Dobrze, że jesteś w tym ostrożny i wrażliwy. Sam jako chrześcijanin mogę powiedzieć, że nie ma łatwego sposobu, aby zająć się tym tematem. Gdyby ktoś z rodziny powiedział mi, że już nie wierzy w Boga, byłbym zdruzgotany. Nieważne, jak to zrobisz, będzie to wielkim szokiem, a twoja mama będzie potrzebowała czasu, by się z tym pogodzić.

Powiedziawszy to, najlepiej po prostu usiąść z nią i po prostu powiedzieć jej, że jesteś ateistą i dlaczego. Zrób wszystko, co w Twojej mocy, aby odpowiedzieć na wszelkie pytania i wątpliwości, jakie może mieć, a następnie daj jej czas, tyle wsparcia, ile możesz zapewnić, i ewentualnie trochę przestrzeni.

Brzmisz przekonana o swojej pozycji, więc nie czekałabym zbyt długo. Nie stanie się to łatwiejsze, jeśli będziesz czekał, aby z nią o tym porozmawiać, a to może bardzo łatwo stać się trudniejsze.

Są w tym dwa aspekty, i musisz to zobaczyć.

Pierwsza część religii to wiara. Zrozum, że zmuszanie cię do kłamstwa lub udawania jest formą opresji. W wielu częściach świata możesz zostać zabity za stwierdzenie, że jesteś ateistą, w bardziej cywilizowanych częściach możesz być odrzucony, lub coś pomiędzy, ale podstawowa zasada jest taka sama i jest to opresja i masz wszelkie prawo, aby się jej przeciwstawić i swobodnie wyrazić swoją wiarę lub jej brak.

Druga część religii to zwyczaje i tradycje. Podczas gdy są one zmieszane z wiarą, prawie każda tradycja chrześcijańska jest w rzeczywistości oparta na starszej, niechrześcijańskiej tradycji. Dla celów działalności rodzinnej lub społecznej, możesz bezwzględnie uczestniczyć w tych tradycjach bez dzielenia się wiarą większości. Wielu ateistów z radością obchodzi święta Bożego Narodzenia, niektórzy nazywają je oryginalnymi, lokalnymi nazwami (głównie solistycznymi), ale wielu po prostu mówi “święta” i nic nie znaczy. Co ciekawe, zmiana nazwy tych rzeczy na “zimowe świętowanie” czy też cokolwiek to jest słowo z PC nigdy nie była pomysłem ateistycznym.

Wszystko to, co zostało powiedziane, wydaje się, że masz głowę na właściwej drodze, mówiąc, że nie masz nic przeciwko temu, aby czasami towarzyszyć swojej matce do kościoła. Ale zawaliłeś próbując tańczyć na dwóch imprezach w tym samym czasie.

Twoja rodzina, bez względu na to jak ważna jest religia, nie może zmusić Cię do wiary. Zajmij stanowisko. Nie zasypuj tego cukrem i nie formułuj tego w kategoriach wierzących, np. “straciłem wiarę”, “wątpię” - bzdury. Idea Boga nie ma dla ciebie sensu, to wszystko. Przekazując to ludziom wrażliwym, twoim obowiązkiem jest nie krzywdzić ich i nie obrażać, ale ich zadaniem jest pogodzić się z tym, co powiedziałeś, a nie twoim. Oni też są dorośli.

Zacznij od czegoś pozytywnego i pełnego szacunku, aby natychmiast usunąć to z drogi. Coś w tym stylu: “Matko, szanuję twoją wiarę i oddanie twojemu bogu.” - dodane “twoje” jest pierwszym strzałem ostrzegawczym, ale wyraźnie odnosisz się do głębokiego strachu każdej osoby religijnej - że zamierzasz natychmiast zaatakować jej wiarę. Z pominięciem tego, możesz dodać w każdych słowach, które najlepiej pasują do twoich uczuć, że nie podzielasz tej wiary. Następnie (sandwich-technika: good-bad-good) dodaj, że będziesz szczęśliwy, aby towarzyszyć jej czasami do kościoła i obchodzić różne święta w imię tradycji.

Zakończenie z prośbą, poproś, aby pokazać ten sam szacunek do swojego światopoglądu, jak pokazać jej.

• *

Fair warning: To może się jeszcze nie udać. Ludzie często są irracjonalni w takich sprawach jak religia, seks czy polityka. Nawet najlepsza komunikacja może się nie udać. Jeśli nie możesz sobie pozwolić na konflikt (np. mieszkasz w domu bez własnego dochodu) możesz zdecydować, że przetrwanie jest ważniejsze niż uczciwość.

Bycie szczerym i napastliwym w mówieniu jej to sposób na uniknięcie podważania jej religijnych poglądów.

Mamo, jestem ateistą. Nie mam nic przeciwko tobie ani reszcie naszej rodziny; po prostu nie wierzę już w Boga.

Coś, co może naprawdę pomóc w tej sytuacji, to wspomnienie o tym, że bycie częścią jej religii było pomocne. Jako ktoś, kto wychowywał się również jako katolik i teraz uważa się za agnostyczkę, nawet ja widzę wartość, jaką dało mi chodzenie do kościoła jako dziecko.

Możesz dodać coś w stylu

To nie znaczy, że nie chcę iść z tobą do kościoła. W kościele wiele się nauczyłem, co pomogło mi rozwinąć się w osobę, którą jestem dzisiaj. To pomogło mi rozwinąć silny kodeks moralny, którym nadal żyję.

Jeśli _nie nauczyłeś się czegoś takiego z kościoła, mógłbyś po prostu wspomnieć, że lubisz spędzać czas w rodzinie, nawet jeśli jest to w kościele.

Chciałbym również powiedzieć, że powinieneś wspomnieć, że nie czujesz się komfortowo biorąc udział w bardziej rytualnych częściach jej religii, takich jak przyjmowanie komunii. Niektórzy uważają za obraźliwe branie udziału w tego typu rytuałach bez bycia częścią religii, ale innych może to nie obchodzić.

Właściwie to żyłem w tej samej sytuacji 2 lata temu. Opowiem ci o moich doświadczeniach i o tym, jak to się stało. Podobnie jak Ty, chciałam powiedzieć o tym moim rodzicom, ale wiedziałam, że będą zdruzgotani (miałam wtedy 21 lat i przez całe życie byłam chrześcijanką w ich oczach). Byłem ateistą przez 3 lata i wiele kłótni miało miejsce, kiedy odmówiłem pójścia do kościoła, więc postanowiłem wyjść.

Nie ma łatwego sposobu, aby to zrobić, a twoja mama zostanie ranna, ale myślę, że powinieneś usiąść z nią, w czasie, gdy żadne z was nie spieszy się i powiedzieć jej:

“Mamo, jest coś, co chciałem ci powiedzieć. Nie jestem już chistką, jestem ateistką.”

Od tej chwili możesz jej powiedzieć dlaczego, jeśli ona pyta, ale to zależy od jej charakteru. Moi rodzice nie byli tak naprawdę zaskoczeni, chociaż byli naprawdę zranieni, a tylko mój ojciec zadawał mi kilka pytań.

Ogólnie rzecz biorąc, była to dla mnie wspaniała decyzja. Chociaż myślę, że nadal mają nadzieję, że kiedyś się nawrócę, nie wyglądają na zmartwionych, ani nawet nie zadają mi pytań na ten temat. Nasz związek nie zmienił się ani trochę.

Mam nadzieję, że to pomoże, powodzenia!

Skoro mówisz, że masz 22 lata, przypuszczalnie jesteś wystarczająco dorosły, aby wyrobić sobie własne zdanie na takie pytania.

To zależy w dużej mierze od osobowości Twojej matki. Ponieważ jej nie znamy, trudno nam to powiedzieć. Mówisz, że religia jest dla niej ważna, więc zgaduję, że to oznacza, że powiedzenie jej, że odrzuciłeś jej religię raczej nie spowoduje, że po prostu powie: “Och naprawdę? Nieważne.” Pytanie brzmi, czy ona to zaakceptuje, podejmie zdecydowane wysiłki, aby cię nawrócić z powrotem, wyrzuci cię z domu, itp.

Jestem fundamentalistycznym chrześcijaninem i kiedy moja córka powiedziała mi, że mój syn stał się ateistą - oboje są dorośli i już ze mną nie mieszkają - moja reakcja była w zasadzie “tak, to żadna niespodzianka, to nadchodziło od dłuższego czasu”. Szczerze mówiąc, czuję się trochę winny, że nie zrobiłem z tym prawie nic.

Nie wiem jak zareaguje Twoja matka, ale możliwe, że Ty też nie wiesz. Być może źle zgadujesz co do jej prawdopodobnej reakcji. Jak twoja matka radzi sobie z twoim ateistycznym kuzynem? To prawdopodobnie byłaby wskazówka, jak zareaguje na ciebie.

Mówisz, że mieszkasz z matką i tak dalej. Jeśli to jest jej dom, to nawet jako dorosły musisz przestrzegać jej zasad. Oczywiście nie może cię zmusić do wierzenia w to co ona, ale jeśli nie chce, żebyś wieszał plakaty ateistów w salonie czy coś takiego, jeśli to jej dom, itd. Jeśli ona nalega, żebyś poszedł z nią do kościoła, to powinieneś pójść, z grzeczności i szacunku. Jeśli jest to zbyt trudne do pogodzenia, być może będziesz musiał znaleźć sobie własne miejsce do życia.

To, co mnie martwi, to fakt, że jako matka prawdopodobnie będzie się martwić o mnie, moją duszę, moją przyszłość i tego typu rzeczy.

Chociaż zgadzam się ze sposobem dostawy sugerowanym przez innych (uczciwy i prosty), chciałbym odnieść się do tego punktu, który wydaje się przeoczony przez inne odpowiedzi do tej pory.

Bardzo ważnym aspektem religii jest zespół wartości moralnych i etycznych z nim związanych. Przynależność do religii oznacza nie tylko wiarę w Boga, ale także wiarę w dany zbiór wartości i idealne zastosowanie ich w życiu codziennym. Wartości chrześcijańskie mogą obowiązywać nawet wtedy, gdy człowiek nie wierzy w Boga. Albo, mówiąc inaczej, chrześcijanin i ateista mogą postępować w ten sam sposób (z wyjątkiem mszy świętej i podobnych rytuałów).

Jeśli to wszystko odnosi się do ciebie, możesz spróbować oddzielić wierzenia od wartości : podkreślić swojej matce, że nadal doceniasz i stosujesz przesłanie zawarte w ewangeliach, i że cieszysz się, że się tego nauczyłeś. Ona widzi to jako dobry znak, który Bóg zostawił na tobie i, co ważniejsze, że nie jesteś moralnie gorszy za to, że nie wierzysz.

Pochodzę z chrześcijańskiej rodziny. I’ve become agnostic when I found out that Santa wasn’t real (“White broard, knows everything about you, punishes you when you’re naughty… wait that’s God!”). Po jakimś czasie zostałem harcerzem w chrześcijańskim stowarzyszeniu, wciąż wątpiąc w istnienie Boga. Przez siedem lat w każdą niedzielę chodziłem do kościoła, wiele nauczyłem się o Biblii i ewangeliach, dużo dyskutowałem o sprawach duchowych, etyce, moralności i wierzeniach z innymi harcerzami i duchownymi. Potem stało się dla mnie jasne, że w ogóle nie jestem wierzącym i odchodzę.

Teraz jestem szczęśliwym ateistą, który jest szczęśliwy, że nauczył się tak wiele o chrześcijaństwie. Dla mnie Bóg nie jest prawdziwy, ale chrześcijańskie przesłanie podnosi kilka very dobrych punktów.

Porozmawiaj z ateistami, którzy wyszli do swoich rodziców. Wielu z nich chętnie pomoże. Mogą dyskutować o plusach i minusach, robić to i nie robić. Niektórzy wychodzą, a potem idą na dobre stosunki z rodziną, inni się ostraszą. Kontakt Wspólnota Ateistyczna Austin . To mądrzy i przyjacielscy ludzie. Byli tam, zrobili to. Mają dużo doświadczenia. Możesz też zadzwonić do ich talk show, The Atheist Experience .

Pamiętaj, że religia spełnia wiele ról

Drugorzędna jest ta, która jest tu ważna. Bez względu na wiarę w Boga, religia zapewnia społeczność i tożsamość. Ceną za bycie członkiem społeczności jest obecność na służbie. Inną częścią ceny jest wychowanie dzieci w sposób społecznościowy. Daje Ci to miejsce, do którego możesz należeć, miejsce, do którego możesz się udać, bez względu na to, gdzie się udajesz na świecie, jeśli identyfikujesz się z tą społecznością, możesz znaleźć przyjaciół.

Twoja chęć bycia delikatnym z matką w tej kwestii jest istotna, Twoja obecność w kościele jest częścią jej przynależności do społeczności. Pokazuje to zgromadzeniu, które zazwyczaj znają się od wielu lat, że jest dobrą matką i dobrym członkiem wspólnoty.

Jeśli zrobisz z tym wielką scenę, zaszkodzi to zarówno twojej mamie jak i babci w sposób, który sprawi, że poczują, że jakoś im się nie udało. Sugerowałbym, abyś zaczął regulować swoją obecność w kościele, jeśli naprawdę tak się czujesz, ale nawet jako ktoś, kto w ogóle nie wierzy w Boga, nie zaszkodzi być widzianym na nabożeństwie raz na jakiś czas.

Kiedy wyprowadzasz się i idziesz swoją własną drogą, możesz przestać chodzić do kościoła, kiedy w domu dobrze jest być widzianym w kościele, nie robi to nikomu krzywdy i pozwala twojej matce popisywać się dorosłymi dziećmi w społeczności.

Nie musisz bezpośrednio informować swojej matki, że nie wierzysz w Boga, po prostu znajdź coś innego do zrobienia w niedzielę delikatnie zwiększając czas.

Po prostu powiedz jej:

Mamo, ja już naprawdę nie wierzę w Boga.

Tak samo jak byś jej powiedziała, że nie wierzysz w Zębową Wróżkę czy Zajączka Wielkanocnego (zakładając, że nadal w nie wierzysz).

To powinno otworzyć rozmowę, a potem możesz wyjaśnić dlaczego i cokolwiek innego w cywilny sposób. Jeśli nie jest ona otwarta na rozmowę lub dyskusję, to tak naprawdę nie jest to twoim zmartwieniem - przynajmniej nie ukrywasz tego, co czujesz.

Bycie nieuczciwym co do tego, jak się czujesz, tylko po to, aby zaspokoić twoje wrażenie na temat uczuć twojej matki, jest najlepszym sposobem, aby na dłuższą metę rzeczywiście zranić jej uczucia.

Pochodząc z rzymskokatolickiego wychowania, przeszedłem podobny proces, co ty. Jednak miałem dopiero 18 lat, kiedy podszedłem do mojej matki, aby z nią porozmawiać. Po prostu stwierdziłem, że nie wierzę już w Kościół (który w każdym razie jest złudną organizacją), że Biblia jest w zasadzie bardzo popularnym zbiorem bajek i że w mojej głowie Bóg nie istnieje w sposób przedstawiony przez katolików.

Nie wyobrażaj sobie, że taka rozmowa / dyskusja będzie łatwa. Chociaż, jeśli podejdziesz do niej z przekonaniem, to wszystko się uda.

Wydaje się, że istnieją pewne różnice kulturowe pomiędzy regionami w sposobie radzenia sobie z takimi sytuacjami, więc nie jestem pewien, jak dobrze można zastosować tę radę.

Jest wiele osób, które nie nazywają siebie ateistami, raczej mówią “nie jestem zbyt religijny”. Nadal czują się kulturowo częścią chrześcijaństwa (i cenią jego nauki moralne i tradycje), nie wierząc w jego nadprzyrodzone aspekty.

Jeśli bycie ateistą było najważniejszą częścią twojej tożsamości, a dyskutowanie/krytykowanie religii było jednym z twoich głównych celów, to najlepszym kursem byłoby otwarcie się na to, ogłoszenie się ateistą i stanięcie na swoim miejscu.

Jeśli jednak jesteś tylko jedną z wielu osób, które uważają, że religia nie jest tylko częścią ich życia, najłatwiejszym sposobem byłoby po prostu powiedzieć, że nie jesteś aż tak religijny, a jeśli temat się pojawi, lepiej powiedzieć, że nie jesteś zainteresowany, niż zachowywać się wrogo wobec chrześcijaństwa (to tylko zachęciłoby do jeszcze większej ilości argumentów i prób przekonania/konwersji).

Na przykład, jeśli ktoś cytuje Biblię, nie przerywaj niegrzecznym komentarzem, takim jak to, jak myślisz, że Biblia jest bzdurą, ale zachowuj się tak, jakby zacytował Gwiezdne Wojny lub Tolkiena (wiem z pytania, że nie przerywałbyś w ten sposób, to tylko przykład, wytrzymaj ze mną). Dla ciebie może to mieć takie same podstawy w rzeczywistości, a ludzie nie złościliby się, gdyby zacytowano Tolkiena lub Tolkiena (chyba że przesadziliby). Zaakceptuj to jako część ogólnej kultury i zaakceptuj fakt, że są ludzie, którzy są jej silnymi fanami i ludzie, którzy nie są jej fanami. Narastają tylko wtedy, gdy są do tego naprawdę zmuszeni. Do tego czasu, nie jesteś ani silnym fanem, ani przeciwnikiem.

Jeśli pytasz “Jak mogę jej powiedzieć i sprawić, by nic jej się nie stało”, odpowiedź brzmi prawdopodobnie “Nie możesz”

Najlepiej jest po prostu powiedzieć jej wprost, że dużo o tym myślałeś i doszedłeś do wniosku, że nie wierzysz w Boga. To co musisz zrobić, to powiedzieć jej, że jesteś skłonny mówić więcej o tym jak się czujesz jeśli ona chce posłuchać , ale w przeciwnym razie nie chcesz o tym mówić; nie chcesz się o tym kłócić, na pewno nie będziesz tolerował bycia wykładanym na ten temat.

Następnie jeśli ona zacznie, powiedz jej “Mamo, nie będę o tym dyskutował”. A jeśli będzie się upierała, odejdź. Nie możesz pozwolić, aby jej, ani nikomu innemu w rodzinie, uszło to na sucho, nie szanując cię.

Jest kilka odpowiedzi, które mówią o religii a wierze, ale myślę, że moje podejście jest jeszcze bardzo różne.)_

Jestem całkiem pewna, że możesz złagodzić tę rzecz, oddzielając praktykującą religię od zachowania wiary. Te dwie są zupełnie inne. Rzecz w tym, że możesz wyrazić, że nie chcesz praktykować religii bez konieczności wyrażania swojego spojrzenia na wiarę.

Hej mamo, nie chcę już iść z tobą do kościoła, ponieważ kościół nie reprezentuje mojego spojrzenia na świat.

To pozwala jej zdecydować czy chce wiedzieć więcej czy nie. Jeśli nie chce, to jest w porządku. Jeśli chce, to zadaje pytania, a Ty po prostu odpowiadasz uczciwie. Jeśli ona pyta: “Więc nadal jesteś chrześcijaninem? ” Wciąż masz dwie możliwości:

Nie uważam się za chrześcijanina.

Nie uważam się za chrześcijanina. Jestem ateistą. (To najbardziej bezpośredni sposób)

W sumie jest w zasadzie dużo miejsca na podpowiedzi i na dostarczenie wiadomości w małych kawałkach.

Masz kilka bardzo dobrych odpowiedzi i obejmują one wiele scenariuszy.

Zanim ujawnisz swoje uczucia swojej matce, warto rozważyć następujące punkty.

1. TWOJE PODSUMOWANIE

Usiądź i zastanów się, dlaczego właśnie teraz uważasz się za ateistę. Bądź bardzo wierny sobie i upewnij się, że jesteś pewien, jakie są te powody. To da Ci pewność, gdzie jesteś duchowo w teraźniejszości.

1. TWOJE WSPÓŁCZYNNNOŚCI

Uświadom sobie, że chociaż nie jesteś już jej częścią, idee twojej matki dotyczące jej religii stworzyły kodeks moralny, który się nad tobą zastanawiał. Na przykład masz miłosne uczucia do swojej rodziny, nie chcesz ich zranić i masz do nich szacunek. Uczucia te zostały zainspirowane przez jej idee dotyczące jej religii.

1. TWOJA MATKA

Bez względu na to, ile razy ludzie mogą praktykować swoją religię, decyzja o byciu dobrym człowiekiem jest ich decyzją, a nie instytucją religijną. Twoja matka jest odpowiedzialna za swoje miłe czyny w sprowadzaniu cię na świat. Jesteś zobowiązany traktować swoją matkę z wyczuciem, a ona zasługuje na twoje prawdziwe i najbardziej wewnętrzne uczucia. Aby być uczciwym, musisz być szczery i nie ukrywać się przed swoją prawdą.

1. PRZYSZŁOŚĆ

Nikt nie zna przyszłości. Możesz zaprzeczyć wszelkiej religii teraz, ale coś może odezwać się do ciebie w przyszłości. Uświadom sobie, że w tej chwili uważasz siebie za ateistę - ale być może nie na całe życie. Twoje przekonania zabrały cię tam, gdzie jesteś teraz. Pozwól swojej matce być twoją opiekunką, pomagać ci w jej własnym sposobie, i gdy ty wyjaśniałeś twój nie wierzenia wtedy towarzyszyć jej kościół z szacunku i chęci być częścią twój matki życie i oczekiwania, nie z powodu religijnego reżimu. Zanotujcie kazanie i postarajcie się widzieć w nim orędzia, nie będąc nimi związanymi. Biblia istnieje od dłuższego czasu i można z niej wyciągnąć wiele lekcji. Lekcje w ludzkiej naturze i jak reagować na innych. Ale nie musisz wierzyć w pojęcie Boga, aby to zrobić, ani wierzyć w zaświaty, aby zdobyć mądrość i kodeks etyczny bez złudzeń.