Jak mogę powiedzieć, że chcę być zostawiony w spokoju bez konieczności tłumaczenia się lub kłamania na ten temat?

Nie jesteś w tym odosobniony: Nie jestem introwertyczką, bardzo potrzebuję socjalizacji, ale nawet ja równie często potrzebuję przerwy. Zwłaszcza w sytuacji, gdy jestem otoczona przez długie godziny ludźmi, których nie wybrałam na swoich przyjaciół (czytaj współpracowników).

Moje rozwiązanie? Zawsze noszę przy sobie książkę. Za każdym razem, gdy chcę spędzić przerwę w samotności, wyciągam książkę, a na wszelkie próby lekkiej rozmowy towarzyskiej odpowiadam czymś w rodzaju:

Przykro mi, ten rozdział jest naprawdę trzymający w napięciu / zostawiłem go na cliffhangerze / etc., i umierałem, żeby dowiedzieć się, jak zostanie rozwiązany. Czy miałabyś coś przeciwko, gdybyśmy porozmawiali innym razem?

W ten sposób w mojej odpowiedzi zawarte jest wyjaśnienie, że nie chodzi o to, że nie chcę rozmawiać z tym konkretnym współpracownikiem, czy z moimi współpracownikami w ogóle. Jest to ważne - jeśli nie zaoferujesz alternatywnego wyjaśnienia lub sugestii “następnym razem”, ludzie mogą założyć, że nie lubisz ich towarzystwa.

I to nie jest kłamstwo - ja jestem zapalonym czytelnikiem książek. A co, jeśli Ty nie jesteś? Jeśli książki nie są Twoją pasją, zastanów się, jakie inne hobby możesz wnieść do pracy. Zrozumiałe jest, że ludzie mają hobby i mogą chcieć wykorzystać każdy wolny czas (np. przerwę na lunch), aby je realizować.

Najłatwiejszy sposób, w jaki sobie z tym radzę, to

Dzięki, ale lubię czytać podczas lunchu

lub

Muszę trochę poczytać, więc może innym razem.

Po powtórzeniu tego raz czy dwa, nie powinny ci przeszkadzać. Zazwyczaj czytam, nadrabiając zaległości w artykułach z czasopism, blogów, artykułów lub zwykłej beletrystyki. Ale nawet jeśli nie czytam ściśle, ta wymówka działa i powtarzając ją kilka razy, nie będą pytać i po prostu zostawią cię w spokoju.

To działa, ponieważ sygnalizuje współpracownikom, że nie jesteś zainteresowany towarzyskimi rozmowami z nimi; wolisz zjeść lunch sam. Jest to krótkie i zwięzłe. Nie mówi nic o współpracownikach, więc nie ma szansy ich urazić lub potraktować protekcjonalnie. OP nie będzie musiał niczego wyjaśniać, z wyjątkiem pytania lub dwóch o to, co czyta lub co lubi czytać, w którym to przypadku może być szczery i powiedzieć im, co naprawdę lubi czytać.

Jest to całkowicie w 100% prawdopodobne, ponieważ wiele osób czyta podczas lunchu. Nie jest to wcale rzadkie ani dziwne, więc będzie wiarygodne i łatwo zaakceptowane, chyba że OP w przeszłości dał jasno do zrozumienia, że naprawdę absolutnie nienawidzi czytać i nienawidzi książek. W dodatku, gdy współpracownicy to zaakceptują, OP nie będzie musiał powtarzać się codziennie, ponieważ czytanie w czasie lunchu zostanie zaakceptowane jako jego nawyk.

Odkryłem, że pomocne jest użycie słowa “introwertyk” w moim wyjaśnieniu, więc mogę powiedzieć coś w stylu: “Idę być introwertykiem” lub “Idę wziąć trochę czasu dla introwertyków”.

Zakładając, że osoba, z którą rozmawiasz, ma podstawowe zrozumienie tego, co to znaczy być introwertykiem, komunikuje to, że chcesz być sam, że nie jest to nic osobistego i że nic nie jest nie tak. Kiedy używam tego wyjaśnienia, ludzie natychmiast akceptują moją odpowiedź i nie wywierają na mnie żadnej presji, abym zrobił coś, czego nie chcę robić.

Jeśli ich reakcja wskazuje na to, że nie rozumieją, możesz wyjaśnić: “Jestem introwertykiem, co oznacza, że spotkania towarzyskie zabierają mi dużo energii. Byłem w pobliżu ludzi przez cały ranek i potrzebuję teraz przerwy”.

Czy musisz im powiedzieć, że wychodzisz, czy też pracujesz przy biurku, że bardziej tracisz na tym, kiedy wychodzisz na przerwy i inne rzeczy?

Jeśli masz swobodę wstawania i wychodzenia bez powiadamiania ludzi, ja po prostu wychodzę i robię to, co muszę zrobić.

Kolejną rzeczą, którą robi większość moich biurowych stanowisk pracy, jest korzystanie ze słuchawek, nawet jeśli nie chcesz niczego słuchać. Czasami jestem w złym nastroju i nie chcę, aby ludzie podchodzili do mnie i rozmawiali. Może to tylko kwestia IT, ale z mojego doświadczenia w etykiecie biurowej wynika, że jeśli ktoś ma słuchawki na uszach, to stara się “skupić”, a nie zabawiać bezczynną pogawędką. Czasami zakładam słuchawki, nawet jeśli nie wydobywa się z nich żaden dźwięk, tylko po to, żeby mieć ten czas dla siebie (mam dość gadatliwy dział).

Sugeruję słuchawki, ponieważ to również pozwoliło mi ominąć niechciane spotkania towarzyskie przy lunchu, sprawiając wrażenie, że pracuję przy lunchu. To jednak technicznie może być nadal postrzegane jako kłamstwo przez niektórych, nawet jeśli nie wokalnie.

Inną rzeczą, na którą zwróciłem uwagę jest dobór słów, których używasz. W pierwszym przykładzie, dajesz im możliwość dokonania wyboru, aby nadal być przy tobie.

Zamiast powiedzieć

“Oh no thanks, I am staying inside.”

to może być interpretowane jako:

Możemy nadal spędzać czas, jeśli chcesz, ale ja nie chcę wychodzić na zewnątrz.

Zamiast tego możesz powiedzieć coś w stylu:

Wy idźcie dalej, dzisiaj czuję/chcę/potrzebuję jakbym jadł sam i tylko słuchał muzyki.

To nie jest tłumaczenie się, podczas gdy wyraźnie wyrażasz swoje pragnienie bycia tym razem samemu. Nie mogą tak naprawdę powiedzieć, że nadal do ciebie dołączą, ponieważ już powiedziałeś, że chcesz być sam. Ogólnie rzecz biorąc, ludzie mają wystarczająco dużo szacunku, aby nie naciskać dalej niż to. Jeśli nadal chcesz dołączyć do nich podczas innych obiadów, możesz dodać “może następnym razem dołączę”. W ten sposób nie poczują się źle i nie pomyślą, że jesteś na nich zły.

Twój drugi przykład również pozwala im nadal wymuszać swoją drogę do bycia z Tobą dzięki Twojemu wyborowi słów:

Och nie musisz, mogę iść sam

Dla niektórych ludzi, to nadal jest zaproszenie do bycia razem, ponieważ nadal dajesz im wybór i mogą łatwo odpowiedzieć:

“nie, nie muszę iść, ale chcę”

Zamiast tego, ponownie jeśli musisz poinformować o swoim wyjeździe, powinieneś spróbować użyć bardziej jednoznacznego sformułowania, które nie daje drugiej stronie alternatywnej opcji:

No thanks, I am going to go on my own

Tutaj uprzejmie odmawiasz i stwierdzasz, że idziesz sam, nie dając drugiej stronie możliwości nieczytania Twoich słów. Jeśli chcesz się spotkać po wszystkim, zawsze możesz dodać “ale dogonię was za 20 minut, kiedy wrócę”. Ponownie dodanie czegoś takiego na końcu może pomóc złagodzić myśli współpracowników, że nagle ich nienawidzisz.

Oczywiście, mogą zapytać dlaczego, ponieważ dla nich jest to zmiana granic, do której nie są przyzwyczajeni. Zawsze uważam, że najlepiej jest podać minimalne powody, aby pomóc drugiej osobie w spokoju. Nie musisz odpowiadać na żadne “dlaczego” po tym jak wyraziłeś swoje intencje. Wiele osób tutaj w IPS jest również bardzo mocno przekonanych o tym, że nie trzeba się tłumaczyć ani podawać powodów. Nie widzę tego tak czarno-biało, ponieważ w niektórych sytuacjach (szczególnie z rodziną lub ludźmi, z którymi będziesz spędzał dużą część dnia) chcesz dać im znać, że ich nie nienawidzisz lub nie jesteś na nich nagle zły, po prostu potrzebujesz też swojego osobistego czasu.

Mogę podążać za odrzuceniem ich wyboru, aby przyjść z:

“Lubię spędzać z wami moją przerwę na lunch, ale są dni, w których chcę być po prostu pozostawiony moim myślom i muzyce i mam nadzieję, że możecie to uszanować.”

Jest to krótkie, do rzeczy i ustanawia granicę dla zaangażowanych osób, że będzie to powtarzające się wydarzenie i nie powinni czytać w tym jako coś innego niż chcesz mieć czas osobisty.

Ale znowu, nie musisz podawać powodu, po prostu upewnij się, że twoje odpowiedzi nie zapewniają im stopy w drzwiach, aby nadal wybierać, aby przyjść, jak wyjaśniono powyżej :)

Kilka dobrych odpowiedzi, ale chciałem dodać surową lekcję z mojego doświadczenia pogodzenia się z byciem silnym introwertykiem z ekstrawertycznym sercem. Dopiero w ciągu ostatnich kilku lat nauczyłem się słuchać siebie i dać sobie przestrzeń, której potrzebuję, aby się naładować.

Powtarzające się wymówki typu “może następnym razem” lub “potrzebuję czasu dla siebie” bez bardzo jasnego określenia dlaczego, mogą być interpretowane jako próba uniknięcia tej osoby i udawanie braku zainteresowania. To może być nieszczere.

Zalecałbym skorzystanie z okazji, aby być bezpośrednim z tą osobą.

Zakładając, że ją lubisz, powiedz jej, że chociaż szczerze lubisz spędzać z nią czas, jesteś silnym introwertykiem - i wyraźnie wyjaśnij, że to pociąga za sobą wszelkie kontakty towarzyskie (sformułowanie to zostało dobrze omówione w innych odpowiedziach). Że w niektóre lub wiele dni, trzeba będzie sam czas, aby naładować, lub ryzykujesz wypalenia. Następnie wyjaśnij, że (tak długo jak jest to prawdą) są dni, w które będziesz miał ochotę na spotkania towarzyskie i będziesz się cieszył spędzając czas szczególnie z nimi. Będziesz z nimi szczery, jeśli poczujesz, że potrzebujesz czasu dla siebie, aby się naładować, lub jeśli będziesz miał ochotę spędzić czas z nimi.

To powinno sprawić, że poczują się bardziej tak, jakbyś podzielił się z nimi czymś o sobie jako przyjacielu, zamiast tego, że próbujesz ich unikać, co może nawet poprawić wasz związek.

Z mojego doświadczenia wynika, że większość ludzi nie ma nic przeciwko temu, aby dać ci przestrzeń, kiedy jej potrzebujesz - nie chcą tylko czuć się odrzuceni. Bycie z nimi twarzą w twarz nie pozostawia miejsca na błędną interpretację “wymówek”.

Ty, tak jak ja, jesteś introwertykiem. Potrzebuję czasu w samotności, żeby się naładować. Sugerowałbym, jeśli nie chcą przestać, dać im streszczenie doskonałej pracy Susan Cain “Quiet: The Power of Introverts in a World That Can’t Stop Talking”.

Miałem dokładnie ten sam problem, kiedy zaczynałem pracę w firmie, w której obecnie pracuję. Więc bardzo stanowczo wyjaśniłem, co następuje:

“Na świecie są dwa rodzaje ludzi: introwertycy i ekstrawertycy. Ja jestem introwertykiem. Oznacza to między innymi, że potrzebuję czasu w samotności, aby się naładować. Jeśli jesteś ekstrawertykiem, jesteś dokładnym przeciwieństwem, potrzebujesz czasu społecznego z innymi, aby się naładować. To jest w porządku. Nie proszę cię o zmianę tego, co działa dla ciebie podczas lunchu. W zamian oczekuję, że będziesz mnie szanował i nie będziesz mnie prosił o zmianę tego, co działa dla mnie.”

BTW, jeśli nie czytałeś tej książki, zrób to. To był dla mnie prawdziwy otwieracz oczu.

– Edytuj –

Jedynym ustępstwem potrzebnym do tego jest to, że nie odpowiada w 100% na pytanie OP, w tym, że wyjaśnia, co się dzieje. Jednak w przypadku takim jak ten, może być konieczne, aby to zrobić.

Z powodów, których po prostu nie rozumiem, podczas gdy odkryłem, że większość introwertyków w pełni rozumie, że oba typy ludzi istnieją i są całkowicie szanowane, jak pokazuje zarówno moje doświadczenie, jak i doświadczenie OP, ekstrawertycy mają tendencję do myślenia, że wszyscy są lub powinni być ekstrawertyczni. Dlatego pojęcie ludzi, którzy potrzebują czasu w samotności może być dla nich niemal obce.

Dlatego też w takiej sytuacji może być wymagane dokładne wyjaśnienie, co się dzieje, aby wiadomość dotarła do odbiorcy.

Ja: Och, nie trzeba, mogę iść sam.

Oni: Chciałbym się przejść, więc się przyłączam!

“Nie, dziękuję. Chciałem/chciałam wykorzystać ten czas, aby mieć chwilę dla siebie. No wiesz… "me time”…

(Może spraw, aby sylaba “act” trwała około 3-4 razy dłużej niż większość.)

Podkreślając, jakie były twoje rzeczywiste cele, jeśli mają choć odrobinę umiejętności rozpoznawania wskazówek społecznych, rozpoznają, że jest to wskazówka społeczna, która wskazuje, że mogli przegapić jakąś wskazówkę społeczną po drodze. Typową reakcją będzie chęć uniknięcia potencjalnego pogorszenia sytuacji poprzez przedłużanie czegoś, co do tej pory nie działało w pożądany sposób.

Daje im to również pewien rodzaj wyjścia, ponieważ wspominasz o swoich planach, tym samym skupiając uwagę na sobie, co sprawia, że wydaje się to mniej bezpośrednią obelgą, która ma być rzucona w ich stronę. Widząc wyjście, są one prawdopodobnie do podjęcia go. Tak więc, typową reakcją ludzi będzie rezygnacja z udziału.

Po pierwszym, piątym czy siedemdziesiątym razie, prawdopodobnie zorientują się, że zazwyczaj nie szukasz zaangażowania w działalność społeczną. Jeśli ocenią Cię jako osobę, która nie chce się angażować, i jeśli prawda jest taka, że to prawda, to niekoniecznie jest to zła rzecz.