Jak mogę się upewnić, że ludzie wiedzą "Co dzieje się na boisku, pozostaje na boisku"

Nie możesz.

“Co się dzieje na boisku, zostaje na boisku” to your opinia, ale nie ich. Jeśli temu facetowi nie podoba się to, co mówisz na boisku i jest przez to obrażony, Twoje wybory są następujące:

• Usuń go z zespołu (powodzenia w próbie)
• Poszukaj zespołu, który podziela Twoje nastawienie
• Zignoruj to, co on myśli o Tobie (może sprawić, że będzie Ci trudno to zignorować)
• Tonuj to, co mówisz na boisku

Osobiście polecam ostatnią opcję

Możesz spróbować spojrzeć na sytuację z ich punktu widzenia. Jeśli ktoś gra w piłkę nożną, aby się trochę zabawić i utrzymać kondycję, to co robisz, zepsuje mu zabawę i przyjemność z niej.

Kiedy coś mówisz, nie liczy się Twoja intencja, ale to, jak druga osoba to rozumie. Druga osoba postrzega Twoją uwagę jako osobisty atak. Właśnie to się liczy.

Gram od ponad 40 lat (od 1976 roku) i jestem w lot zespołów. Chciałbym myśleć, że nauczyłem się czegoś lub dwóch na temat umiejętności interpersonalnych w zespole piłkarskim. Więc oto co mam. #4 jest tym, co najbardziej odnosi się do pytania, które zadałeś, ale proponuję przeczytać całość.

1. Wspólne cele Jeśli nikomu nie płaci się, żeby tam był, albo próbuje zostać zauważonym przez harcerzy, mając to na uwadze, to znaczy, że ostatecznie wszystko jest tam dla zabawy. Jeśli twoje zachowanie sprawia, że inni ludzie nie bawią się dobrze, you ranisz drużynę. Równie dobrze możesz zdobywać własne cele. I odwrotnie, jeśli zachowanie innych ludzi powoduje, że nie bawisz się dobrze (np.: Nawet nie próbują. Jeśli cokolwiek, twoje umiejętności pogarszają się grając z nimi, itp.), to drużyna cię krzywdzi. To jest równie ważne.
2. Ucz się przegrywać Każdy chciałby wygrać ligę, ale najwyraźniej większość drużyn tego nie zrobi. Najprawdopodobniej, będziesz w jednej z tych innych drużyn. Więc na dłuższą metę musisz poradzić sobie z dużą ilością przegranych. To całkiem naturalne, że nie jesteś szczęśliwy. Po prostu staraj się nie robić i nie mówić krzywdzących rzeczy w upale chwili, których nie można cofnąć. Pęknąć po piwie i przeanalizować sztuki, które prawie zadziałały. “O człowieku… gdybyś tylko mógł…” Pamiętaj, że rarytasem jest to, że musisz płacić składki, żeby te mistrzostwa były takie słodkie.
3. Be pozytywny Prawie każdy wie, kiedy i dlaczego spieprzył. Naprawdę nie potrzebują, żebyś im mówił. Więc jeśli jesteś super uczuciową osobą, która musi komentować, to powiedz ludziom, kiedy zrobili dobrze. Możesz nawet zrobić to brutalnie. To idzie szczególnie dobrze dla mniej wykwalifikowanych graczy. Jeśli nie czują się najlepszymi graczami, ale otrzymują ogromne komplementy, gdy podają piłkę temu pomocnikowi z wielkim wyczuciem, będą chcieli zrobić to ponownie.
4. Apologize Spieprzysz to. Wszyscy to robią, i o ile nie urodzisz się z nieskazitelnego poczęcia, ty też to zrobisz. Własnie, i przeproś szczerze rannego, jak tylko będziesz wystarczająco wyśrodkowany, by to zrobić. Jeśli ta niedyskrecja na polu “powinna pozostać na polu”, to tak ją tam zostawiasz. Nie mogę wystarczająco podkreślić, jak bardzo jest to ważne. Widziałem, jak ludzie, którzy zostali fizycznie zaatakowani przez kolegę z drużyny, zaskakiwali się, że dostają proste przeprosiny. Zjedz swoją wronę i zrób to.

I jest tu jeden ostatni Maxim: Boisko nie zmienia charakteru osoby, to odkrywa it.

Dość łatwo jest być na swoim najlepszym zachowaniu w większości sytuacji społecznych, bo nie ma wielkiego stresu. Na boisku będziesz miał wszystkie stresy i nauczysz się wszystkich wad charakteru siebie i wszystkich kolegów z drużyny. Jeśli ktoś ma problemy z zarządzaniem złością, będzie to oczywiste przez wszystkie wyrzuty i krzyki na kolegów z drużyny. Depresyjni ludzie zostaną odrzuceni podczas biegu złej gry i będą obserwować, jak podania toczą się tuż obok nich. Osoby z PTSD będą wylecieć z rączki na innych zawodników bez żadnego proporcjonalnego powodu. Jeśli ktoś jest samolubny, będzie próbował samemu strzelić gola, gdy dostanie piłkę. Osoby z ADD będą się rozpraszać i będą potrzebowały wskazać im sytuację taktyczną. Jeśli nadal będziesz grał, będziesz musiał nauczyć się jak radzić sobie z problemami zdrowia psychicznego innych, i oczywiście z własnymi. W normalnym życiu możesz próbować udawać, że ty i wszyscy wokół ciebie są neurotypiczni, ale na boisku musisz radzić sobie z ludźmi takimi, jakimi są.

• *

Dodaję dodatek do komentarza, ponieważ nie sądzę, żebym mógł to zrobić w komentarzu, a to może dotyczyć pytania, które myślę. Comment was:

How can you be so uncompetitive? Bądź pozytywny, naucz się przegrywać… Co w takim razie jest zabawne? Czy nie rywalizujesz o wygraną?

W rzeczywistości istnieje powszechne (błędne) przekonanie, że bycie kutasem dla ludzi i bycie konkurencyjnym to to samo. Wygląda to głupio, kiedy to zapisuję, ale zaskakująca ilość nas, mężczyzn w szczególności, wychowała się z tym przekonaniem. Tutaj w Oklahomie, powiedzmy Piłka Nożna Amerykańska sąsiaduje, to nie było 10 lat temu widziałem dorosłego mężczyznę (trenera) krzyczącego na 8 latka o tym, jak bardzo jest do bani, a jednocześnie uzupełniającego swojego kolegę z drużyny za to, że płakał. Czasami to, co przechodzi do treningu dla chłopców, bez gwizdka, jest nie do odróżnienia od znęcania się nad dziećmi.

Ale to wszystko jest wielkim kłamstwem. Prawo Wheatona odnosi się do wszystkich rodzajów konkurencji, nie tylko gier online. Faktem jest: Terroryczni ludzie grają gorzej. Drużyny, które się kochają, grają lepiej. Jeśli chcesz wygrać, potrzebujesz swoich kolegów z drużyny strzelających do wszystkich cylindrów, a nie przerażonych na śmierć, co się stanie, jeśli zrobią cokolwiek innego niż bezpieczne podanie do tyłu. Potrzebujesz ich, by uwielbiali patrzeć, jak pomocnik rozrywa szwy obrony na strzępy, gdy dostaje piłkę, i uwielbiali patrzeć, jak ten szybki napastnik spala wszystkich, jeśli tylko potrafi wyrzucić piłkę prosto w jego słodkie miejsce. Potrzebujesz obrońców i strażnik, który chętnie wziąłby za siebie kulkę.

Boisko sportowe nie jest magicznym, pozbawionym konsekwencji wszechświatem oderwanym od rzeczywistości, choć wielu by tak miało.

Molestowanie, czy to werbalne czy fizyczne, jest tam tak samo niedopuszczalne jak w miejscu pracy, domu czy innym miejscu.

Brzmi, jakbyś próbował go zastraszyć, a on cię na to wezwał. Dalej brzmi to tak, jakbyś zaprzeczał, ponieważ twoja odpowiedź nie była przeprosinami, a twoje pytanie tutaj jest nieco patologiczne - “Jak mam dalej uciekać od tego?”

Być może przyznanie się do tego, co zrobiłeś, po faktycznych przeprosinach jest w porządku. Przede wszystkim - proszę przestać to robić.

Kiedy grałem w szkole (dla wszystkich chłopców) nauczyciel (vel “mistrz gier”) może krzyczeć “chodź, staruszko!”, aby nas pobudzić.

Tego rodzaju napomnienie może być jednak obraźliwe społecznie, np. widziane w kontekście …

młodsza osoba, która myśli, że może szefować ludziom starszym od niego wokoło

… jakby był ich nauczycielem lub szefem.

Że (różnica wieku, pozycja społeczna) może mieć znaczenie dla niektórych ludzi i/lub w niektórych społeczeństwach.

Również bycie młodszym i sprawniejszym może sprawiać wrażenie, że znęcasz się nad kimś z powodu jego (związanej z wiekiem) niepełnosprawności.

Myślę, że możesz wziąć wolność - nazwać kogoś dupkiem, na przykład, za popełnienie błędu - ale tylko za jego zgodą. Niewiele możesz zrobić, by wymagać od ludzi, by zaakceptowali twoją krytykę lub nawet cię polubili.

Proponuję przeprosiny w stylu “Przepraszam, że byłem niegrzeczny” i “Nie powiem tego więcej (a przynajmniej nie powiem tego tobie)”.

Nawiasem mówiąc, na RPG.SE często wspomina się o “Same Page Tool” jako o rozwiązaniu konfliktu interpersonalnego (między graczami) podczas gier fabularnych: czy wszyscy gramy w tę samą “grę”?

• *

Sugeruję również, abyś ponownie ocenił sens gry.

Celem “gry towarzyskiej” nie jest rywalizacja, wygrywanie i krytykowanie: to bycie towarzyskim, i granie w sposób, w jaki inni ludzie będą chcieli grać i będą chcieli grać z tobą.

Sugeruję więc, abyś zmienił to, na co pozwalasz.

Nie:

Nie! Ty głupia głupia. Postaraj się! ****Znów przegramy. Zamiast tego:

… Tak! Charles! Niezła próba, droga wolna! Tak, dopiero zaczynamy! :-)

Gdybyś to zrobił, nie musiałbyś udawać Jekyll'a i Hyde'a i prosić ludzi o wybaczenie i zapomnienie tego co im mówisz na boisku, czyli zamiast tego mógłbyś być równie pomocny i przyjazny na boisku i poza nim.

Wątpię również, aby Twoja postawa była “wrodzona”, zamiast tego zakładam, że się tego nauczyłeś (i że możesz nauczyć się czegoś innego).

Inną opcją dla Ciebie może być znalezienie drużyny/ligii konkurencyjnej do gry, zamiast bardziej przyjaznych kopnięć.

Kiedy byłem młodszy (jako dziecko i przez większość moich nastolatków) dużo jeździłem na nartach. Jest to sport, który lubiłem i trenowałem na śniegu w każdy weekend w zimie, a w miesiącach jesiennych poprzedzających sezon narciarski trenowałem z moją drużyną. Rzecz w tym, że z natury nie jestem konkurencyjny, nie tak bardzo jak wielu moich kolegów z drużyny.

Trenowałem, ponieważ podobał mi się ten sport, chciałem poprawić swoje umiejętności narciarskie i siebie samego. Mam wrażenie, że jest to podobna perspektywa, jaką miał ten nowy zawodnik w Twojej drużynie. Nie zamierzałem wygrywać każdego wyścigu, na który się wybrałem, jak to robili niektórzy moi koledzy z drużyny, a Ty starasz się wygrywać każdy mecz.

Trenerzy, których miałem przez te lata, wiedzieli / zauważyli to i dostosowali swój trening. Nadal dawali mi wszystkie świetne wskazówki dotyczące poprawy mojej techniki i nadal popychali mnie do poprawy, ale być może z mniejszą intensywnością niż w rozmowach z innymi sportowcami. I to właśnie sprawiło, że wszystko działało: Utrzymywałem zainteresowanie, wszyscy w drużynie byli w środowisku, które odpowiadało ich pragnieniom i potrzebom i wszyscy byli zadowoleni.

Teraz moja sytuacja jest nieco inna, ponieważ narciarstwo jest sportem indywidualnym, a moje wyniki nie mają wpływu na pozostałych członków drużyny, ale koncepcja pozostaje ta sama: to od Ciebie zależy, co zrobią moi trenerzy i adaptuj swoje wystąpienie do tego, co najlepiej będzie współgrać z każdym członkiem Twojej drużyny. Nie oznacza to, że powinieneś zrezygnować z popychania go a little bit, ale zmierzyć poziom entuzjazmu jego i nowych członków przed wyjściem na zewnątrz.

Myślę, że twoja obsesja na punkcie wygrywania gry doprowadziła cię do tego, że straciłeś z oczu wygraną. Problem w tym, że twój pomysł na “wygraną” i “grę” jest zbyt krótkowzroczny.

Pojedynczy mecz piłkarski nie istnieje w izolacji. Może to być 1 mecz w sezonie, 1 mecz w turnieju, ale nigdy nie jest to tylko “1 mecz na teraz i na zawsze”. Nie grasz tylko w piłkę nożną, grasz iteracyjne mecze. Twoją strategią nie powinno być bycie nieubłaganym try-hardem, który wygrywa pojedynczy mecz piłki nożnej. Jak widziałeś, jest to odrażające i ma duże szanse na ograniczenie twojego dostępu do przyszłych meczów piłkarskich. Twoją optymalną strategią będzie wygrywanie meczów. Część z tego jest granie z wystarczająco dużo sportowego że ludzie będą nadal chcieli grać z tobą.

Zabawne dość, Jordan Peterson porusza ten dokładny temat na Joe Rogan Experience dzisiaj. Zachęcam do oglądania go, od 41m20s do 45:35.

…i tak kiedy mówisz swojemu dziecku, że nie ma znaczenia czy wygrasz czy przegrasz, to jak grasz w grę, to co mówisz to “Nie zapomnij, dzieciaku, że to co starasz się tutaj robić to robić dobrze w życiu, i musisz ćwiczyć aby rozwijać strategie, które pozwalają ci robić dobrze w życiu, podczas gdy ty jesteś w każdej konkretnej grze. Nigdy nie chcesz narażać swojej zdolności do robienia dobrze w życiu dla dobra wygranej w jednej grze.”

To będzie trudne do zrobienia. Zdecydowanie sugeruję, aby porozmawiać z nowymi graczami trochę przed meczem i dać im znać, że masz tendencję do bardzo namiętnego podejścia i że podczas gry nie ma nic osobistego.

Elgin omawia ten problem w swojej książce The Gentle Art of Verbal Self-Defense i twierdzi, że sportowa metafora jest istotną przyczyną problemów z komunikacją między płciami. Kobiety zazwyczaj widzą rozłączenie pomiędzy sportem a innymi zajęciami, podczas gdy mężczyźni postrzegają sport jako metaforę dla wszystkich zajęć.