Chłopak zawsze odpowiada "Nie chciałam", kiedy dostaje informację zwrotną

“Nie chciałem” to uniwersalna, automatyczna odpowiedź, podobna do “przepraszam”, którą mówił wcześniej. To rodzaj automatycznej ochrony. Z tego co mówisz, wygląda na to, że jest bardzo niespokojną osobą. Jedna z moich najlepszych przyjaciółek jest taka: kiedy robię nawet jakąś łagodną uwagę (np. “czy mogłabyś zamknąć okno? Trochę mi zimno”), zawsze mówi “Przepraszam” z niepokojącym spojrzeniem na twarzy, nawet powtarzając to kilka razy z rzędu (“Oh sorry, I’ll close it right, sorrysorrysorry”).

Z nią podążam według następującego wzoru: Używam irony, żeby zauważyć, że ona przesadza (“Nie, nigdy ci nie wybaczę tej niesamowitej obelgi przeciągowej!”). Nawet moje dzieci i wnuki tego nie zrobią!“) i po tym, jak ją rozśmieszyłam lub przynajmniej uśmiechnęłam się, pewniam ją zaraz po tym.

Możesz spróbować tego podejścia z nim. Ponadto, aby uświadomić mu znaczenie tego, co mówi, powiedz mu coś w stylu:

Jego : Kroki na gołej stopie.

You Ouch!

Him : Nie chciałem!

Ty : Cóż, to byłoby naprawdę dziwne, gdybyś to miał na myśli! To nic wielkiego.

Albo:

Him***: Ustawia długi czas migawki..: Wiesz, ustawiasz bardzo długi czas migawki, twoje zdjęcia będą zamazane, jeżeli nie użyjesz statywu.

Him : Nie chciałem!

Ty : Cóż, albo chciałeś ustawić ten czas migawki, albo twój aparat kontroluje twój umysł. Dobrze ci idzie, właściwie. Każdy błąd czegoś cię uczy, czyż nie? **

Modeluj stopień ironii zgodnie z jego osobowością, jeśli uważasz to za stosowne, unikaj tego w ogóle. W końcu, ważną częścią jest spróbować przekazać wiadomość, że **to w porządku, że nie można być doskonałym Wszyscy popełniamy błędy, nikt nie wyznacza standardów tak wysokich, aby być obrażonym przez kogoś nadepnącego na palec. W naturze błędu leży to, aby nie być celowym.

• *

Nie oczekuj jednak, że od razu zmieni swoje zachowanie. Może nawet w ogóle się nie zmieni. Kwestie lękowe często mają głębokie korzenie i wymagają czasu, aby je przezwyciężyć. Najlepiej założyć się o przyjemne otoczenie. Możesz również być przykładem, jak zareagować na błąd, dobrowolnie stawiając się w sytuacji, w której wielu z nich robi to samo: na przykład, zaangażuj się w działanie, które nie jesteś biegły razem z nim. {y:i}Będziesz wtedy tym, który popełnia błędy {y:i}i będzie musiał sobie z nimi poradzić.

Oh, wygląda na to, że nie zrobiłem {y:i}tego odpowiedniego działania. Co za szkoda! **{Y:i}ale tak zapamiętam to następnym razem. Jesteśmy tu, by się uczyć, prawda?

Ta odpowiedź może ci się nie spodobać, ale nadal zamierzam ją opublikować, ponieważ uważam, że jest ona istotna.

Może nigdy się nie zmienić.

Znajduję się w twoim opisie tamtejszej sprawy, i chociaż jestem tego świadomy, wydaje mi się, że nie jestem w stanie jej zmienić.

Jestem niesamowicie samoświadomy, nieśmiały i niezręczny w obecności ludzi, których nie znam. To sprawia, że mój mózg przechodzi przez wszelkiego rodzaju obręcze, kiedy angażuje się w jakiekolwiek interakcje, kiedy się ich nie spodziewam, spowalniając moją zdolność do spójnego mówienia i sprawia, że nie jestem w stanie odnieść sukcesu z takimi bzdurami. Na przykład, otworzę zamknięte drzwi i ktoś ma zamiar zrobić to samo po drugiej stronie, przepuszczę go, trzymając się drzwi i mówiąc “Przepraszam!” podczas robienia tego. Doskonale zdaję sobie sprawę z nieporadności sytuacji, która właściwie zwiększa mój stres, zamykając jeszcze bardziej mój mózg. Jednak im lepiej znam osobę, z którą wchodzę w interakcję, tym bardziej jestem zrelaksowany. Z drugiej strony jest zupełnie odwrotnie, gdy jestem zmęczony, sfrustrowany, zły, co ma tendencję do tego, że ta kwestia staje się bardziej widoczna.

Rzecz w tym, że jak powiedziałem, jestem świadomy problemu, a wszystkie moje wysiłki jak dotąd były daremne. Najlepsze, co mogę zrobić, to przeszkolić się, aby nauczyć się bardziej odpowiednich odpowiedzi “domyślnych”, a następnie starać się używać najlepszych domyślnych odpowiedzi w zależności od sytuacji. Wcale nie jest to idealne.

Jeśli jest to coś w rodzaju tego, czego doświadcza Twój chłopak, być może będziesz musiała być większą osobą i nauczyć się żyć z tą irytacją.

Większość dotychczasowych odpowiedzi sugeruje zmiany w sposobie reagowania za każdym razem, gdy on to mówi. Myślę, że jako osoba, która jest nawykiem wracającym do zdrowia, powoduje to po prostu większe napięcie między wami i tworzy punkty zapalne do sporów między wami. Chociaż możesz być sfrustrowany każdym pojedynczym zdarzeniem, to jednak to zachowanie jako całość jest problemem i nie zostanie rozwiązane poprzez wybieranie objawów.

Powiedziałeś mu, aby przestał przepraszać cały czas, a zamiast tego udało mu się zmienić scenariusz, aby zaprzeczył. wyrażenie zachowania trochę się zmieniło, ale zachowanie pozostało takie samo. Dostałeś dodatkowy stres związany z nowym irytującym zachowaniem, z którym musiałeś sobie poradzić, a on dostał stres związany z próbą zamaskowania/zmiany zachowania, wiedząc, że jest irytujący.

Oboje dostałeś więcej stresu i nikt nie czuł, że sprawy mają się lepiej, to była strata/spadek.

Istnieją dwie strony tej monety do rozważenia:

• Robi przewidywalną rzecz
• Denerwujesz się przewidywalnością rzeczy

Kluczową rzeczą jest zrozumienie, że zakorzenione zachowania są bardzo trudne do zmiany i że bycie poproszonym o ich zmianę na to, co wydaje się kapryśną zachcianką kogoś innego, sprawia, że czujesz, że dostajesz całą pracę dla jego przyjemności, więc oni wygrywają, a Ty przegrywasz. Spróbuj więc wytłumaczyć, że tak jak jemu trudno jest nie używać tych zwrotów, tak tobie trudno jest się nimi nie irytować.

Dlatego sugeruję, abyś znalazł czas na omówienie tego z nim jako problem, który dzielisz, a nie jako wadliwe zachowanie, które on wykazuje. Ale postaraj się nie robić z tego wielkiego dramatu.

Uważajcie na czas, kiedy wasza para (i postarajcie się na razie nie mieszać w to matki) jest dość zrelaksowana, nigdzie się nie spieszy ani nie próbuje robić trzech rzeczy na raz i gdy mówi obraźliwe zdanie, nie mówcie mu, żeby się z niego nie śmiał, ale powiedzcie coś w tym stylu:

You know, I really appreciated that you tried so hard to stop apologising when we told you about it, but it seems that all we did was made you always is deny everything instead, so you had all the stress of trying not to apologise and I’m still as fostrated as ever, only now I’ve made you feel bad too.

To podnosi problem, docenia jego wysiłek i wyraża go raczej jako troskę o niego niż frustrację czy złość. Następnie, w zależności od tego jak zareaguje, możesz spróbować wyjaśnić co jest w tym irytujące, co może być czymś w rodzaju:

Kiedy kiedyś przepraszałaś, zawsze myślałam, że obwiniasz siebie za rzeczy, których nie musisz, ale teraz zawsze czuję się, jakbym cię o coś oskarżała. Myślę, że sprawiamy, że bez powodu czujemy się źle i nie wiem, jak się zatrzymać. Co o tym sądzisz?

To daje mu pewne wyobrażenie o twojej frustracji i zaprasza go, by przyłączył się do ciebie we wspólnym rozwiązaniu. Następnie, miejmy nadzieję, możesz porozmawiać o tym, dlaczego on uważa, że to robi, co może obejmować upewnienie cię, że nie sądzisz, że go oskarżasz, a może on to robi, w którym to przypadku musisz zbadać to między sobą. Ale wspólne rozwiązanie byłoby wygraną/wygraną.

Nie możesz w pojedynkę wyleczyć swojego partnera z nawyków werbalnych, które cię denerwują, ale możesz stworzyć dynamikę, w której on pomoże ci pozbyć się irytacji, a ty pomożesz mu pozbyć się jego giełdowych frazesów. Nie sądzę, aby ktokolwiek mógł ci powiedzieć, jak te strategie będą wyglądać, ponieważ będą one indywidualne dla ciebie i twojego partnera.

Coś, co zdecydowanie mogę polecić, nie rozmawiaj z matką o tym, jak irytujące są te zwroty. Nie jest jasne, że ty _zrobiłeś to, ale jeśli będziesz ciągle mówił mu, żeby coś zmienił, to po prostu będzie się czuł zły. Jeżeli ty _byłeś przynętą na omawianie tego z matką, wszystko co robisz to wzmacnia w każdym z was pojęcie, że się myli mówiąc to i sprawia, że oboje jesteście jeszcze bardziej uwrażliwieni na ten problem. Więc kiedy już porozmawiacie ze swoim chłopakiem, może powiedzcie mamie coś w stylu:

X i ja pracujemy nad “nie chciałem” razem, ale ciężko mu się na tym skupić, więc zdejmijmy tę presję i nie rozmawiajmy o tym przez jakiś czas.

It’s empathy you are looking for

You convinced him to stop saying Sorry all the time, and he picked what he figured was the second-best phrase.

The problem is, when confronted with anything that could be construed as criticism, he blurts out a thoughtless platitude that shows no empathy, and shuts down communication.

An appropriate response if you step on someone’s foot is to ask if they are OK. Odpowiednią odpowiedzią na pytanie, jak przestać robić kiepskie zdjęcia, jest podziękowanie danej osobie za informację, lub jeszcze lepiej, sparafrazowanie informacji z powrotem do rozmówcy, aby udowodnić, że ich słuchałeś. Nic z tego nie rozumiesz.

Domyślasz się, że główną przyczyną zachowania jest niepokój i prawdopodobnie znasz go dość dobrze po 4 latach - ale mogą być też inne powody . Wizyta u lekarza lub doradcy może pomóc, jeśli jest to możliwe. Ciężko jest znać rozwiązanie problemu, gdy nie znasz jego przyczyny.

Szukanie rozwiązania

Możesz dać znać swojemu chłopakowi:

Kiedy zawsze mówisz to samo w odpowiedzi na jakiś problem, masz wrażenie, że nawet nie słuchasz. Wiem, że Ci na mnie zależy i zależy mi na Tobie - czy możemy nad tym wspólnie popracować?

Jeśli dostaniesz buy-in, zachęcaj go, aby poświęcił chwilę na rozważenie właściwej odpowiedzi. Jeśli nie jesteś zdenerwowany, możesz spróbować trochę zabawy.

Daj mu znać dokładnie, co ma robić. Na przykład, na uciśnięty palec u nogi:

• W tym przypadku odpowiednie są przeprosiny
• Zapytaj, czy Twoja stopa jest w porządku
• Zaoferuj mały pocałunek w policzek lub coś w tym stylu
• Obiecaj, że będziesz bardziej ostrożny w przyszłości
• Za kilka godzin, lub pod koniec dnia, zapytaj, czy Twoja stopa czuje się teraz lepiej

Przechodząc przez to, bądź tak pomocny, jak tylko możesz (dlatego najlepiej jest grać w to role-play, zamiast próbować to zrobić po rzeczywistym incydencie z deptaniem stóp).

Jeśli robi to dokładnie “tak” za każdym razem, to też może być irytujące, ponieważ w pewnym sensie jest to po prostu bardziej złożona reakcja rote, jak “Przepraszam” lub “Nie chciałem”. Możesz dopracować ten proces później, ale na razie możemy mieć nadzieję, że słowa trochę się zatopią.

Jeśli główną przyczyną zachowania jest niepokój, to nawet przebrnięcie przez sytuację w grze może wywołać pewne reakcje lękowe (możesz zamienić się rolami i udawać, że jesteś przestępcą, aby pomóc w tym). Jeśli jest on po prostu znudzony tą grą, to może być jakaś inna przyczyna braku empatii.

Powodzenia. Uważam, że świat jest pełen ludzi, którzy powinni lepiej znać swoje łaski społeczne. Niektórych z nich można nauczyć.

Po pozytywnej stronie “nie chciałem” nie jest zaprzeczeniem. Niektórzy ludzie nigdy, przenigdy nie przyznają się do swoich błędów. Brzmi to tak, jakby faktycznie był gotowy i skłonny przyznać się do rzeczy, co jeśli się nad tym zastanowić jest dobrą cechą. Jest uczciwy.

Z drugiej strony, ta reakcja jest niezwykle defensywna, co sugeruje, że czuje, iż twoje komentarze są oskarżeniami, a nie tylko pomocnymi radami (w przypadku incydentu z kamerą).

W innym przypadku, gdy nadepnął na twoją stopę, muszę powiedzieć, że reakcja wydaje się całkiem normalna i naturalna. Widzisz to jako przeprosiny, ale on również zapewnia cię, że nie było to celowe. Nie postrzegałbym tego wyrażenia jako dziwnego w tym przypadku, ale wydaje mi się, że nadużywa go tak bardzo, że stracił on swoje znaczenie dla ciebie, a być może także dla niego. To może być bardziej pawłowska odpowiedź niż szczera uwaga. Świadczy o tym fakt, że powiedział to w odpowiedzi na to, żebyś przestał to mówić.

Jeśli jest to wyrażenie, któremu się sprzeciwiasz, to możesz po prostu upierać się, żeby tego nie robić - przecież zrobiłeś to z “przepraszam” i to zadziałało! Ale jak widzisz, jedna fraza zostaje zastąpiona inną. Może to być symptom podejrzewanego przez ciebie stanu autyzmu i może się okazać, że jeśli przestanie mówić “nie chciałem”, powie po prostu coś innego.

Zamierzam powtórzyć wcześniejszy plakat. Jestem chronicznym żałosnikiem. Miałem parę osób, które kazały mi przestać to robić. We wszystkich przypadkach, które o tym widziałam, wynika to z molestowania rodziców, którzy wszystko obwiniają swoje dzieci. Jedyne, co można zrobić w tym wieku, to przeprosić i jeśli zdarza się to wystarczająco często, staje się to odruchem. Jako dziecko nie znasz lepiej i uzewnętrzniasz to i bardzo trudno jest to powstrzymać. Jeśli to zachowanie ci przeszkadza, myślę, że ten związek nie jest dla ciebie. Poślubiłem inną żałosną osobę i jesteśmy bardzo szczęśliwi razem, ponieważ rozumiemy siebie nawzajem. Myślę, że to jest coś, co musisz zdecydować, czy chcesz zaakceptować i zrozumieć, czy też jest to coś, z czym po prostu nie możesz sobie poradzić. Nigdy nie radzę chodzić na randki z myślą o tym, że można kogoś zmienić. Nie możesz.

Wydaje się być niespokojnym człowiekiem! Mam przyjaciół, którzy zawsze lubią “przepraszać” to i tamto… Więc naturalnie odpowiedziałbym: “Oh, co to znaczy przepraszać?” - W taki sposób, aby stworzyć świadomość, że osoba często używa tej “linii znacznikowej”. Być może nie jest świadomy, że często jej używa.

Zwrócenie jego uwagi może stworzyć (1) świadomość - ale podnieść ją naturalnie z właściwym zamiarem pomocy mu w łagodzeniu użycia negatywnych fraz i być może możesz zasugerować mu zamiast używać “Nie chciałem” - (2) obramowywać jego sposób myślenia - do czegoś innego pozytywnego/neutralnego… lub po prostu “oh!” - w zależności od kontekstu, jak również.

Świadomość jest ważna, wybór słów jest również. Z praktyką na pewno będzie lepiej :)

Naprawdę chcę na to odpowiedzieć, ponieważ jest to bardzo powszechne. O wiele bardziej powszechne, że tak myślisz, i o wiele ważniejsze, że tak myślisz.

Twój chłopak jest w bardzo defensywnej pozycji, ponieważ prawdopodobnie (jak my wszyscy) zawsze byli oceniani i atakowani. Prosisz o wysłuchanie, co również jest bardzo powszechną potrzebą. Niestety, w tym społeczeństwie ludzie myślą, że najlepszą rzeczą do zrobienia, kiedy robisz coś, co rani innych ludzi, jest ukaranie siebie, kiedy najlepszą rzeczą, jaką możesz zrobić, jest usłyszeć ból, który spowodowałeś.

Bardzo ważne jest, aby nie słyszał żądań, aby nie słyszał, że mówisz mu, że się myli. Bardzo trudno będzie sprawić, aby usłyszał, że ty go nie obwiniasz. A jeśli nie słyszy, że cię nie atakuje, pamiętaj, że to nie twoja wina.

Więcej o Komunikacji bez użycia przemocy możesz usłyszeć tutaj: https://www.youtube.com/watch?v=4LuPCAh9FCc

Nie mam doświadczenia z aspiniami, więc skorzystaj z mojej rady z ziarnem soli.

Co to znaczy?

Wygląda na to, że zwrot ten stał się czymś w rodzaju autoreakcji na sytuację, w której zrobił coś, czego się nie spodziewał. Best guess would be him just stating he wasn’t doing this to denerwate anyone on purpose.

And what can I do? Jak mogę na to zareagować?

Pierwsze podejście: Biorąc pod uwagę, że nie chcesz, aby zmienił swoją odpowiedź na inne zdanie, które powtarza się przy tych okazjach, możesz go zapytać: “Cóż, więc co miałeś na myśli?”. Bądź świadomy, że może to być bierno-agresywne, jeśli wpiszesz złą melodię, ale może to przyciągnąć jego uwagę w tej kwestii. Intencją tego podejścia jest rozpoczęcie rozmowy, w której oboje możecie podzielić się swoim punktem widzenia. Niezwykle pilne jest stworzenie przyjaznej, otwartej atmosfery i prawdopodobnie będziecie musieli słuchać znacznie więcej niż tylko rozmawiać sami.

Drugie podejście: Niektórzy mężczyźni wolą myśleć(dużo) na jakiś temat, zanim poczują się gotowi do dyskusji na jego temat, więc powstrzymajcie się od forsowania dyskusji. Po prostu podpowiedzcie oczekiwane ramy czasowe, np. “Czy zauważyliście, że ostatnio dużo mówicie "nie chciałem”? Nie chcę cię niepokoić, ale ociera się o mnie w niewłaściwy sposób. Myślisz, że moglibyśmy o tym kiedyś porozmawiać, może w ciągu najbliższych dwóch tygodni?“

How can I help him realise that he doesn’t need to?

This question is premature. Zanim zapytasz jak pomóc mu zdać sobie sprawę, że nie musi tego mówić, musisz najpierw dowiedzieć się czy on does uważa, że musi to powiedzieć. Podczas gdy możliwe, że ma świadomą wiarę, że musi to powiedzieć, istnieje wiele innych możliwości, z wieloma różnymi wariacjami, i powinieneś skupić się na ustaleniu przyczyny, zanim spróbujesz znaleźć rozwiązanie. Masz kilka pytań, które powinieneś rozważyć, zanim spróbujesz go zmienić:

1. Dlaczego on to robi?Czy uważa, że musi to powiedzieć?** Czy jest to świadome przekonanie, czy nieświadome? Czy istnieje jakaś psychologiczna przyczyna, jak np. lęk? Czy jest jakiś problem neurologiczny, taki jak u Tourette'a? Czy on jest świadomy, że to robi? Czy on jest świadomy tego, że to robi?

2. Dlaczego chcesz, żeby się zmienił? Czy to dlatego, że cię to wkurza? Bo uważasz, że byłoby mu lepiej? Coś jeszcze?

3. Czy to twoje miejsce, by spróbować go zmienić? Jeśli to przejaw lęku, możesz skupić się na tym, by poczuł się mniej niespokojny.** Ale jeśli naprawdę chcesz dotrzeć do sedna sprawy, prawdopodobnie skończysz zachowując się w jakiś sposób jak jego terapeuta. Oczywiście, w poważnym związku, partnerzy często pomagają sobie nawzajem przez problemy, ale należy to robić ostrożnie. Jeśli oboje będziecie nad tym pracować, będą istniały poważne problemy ze zgodą: czy on idzie ze mną tylko po to, żeby cię zadowolić, czy dlatego, że nie czuje, że ma wybór? Jest to trudna sytuacja, ponieważ etycznie, jeśli zaczniecie zadawać mu pytania na temat jego zachowania, musicie się upewnić, że wyraża na to prawdziwą zgodę, ale żeby dowiedzieć się, czy naprawdę wyraża zgodę, musicie zadać mu pytania. Zacznij od powiedzenia, że chcesz z nim o czymś porozmawiać i upewnij się, że czuje się komfortowo rozmawiając tyle lub tyle, ile chce, i zapytaj go, czy uważa, że byłby w stanie dać ci znać, gdyby czuł, że rozmowa staje się niewygodna.

Kiedy już wyrazisz zgodę (i powinieneś od czasu do czasu wracać i sprawdzać co u niego w tej sprawie), powiedz coś w stylu “Czy są chwile, kiedy ktoś wspomina o czymś, co zrobiłeś, a ty zaczynasz się martwić, czy jest na ciebie zły i chce cię przeprosić? Porozmawiaj o różnych powodach, dla których ludzie wspominają o tym, co zrobiła inna osoba, oraz o założeniach, jakie ludzie przyjmują na temat tego, dlaczego inni ludzie o tym wspominają, itp. Popracuj nad tym, by omówić jego powiedzenie "Nie chciałem”. Zapytaj go, czy może sobie przypomnieć, jakie są jego odczucia w różnych aspektach (Kiedy mówisz coś, co skłania do takiej odpowiedzi, co on czuje w związku z tym, co powiedziałeś? Co on czuje w związku z tym, jak powinien zareagować? Etc.) Należy pamiętać, że prawdopodobnie nie będzie miał pełnego dostępu do świadomej świadomości tych uczuć. Jak tylko ty zaczynasz dostawać pomysł co zagadnienia są, ty możesz zaczynać próbować adresować one.