymać się tego.

Więc zamiast mówić do niej “mam pomysł, chciałbym żebyś powiedziała "proszę” bardziej, żeby dzieci miały dobry wzór do naśladowania", upewnij się, że rozmowa, którą zamierzasz odbyć spotka się z kilkoma (jeśli to możliwe wszystkimi) z tych punktów:

• Nie mów “mam pomysł”. Nie mów, że to jest twój pomysł. Nie mów, że to twój pomysł. Nigdy. Obejmuje to również “Myślałem o tym” lub cokolwiek innego, w tym zaimek, który odnosi się do Ciebie. Zamiast tego, przejdź do rzeczy takich jak: “Czy zauważyłeś, że nasze dzieci nie mówią często "proszę”?“ lub "Czy uważasz, że nasze dzieci muszą nauczyć się mówić "proszę” częściej?“ lub, jeśli chcesz uniknąć wrażenia, że używasz dzieci jako narzędzia do negocjacji: "Czy uważasz, że jesteśmy dobrymi wzorcami do naśladowania, jeśli chodzi o bycie grzecznym?”
• Daj bardzo ogólny przegląd tego, co chcesz osiągnąć. W tym przypadku to rodzice dają przykład, a dzieci mówią “proszę” i są uprzejme: “Czy uważasz, że dzieci zdają sobie sprawę, że mogą mówić "proszę” częściej?“ "Czy uważasz, że dzieci potrzebują lepszych przykładów?” “Czy nie przeszkadza nam dawanie takiego przykładu?”
• Miejmy nadzieję, że uda jej się wypracować coś w rodzaju “Gdybym powiedziała "proszę” więcej, dzieci mogłyby zacząć to robić! Jeśli tak, pochwalcie ją za uświadomienie sobie tego i za to, że tak świetnie się nad tym zastanawiacie!
• Alternatywnie, zamiast tylko wskazywać, co może osiągnąć bycie modelem, możecie wskazać, co może się nie udać, jeśli nie nauczą się mówić “proszę”. Jest to trudne, ponieważ zarówno Twoja żona, jak i dzieci wydają się być w porządku, więc jeśli nie masz świetnego przykładu, zostawiłbym to na razie.

Jeśli Twoja żona wymyśla rozwiązania problemu, które nie są całkiem to, co chcesz, możesz wskazać jej właściwy kierunek, robiąc własne sugestie. Użyj pozytywnych technik wzmocnienia i sprzężenia zwrotnego, więc wskaż, że Twoja żona wymyśliła świetne rozwiązanie, ale może być nawet lepiej, jeśli…

W skrócie: Jeśli martwisz się, że ktoś robi coś tylko dlatego, że go o to poprosiłeś, nie pytaj go bezpośrednio i sprawdź, czy nie wymyśliłby tego samego na własną rękę.

Wspomniał pan o bardzo ważnym aspekcie: bycie przykładem dla pańskich dzieci i od tego momentu chciałbym pokazać panu głębszą perspektywę.

Powiedział pan, że rozmawiał z żoną, ale na razie nie działa. Wierzę jej i rozumiem ją, ponieważ nie jest łatwo stracić stare nawyki i zastąpić je nowymi. Będzie jej ciężko, ponieważ od lat nie używa słowa “proszę”, by nagle zacząć go używać. Więc daj jej czas i (o to mi chodzi) Bądź dla niej przykładem, najpierw.

To znaczy, używaj please kiedy tylko będzie to konieczne. Możesz nawet nadużywać please od czasu do czasu.

Czy mogłabyś potrzymać to dla mnie, proszę?

lub

Czy mogłabyś poczekać na mnie, proszę?

lub

Czy mogłabyś podać mi sól, proszę?

Używaj jej tak często jak tylko możesz, i zaznacz ją. Używajcie jej z dziećmi, z nią, kiedy jesteście tylko we dwoje, kiedy jesteście całą rodziną razem.

Dlaczego ja to proponuję? Ponieważ pary mają tendencję do mówienia, patrzenia, działania i myślenia w ten sam sposób. Więc jeśli macie nawyk mówienia please, jeśli będziecie to robić za każdym razem, gdy będzie to konieczne i jeśli będziecie uczyć wasze dzieci, żeby to mówiły, wasza żona też po prostu do tego dojdzie.

Zanim oboje będziecie przykładem dla waszych dzieci, musicie najpierw być przykładem dla waszej żony, nie dlatego, że nie wie, ale dlatego, że musi odziedziczyć ten nawyk po kimś. A ten ktoś… to ty.

Ik wil graag de mentaliteit van uw vraag hier aanvechten:

Het klinkt alsof u het gevoel heeft dat uw vrouw nog steeds beleefd is, althans tot op zekere hoogte, als u dingen vraagt. In plaats van je kinderen expliciet te leren om altijd “Alsjeblieft” en “Dank U” te zeggen, kun je dit in plaats daarvan zien als het leren van je kinderen verschillende manieren om beleefd te zijn.

Het is mijn ervaring dat soms, als je beleefd bent, het zeggen van “Alsjeblieft” volledig verkeerd wordt geïnterpreteerd als neerbuigend zijn. Ik weet niet hoe gewoon dit is, het is slechts een ervaring waar ik me de laatste tijd volledig van bewust ben, maar ik vind het wel gewoon genoeg om er rekening mee te houden. In dat geval kan het heel nuttig zijn om te leren beleefd te zijn zonder specifieke trefwoorden te moeten zeggen.

U, op basis van de klanken ervan, modelleert het klassieke model van beleefdheid, met behulp van de juiste woorden en toon. Dat is geweldig, en ik stel niet voor om het op te geven! Het is nog steeds belangrijk voor kinderen om de beleefde woorden te leren, hoe ze ze moeten zeggen, en wanneer ze ze moeten gebruiken.

Maar het is ook belangrijk om ze te leren beleefd te zijn door middel van expressie, toon en lichaamstaal alleen. In sommige situaties zijn alstublieft en bedankt echt overbodig. In andere situaties kunnen ze, als ze gebruikt worden, een eis om een “beleefdheidsverzoek” te zijn, dunnetjes overkomen. In staat zijn om beleefd te zijn zonder de “magische woorden” is net zo belangrijk als het kennen van de magische woorden en hoe ze correct te gebruiken.

Ik adviseer zitten met je vrouw en het hebben van een eerlijke discussie over welke vaardigheden van beleefdheid u elk model voor uw kinderen. Als je het gevoel hebt dat je vrouw een beetje beleefder zou kunnen zijn zonder de woorden te gebruiken, kan dat een ander ding zijn om met haar op te voeden. Het kan zijn dat haar opmerking dat je “een beetje gelijk hebt” in overeenstemming is met wat ik hier voorstel: Ze voelt dat “alsjeblieft” inderdaad belangrijk is, maar ook dat beleefdheid zonder “alsjeblieft” belangrijk is, en dat je elk model een andere vorm van beleefdheid hebt.

Vergeet niet: Gewoon het woord gebruiken maakt het verzoek niet beleefd. Toon, expressie en lichaamstaal zijn net zo belangrijk als de woorden. Om een van je voorbeelden te gebruiken, “Geef het zout door, alsjeblieft” is misschien niet “beleefd” als je een verveelde, bevelende of agressieve toon gebruikt. Een eenvoudige _“Geef het zout door” met een vriendelijke toon, een vrolijke glimlach of een andere beleefde lichaamstaal kan ook “beleefd” zijn en heeft het woord niet eens nodig.

Terwijl _“Geef het zout door” met dezelfde lichaamstaal als _“Geef het zout door”, zou het beleefder overkomen, omdat het faken om je kinderen te leren “alsjeblieft” te zeggen een averechts effect zou kunnen hebben als het om welke reden dan ook minder-vriendelijk overkomt. (Ik zeg niet dat je dit doet, of dat dit gegarandeerd is als je altijd ‘alsjeblieft’ gebruikt. We zijn echter wel menselijk, en mensen kunnen fouten maken of dingen zeggen op een andere toon dan bedoeld).

Jesteś moim partnerem? Tylko żartowałem. Brzmisz jak mój partner. Oto nasza historia.

Jestem notorycznie zły w mówieniu “proszę”. Musiałem gdzieś porzucić ten nawyk. To jest to, co naprawdę jest, nawyk. Nie to, że jestem niegrzeczny - przynajmniej mam nadzieję, że nie - ale po prostu zapominam. Użyję tego w niektórych zdaniach, jak “Czy mógłbyś podać sól, proszę?”, ale zapomnę o tym w innych, jak “Kiedy tam będziesz, możesz wziąć moje klucze?”. To jest podstępne.

To wszystko to kwestia przyzwyczajenia. Nie zauważyłem tego, dopóki mój partner nie zwrócił na to mojej uwagi. Nawyki są trudne do złamania, ale też trudne do stworzenia. Aby wprowadzić ją w ten nowy nawyk, jak w przypadku każdego nawyku, chcesz dwóch rzeczy:

1. Chcesz, aby zaangażowała się w nawyk.

2. Chcesz, aby rzeczywiście trzymała się nowego nawyku.

Dla 1. Chcesz z nią porozmawiać i zobaczyć, co u niej słychać. Zapytaj ją, czy chce się do tego zobowiązać. Jeśli tego nie zrobi, obawiam się, że to nie zadziała. 2 jest trudniejsza do pomocy. Będzie musiała to zrobić głównie sama. Mój partner pomógł mi, mówiąc “proszę” za każdym razem, gdy zapomniałem tego wyrażenia i nie mogliśmy być podsłuchani. Jego celem było nie zawstydzać mnie, po wszystkim.

Tutaj można znaleźć kilka więcej wskazówek, które pomogą Ci dostać się do nawyków. Niektóre z nich wydają się istotne: https://www.lifehack.org/articles/featured/18-tricks-to-make-new-habits-stick.html

W Wielkiej Brytanii (i być może w innych miejscach) rodzice pytają “co to za magiczne słowo?”, gdy dzieci zapominają powiedzieć “proszę”.

Jeśli Twoje dzieci są wystarczająco dorosłe, by zacząć im to mówić, dość szybko zaczną czerpać wielką radość z mówienia tego do mamusi (dobrze, że ja to robię).

To może być również Twoja żona jest lekko autystyczna (a może nie), jak jedna rozmowa, która sprawiła, że otworzyłem oczy

on: “why don’t you say thank you?” me: “I forget, but you know I mean it” him: “we don’t know that”

thinking people know what you know is a trait, and just realising this really helped me remember to use the simple words that had seemed pointless.

So ask her why she doesn’t say it.

Jestem całkiem pewien, że gdyby pańska żona była nauczycielem, oczekiwałaby manier w tych, których uczy. Jeśli tak jest, to jest prawie na pewno świadoma użycia/nieużywania tego słowa. To dobrze, bo kiedy ktoś osiągnął dorosłość i jest albo w, albo z nawyku robienia czegoś, to _ może być trudno “nie nauczyć się” tego zachowania. Ale jeśli potrafi wykryć, że brakuje tego słowa u dzieci, lub u uczniów, to powinna mieć poziom świadomości, by zmienić je w sobie.

Jest to dość prosta dyskusja, którą trzeba odbyć, a słowa powinny być oczywiste. Pułapką jest to, że nie chcesz zabrzmieć patronizująco, kiedy mówisz o tym do niej. Kiedy jeden dorosły traktuje drugiego jak dziecko lub jeśli ktoś postrzega to w ten sposób to prawie zawsze pojawiają się argumenty.

Musisz wrócić do swojego długiego związku. Jesteście małżeństwem od 5 lat, razem pewnie więcej, i macie dzieci. Znasz się całkiem dobrze, a widać to po tym, że masz już wyjaśnienie, dlaczego twoja żona nie mówi “proszę” - myślisz, że jest sprawna. Brzmi bardzo praktycznie, więc jeśli podejdziesz do tego w praktyczny sposób, myślę, że osiągniesz najlepsze rezultaty.

Być może powiedz:

Wiesz, że myślałem o przykładzie, jaki dajemy naszym dzieciom, gdy chodzi o mówienie “proszę” i “dziękuję”. Nigdy nie przejmowałam się tym, kiedy ze sobą rozmawialiśmy, ponieważ znam cię tak dobrze, że chyba niektóre rzeczy po prostu idą same z siebie. Ale myślę, że powinniśmy się bardziej starać, by zawsze mówić “proszę”, by dawać dzieciom przykład. Co o tym sądzisz?

I zobacz, dokąd to zmierza. Mniej konfrontacyjne jest mówienie “my” niż “ty”, ale jeśli ona naciska na ciebie, abyś powiedział, że masz na myśli ją, to postaraj się nie oskarżać. Twój punkt musi pozostać, że to nie ma tak dużego znaczenia dla you ponieważ ty know ona ma dobre serce i nie jest niegrzeczna.

Find out what her views are

You mention she said that you’re somewhat right, meaning she doesn’t fully agree with you, which explains why nothing is changing. I think you need to ask her what her view is–in what ways does she think you’re right, and in what ways does she think you’re wrong? Jeśli chcecie współpracować w tej sprawie jako para, musicie najpierw zrozumieć, skąd ona pochodzi. To jest okazja, by dowiedzieć się, skąd pochodzi. Pomoże Ci to w poinformowaniu Cię o kolejnym kroku: czy nadal naciskasz na tę sprawę, a jeśli tak, to w jaki sposób. Pokaże jej również, że zależy ci na jej myślach i uczuciach w tej sprawie, co jest bardzo ważne w małżeństwie.

Chyba przegapiłeś jakiś ważny szczegół. Jeśli pańska żona jest nauczycielem, jest przyzwyczajona do zajmowania autorytarnego stanowiska. Więc do dzieci w klasie to nie jest “Proszę być cicho”, ale raczej “Bądź cicho”.

Porozmawiaj z żoną i nią, jeśli jest skłonna zrobić z tego grę z dziećmi. Jeśli więc powie, a nie zapyta, jedno z Twoich dzieci “Podaj sól”, niech dziecko zapyta “Jakie jest magiczne słowo?”

Najpierw pomoże to dzieciom nauczyć się dobrych manier. Może to również pomóc jej odróżnić bycie w pracy od bycia na zewnątrz i w świecie. Ale pamiętaj o starym przysłowiu… “Jeśli mama nie jest szczęśliwa, to nikt nie jest szczęśliwy.”

Mam ten sam problem z członkiem rodziny, który tak się składa, że jest również nauczycielem. Zastanawiam się, czy jest to nawyk wynikający z bycia w środowisku, w którym codziennie trzeba zarządzać małymi dziećmi i rozmawiać z autorytetem.

Frustracja, jaką mamy jako rodzina, polega na tym, że ona nie prosi, a zamiast tego każe ludziom robić za nią rzeczy. To bardzo stresujące, że zamiast prosić, ciągle rozkazuje, a zbyt długie wizyty są dla niej wyczerpującym, bolesnym doświadczeniem.

Będzie mówić takie rzeczy: “Go get this for me” zamiast “Would you get this for me?” i “Help me with this” zamiast “would you help me/can you/please/etc.”

Po latach namawiania, delikatnych przypomnień i rodzinnych rozmów widać, że jest zadowolona i szczęśliwa taka, jaka jest i nie ma chęci na zmiany. Nadal wzmacnia swoje zachowanie, reagując instynktownie w sposób, który wymaga, aby świat wokół niej się zmienił i zaakceptował ją taką, jaka jest; nawet do łez.

Jest dobrą osobą i ma miłe serce. Chociaż jest zakłopotana, gdy zwrócono jej uwagę, nie ma wyrzutów sumienia z powodu tego zachowania i nigdy nie podjęła wysiłku, aby się zmienić. Powiedziała nam, i nadal mówi nam, nie mówiąc nigdy na głos, że nie chce się zmienić. I wiem, że ona nigdy nie będzie.

Od tego momentu będziesz musiał sam odkryć, czy twoja żona ma prawdziwą chęć zmiany swojego zachowania. Nawet jeśli powie inaczej, jej działania, język ciała i emocje powiedzą Ci prawdę, której nawet ona może nie zaakceptować.

Powodzenia.

Z osobistego doświadczenia (nie z “proszę”, ale z innymi rzeczami o podobnym charakterze):

You powinien starać się być najlepszym przykładem. Nie możesz zmuszać innych, by byli dobrymi przykładami. Dzieci biorą to na siebie. Tzn. jeśli you będą konsekwentnie mówić “proszę” i “dziękuję”, najprawdopodobniej zrobią to samo, gdy będą rozmawiać z you. Nie rób tego niezręcznie, prosząc ich o powiedzenie “proszę”. Po prostu zrób to sam.

Wtedy prawdopodobnie będą mówić inaczej do ciebie i twojej żony. Ale to powinno być w porządku. W świecie zewnętrznym w końcu rozwiną swój własny styl i użyją słowa “proszę”, kiedy będzie to właściwe, a kiedy nie.

Mały eksperyment myślowy: co by było, gdyby twoja żona uważała, że mówienie “proszę” jest naprawdę złe, a ona chciała, żebyś przestał to mówić, kiedykolwiek. Jak wysoko oceniasz szansę na to, że cokolwiek ona mówi do ciebie, może zmienić twoją opinię i sprawić, że przestaniesz to mówić? Nic dobrego by z tego nie wyszło…